Met de kopers en de makelaar maakten we vanmorgen een laatste rondje door ons huis. Het was een fijn huis, samen met de architect ontworpen, ruim en heerlijk licht. We hebben er twintig jaar met veel plezier in kunnen wonen en we namen er zonder al te veel sentiment afscheid van. Het is goed zo, we staan weer voor een nieuwe fase in ons leven waar we naar uitkijken, spannend.
Er werden geen handen geschud bij de notaris, de jassen werden niet aangepakt en we kregen ook geen koffie. En we stonden nog niet buiten of de voordeurkruk werd schoongepoetst. Dat was dat.
We namen een gebakje bij de koffie en in de namiddag drinken we een bubbeltje met onze dochter.
En dit is ons nieuwe uitzicht, de Hervormde Kerk van Stolwijk. Vanaf het balkon kijken we zo naar beneden en met de blik omhoog zien wij de toren.
'Wat zul jij moe zijn' was de reactie gisteren van Bettie op mijn blogbericht en zij had helemaal gelijk. Verpletterend moe, ik wist niet dat een mens zo moe kon zijn. Mart ook hoor. Verschillende lieve mensen hadden aangeboden om te helpen met verhuizen maar door het Corona virus was hier geen sprake van. We hebben het grotendeels met zijn tweeën gedaan en het is gelukt. Wij zijn in een goede conditie maar de slijtageslag van afgelopen week geeft wel aan dat je geen jonkie meer bent.
De komende tijd wordt er uitgerust, beetje wandelen, beetje fietsen en verder niet veel. Het lichaam moet bij komen.
Reacties
Rustig aan samen!
Take care and be safe.