We waren bij mijn schoonzus, de vrouw van mijn overleden broer en zij gaf mij een paar dierbare zaken mee. Allereerst het bidprentje wat gemaakt werd eind september 1952 ter gelegenheid van het overlijden van mijn zusje. Op de achterkant staat het beroemde gedicht 'Kinder-lyck' van Joost van den Vondel. Vóór 1957 stieven er in Nederland jaarlijks gemiddels 50 mensen aan tetanus, zusje was er één van. Sinds 1957 wordt er landelijk gevaccineerd. Zij was de oudste van de kinderen in ons gezin, ik schreef hier al meer over haar. Als eerstgeborene is er alleen van haar zo'n mooie babyfoto.
Ook kreeg ik nog een gedichtje mee wat geschreven was voor de Eerste Heilige Communie van mijn zusje. De afbeelding voorop is door mijn broer toen ingekleurd. Het stelt niets voor, zulke stukjes papier maar mij zijn ze dierbaar en het gaat zeker niet weg.
Ja, geweldig om dit soort tastbare herinneringen te hebben en te koesteren. :ief van je schoonzusje om ze jou te geven, want in goede handen.
BeantwoordenVerwijderenZij had het gevoel het te moeten doorgeven, haar kinderen zien er de waarde niet van in. En voor mij is het toch nog waardedevol.
VerwijderenOh ja, ik zou ze ook koesteren, zulke herinnneringen. Triest hè, dat vroeger zoveel kindjes zo jong dood gingen. En nu, nu wordt gebakkeleid over wel/niet inenten ...
BeantwoordenVerwijderenJa, dat wel of niet inenten, Inge. Was het vaccin in die tijd maar beschikbaar geweest, dan had zij hoogst waarschijnlijk nog geleefd en dan was mijn ouders onnoemelijk veel verdriet bespaard gebleven.
VerwijderenHet is iets tastbaars en dat doet zo goed!
BeantwoordenVerwijderenIk heb een lieve schoonzus en zij weet dat dit soort dingen belangrijk voor mij zijn.
VerwijderenAch, wat lief! Mooie herinneringen zo. En is het niet op papier, dan ook nog in je hart, hè.
BeantwoordenVerwijderenMooie herkenbare babykrul heeft je zusje op de foto!
Die babykrul, leuk hè Annelies. Jonge moeders van nu kennen de naam niet eens, laat staan dat zij weten hoe zoiets er uit ziet.
VerwijderenZulke dingen zijn meer waard dan wat dan ook. Mooi om dat dan te krijgen.
BeantwoordenVerwijderenIk was er blij mee, Els.
VerwijderenMooi om te herinneren, de dingen te laten zien hier ook.
BeantwoordenVerwijderenDit zijn de dingen die voor mij belangrijk zijn, mij beroeren, Jeanette.
VerwijderenZo lief. Nee natuurlijk gaat zoiets nooit weg
BeantwoordenVerwijderenHet bidprentje zit inmiddels in een mooi oud lijstje en staat in mijn boekenkast tussen dierbare foto's, Bertie.
VerwijderenMooie herinneringen. Ik heb precies zo'n zelfde prentje, maar ik heb het als beloningsplaatje gekregen op school. Ik was zo braaf, brrrr.
BeantwoordenVerwijderenJa, de nonnetjes wisten ons wel te belonen, Jeanne.
VerwijderenIk heb helemaal niets wat me herinnerd aan mijn jeugd, dat krijg je als je met je familie breekt... Ik heb gelukkig wel een herinnering aan mijn vader.
BeantwoordenVerwijderenWat triest, Sjoerd.
VerwijderenWel ik heb ook zo'n gelijkaardig prentje... en dat had ik veel liever niet gehad. Eentje van mijn broertje die stierf in 1957 aan Leukemie... Net na zijn eerste communie. Het ergste is dat ik nu helemaal geen broers of zussen meer heb... nu mijn ouders overleden zijn mis ik dat nog het meest...En ik moet er niet aan denken dat dit ooit één van mijn kinderen overkomt. Zo triest...
BeantwoordenVerwijderenWat erg dat je geen nabije familie meer hebt. Alhoewel er in ons gezin buiten mijn ouders al drie veel te jong zijn overleden heb ik gelukkig nog veel broers en zussen. Je hoeft ze niet altijd te zien maar het gevoel ze te hebben is goed. En jij hebt dat helemaal niet, heel eenzaam. Je krijgt een knuffel van mij.
VerwijderenWat ben je toch een schat! Gelukkig heb ik wel nog de familie van de echtgenoot en natuurlijk mijn eigen kinderen en schoonkinderen. En mijn tantekes , nonkels, neven en nichten langs mijn ouders kant en "heul veul" vriendinnen... maar ... broers of zussen zijn het niet... dat is toch nog altijd anders... (eenzaam ben ik niet hoor...;-) ...)
