Allercharmantst
Ik kocht ze ooit in Vietnam, deze allercharmantste sokjes, in dat land lopen alle vrouwen ermee. Ze waren eigenlijk bedoeld om eens een sinterklaassurprise mee te maken maar bleven in een la liggen totdat ik ze meenam in mijn rugzak begin oktober.
En zoals ik van te voren al bedacht had gebruikte ik ze tijdens onze wandeltocht nog ook, dit tot afgrijzen van Mart. We hadden maar twee paar schoeisel bij ons, onze hoge zware wandelschoenen en deze teenslippers, de laatsten meer bedoeld om op slaapzalen en in badkamers te gebruiken.
Maar ik was die zware schoenen 's avonds zat en trok als we uit eten gingen lekker mijn slippertjes aan. Al na een paar avonden werd die blote voeten te koud en gingen de sokjes er bij aan en zo stapte ik iedere avond een restaurant binnen.
Onze laatste avond was in Porto en we wilden echt lekker uit eten. We stonden te twijfelen voor een restaurant waarvan alleen de voordeur zichtbaar was, we konden niet naar binnen kijken. De kaart die buiten hing stond ons wel aan en we stapten naar binnen en kwamen terecht in een poepsjiek restaurant met allemaal hele deftig geklede mensen.
Wij in onze wandelbroeken met fleecevesten daarboven, Mart met zijn grove wandelschoenen en ik op mijn slippertjes met mijn leuke sokjes. Er werd door sommige mensen wel even naar ons gekeken maar wij stapten stoer door achter de ober die ons naar ons tafeltje bracht.
Onder het genot van een heerlijk glaasje port hebben wij wel even zitten gniffelen. De obers waren allervriendelijkst, het eten was heerlijk, kijk maar eens naar dat lekkere dessert hieronder en mijn tenen in mijn Vietnamese sokjes krulden zich heel tevreden onder de tafel.
O heerlijke situatie! En ik begrijp je verlangen zo naar ruimte voor je voeten na een dag in die kistjes van wandelschoenen. Ik neem daarvoor altijd lichtgewicht croxen mee.
BeantwoordenVerwijderenHet was om te gillen, Jeanne. We stapten daar resoluut naar binnen maar pasten opeens totaal niet in de setting.
VerwijderenOh geweldig, zo'n situatie. Ik zie het helemaal voor me, hoe jullie daar naar binnen stapten. Het dessert ziet er wel erg smakelijk uit, krijg spontaan trek!
VerwijderenIk ook, nu ik de foto weer zie;-)
VerwijderenNou ja zeg, die voeten hadden dan ook wel wat gepresteerd.
BeantwoordenVerwijderenIk was nooit zo in een restaurant maar af en toe loop ik zo wel eens thuis rond. Ook eens toen onze oudste kleinzoon hier was en die maakte de opmerking van “ oma wat heb jij nou aan “ . Haha ik had eerst niet eens in de gaten wat hij bedoelde.
Jullie kijken maar, dacht ik, maar mijn voeten hebben vandaag gewerkt en die hebben even de ruimte nodig.
VerwijderenAan het bestek en servies kan je wel zien hoe chique dat restaurant was! :-) Volgend jaar hebben alle chique Franse dames zo'n kousjes! Je zal het zien... Trendsetter! ;-)
BeantwoordenVerwijderenEr werd nog vanaf schalen geserveerd en we lieten het ons allemaal lekker welgevallen.
VerwijderenHihi, ik dacht dat je aan het sokken breien geslagen was...:)
BeantwoordenVerwijderenIk zou me ook wel opgelaten voelen in zo'n restaurant, maar ja.. jullie konden moeilijk anders.
Ach, en je ziet die mensen toch nooit meer...
Ik en breien, je maakt een grapje.
VerwijderenGEWELDIG.
BeantwoordenVerwijderenIk loop van eind maart tot minimaal oktober op slippers, maar heb nog nooit sokken erbij aan gehad. Maar ik ben dan ook nog nooit in Vietnam geweest....
Echt, Jeanette, daar loopt iedereen op slippers en allemaal dragen ze deze teensokken.
VerwijderenAch wat maakt het uit. Jij had in ieder geval warme voeten hihihi
BeantwoordenVerwijderenKijk, en zo dacht ik er nu ook over, Els.
VerwijderenHahahaha wat een geweldig verhaal. En zo leuk dat die obers net deden of het zo hoorde
BeantwoordenVerwijderenDat soort goed opgeleide obers verblikt of verbloosd niet van een paar slippertjes;-)
VerwijderenIk kan me voorstellen dat je je op dat moment enigszins opgelaten voelde.
BeantwoordenVerwijderenNee Sjoerd, niet echt opgelaten, eerder wat lacherig.
VerwijderenHeerlijk verhaal en groooot gelijk!
BeantwoordenVerwijderenIk heb helemaal beeld. Er is best veel mis in deze tijd, maar een van de grote voordelen vind ik toch wel dat mensen niet meer zo op elkaars uiterlijk letten als vroeger. Veertig jaar geleden waren jullie echt niet zo dat restaurant binnen gekomen. En ook niet gegaan, denk ik :-)
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat je gelijk hebt. Veertig jaar geleden zouden wij vriendelijk maar beslist bij de arm genomen zijn en naar de buitendeur begeleid.
VerwijderenIk heb zitten grinniken Marthy, waarvoor dank :-)
BeantwoordenVerwijderenDie foto alleen al. Geweldig!
BeantwoordenVerwijderenIk zou het niet durven. :-D Je bent zo trouwens helemaal in de mode! :-)
BeantwoordenVerwijderen