Onze tweede dag op het Pieterpad begon met veel zon. Vlak na Braamt liepen we door een groot bosgebied, het Bergher Bos en na een flinke stijging kwamen we uit op de Hulzenberg bij deze uitkijktoren. Mart ging alle trappen omhoog om van boven uit naar ons te zwaaien.
We liepen in deze drie dagen vaak Nederland uit en wat kilometers verder weer in. Even bij de buren gluren.
Net voor Spijk zagen we dit 'Uutblaoshuukske', zo te zien splinternieuw. We hebben er dankbaar gebruik van gemaakt, zo fijn om even uit de wind een boterham te kunnen eten.
Als kind heb ik op school geleerd dat de Rijn binnen kwam
bij het plaatsje Lobith maar dat is helemaal niet zo. De Rijn komt Nederland
binnen bij het plaatsje Spijk. Tot 1817 was dat Duits grondgebied, maar het
dorp werd in 1817 bij Nederland gevoegd. De Rijn komt daarom sinds 1817 ons
land binnen bij Spijk. Vijftien jaar geleden toen Mart en ik dit deel van het
Pieterpad ook liepen vertelden een trotse inwoner van dit dorp ons dat verhaal
al.
We namen het veer Pannerden-Millingen om de Rijn over te steken. Dit veer is al eeuwenlang in gebruik en je gaat hiermee van Nederland boven de grote rivieren naar Nederland beneden de grote rivieren. Het gaat in de wintermaanden maar om de twee uur en vijf uur is de laatste maar we haalden door vroeg te beginnen en flink door te stappen net het veer van drie uur.
Aan de overkant van het veer was een heerlijk restaurant we we direct naar binnen gingen om op te warmen en onszelf te trakteren op koffie met gebak. En daarna namen we ook nog een glaasje wijn.
21 februari 2020
21 februari 2020
Reacties