VerwijderenAfgelopen week alle administratieve papieren van mijn afgelopen jaar overleden ouders opgeruimd. Nu heb ik nog de dierbare dingetjes over. Hun rijbewijzen en paspoorten, verlovings en trouwkaart en diploma's van mijn vader. En 3 dozen foto en reisverslagboeken. De dozen ga ik nog uitdunnen maar weet nog niet hoe dat aan te pakken. Na mijn dochter is de familie uitgestorven dus doorgeven is er niet bij helaas.
BeantwoordenVerwijderenLot, is het misschien een idee om alles in te scannen en (misschien voorlopig verborgen) op het internet te zetten. Dat alleen je dochter en nog wat mensen erbij kunnen. Of toch openbaar als je dat geen probleem vindt. Ikzelf heb als hobby stamboomonderzoek, en ben altijd zo blij als ik wat informatie vind over mijn voorouders. Ook foto's, documenten en info van zijtakken maken me gelukkig en komen in mijn stamboom die (na ingelogd te zijn) voor iedereen bereikbaar is. Zo raakt al mijn onbekende familie uit vroegere tijden niet in de vergetelheid.
VerwijderenMooi idee van jou, Lida. Ik ben in de familie degene die het meeste waarde hecht aan oude foto's en papieren en ik heb ook al veel ingescand, vooral veel oude foto's. Veel sterkte, Lot, met het opruimen en wijsheid toegewenst met het beslissen hoe het te doen.
VerwijderenWat mooie, bijzondere en tastbare herinneringen!
BeantwoordenVerwijderenJe probeert met deze dingen het verleden vast te houden, Alet.
VerwijderenJa, ik begrijp dit heel goed. Mijn oudste zusje overleed ook toen ik 3 jaar was. Ik was een nakomertje en zij was al 20 toen ze stierf. En ik heb ook nog herinneringen. Wat korte fragmenten die ik mijn hele leven al koester. Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik aan haar denk. Heb jij dat ook?
BeantwoordenVerwijderenIk was bijna vier en mijn eerste herinneringen betreffen haar, Lida. Korte fragmenten en ik koester ze inderdaad. Met het ouder worden zijn deze dingen belangrijker geworden.
VerwijderenDit is toch wel heel apart. Ik lees jouw bericht wachtend in de auto op een vriendin die bij de apotheek haar tetanus vaccinatie ophaald. Ik ga nu met haar daarvoor naar de huisarts, omdat zij net gebeten is door haar eigen hond. Het ging per ongeluk, maartoch. Gelukkig vallen er daardoor geen onnodige slachtoffers meer.
BeantwoordenVerwijderenAls er in ons gezin weer eens iemand met een jaap bij de dokter kwam en gehecht moest worden drong mijn moeder altijd aan op een tetanus injectie.
VerwijderenBegrijpelijk natuurlijk. Ik heb er dan ook een paar meer gehad dan een normaal kind, want ik had nog wellens wat.
Nooit weggooien! Ook ik vind tastbare herinneringen heel belangrijk. Ik heb nog een hele kast foto's, brieven en kaartjes van mijn ouders. Die nam ik mee als we het huis leeghaalden. Ik beloofde mijn broers en alle kleinkinderen van mijn ouders dat ik alles zou digitaliseren zodat de hele familie er kan van genieten. Het is een titanenwerk, maar ik vind het heel belangrijk.
BeantwoordenVerwijderenOok ik nam alles mee, Lut en weet hoeveel werk het is om dat allemaal te digitaliseren. Het trouwboekje van mijn ouders waarin al de geboortes van de kinderen staan vermeld heb ik bladzijde voor bladzijde op mijn computer staan. Als dat boekje van ouderdom uit elkaar valt blijft het in ieder geval bewaard.
VerwijderenDat klopt helemaal Marthy, met het ouder worden, worden herinneringen waardevoller.
BeantwoordenVerwijderenToen we jonger waren voelde het allemaal minder belangrijk. We waren druk met gezin, werk en andere dingen en dachten dat er niets zou veranderen. Maar nu zijn mijn ouders dood, twee zusjes en een broer en besef je dat sommige dingen het waard zijn om vast te houden, Toos.
VerwijderenWat triest dat je een zusje verloren hebt. In de Hongerwinter is mijn vaders broertje gestorven. Hij is naar hem vernoemd en ondanks dat hij hem niet gekend heeft, blijft het een verlies.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me heel goed voorstellen dat deze het bidprentje, de foto en het gedichtje bijzonder waardevol voor je zijn!
Lieve groet.
Dat deden ze vroeger vaak, Kakel. Een broertje of zus vernoemen naar de overledene. Het broertje wat na de dood van mijn zusje geboren werd kreeg haar naam.
Verwijderen