Praatje met de tuinman

Tijdens onze wandeldagen in het zuiden van Limburg kwamen we heel wat (voormalige) kloosters tegen. Net nadat we het klooster van Wittem hadden zien liggen bogen we af naar het oosten en stuitten op dit klooster. Bij de ingang was een tuinman bezig en we raakten aan de praat. Dat werd een lang praatje want pas een uur later hervatten wij onze wandeling. Ondertussen wisten we dat dit klooster in 1950 werd gebouwd door de zusters Capucijnessen met het geld dat ze ontvangen hadden voor hun in 1942 gebombardeerde klooster in Vaals. Al in 1954 werd het klooster uitgebreid maar in 1978 was het klooster te groot geworden voor de 21 overgebleven zusters en ze verkochten het aan de missiezusters die het nu nog in bezit hebben. Er wonen nu nog maar 15 zusters en de tuinman vreest dat het klooster niet lang meer zal bestaan.

We mochten met hem mee door de afgesloten poort en kregen een rondleiding door de 2.5 ha grote tuin die hij in zijn eentje bij hield. Hier konden we ook goed zien dat het klooster nog in perfecte staat was. Het zou toch zonde zijn om het af te breken. Maar de mogelijkheden voor een groot gebouw als dit zijn beperkt. En voor eventuele bezoekers is er geen treinstation in de buurt en geen bus die er langs rijdt.

Hier liggen de zusters begraven en zoals hij zelf opmerkte: 'Ze worden allemaal heel oud'. Hij zorgt in ieder geval goed voor ze want het begraafplaatsje zag er perfect uit.

Het hele complex is ommuurd en toen we eenmaal weer buiten liepen nadat we de tuinman hartelijk hadden bedankt voor zijn rondleiding nam ik nog een foto van de buitenmuur waarbij je goed kan zien hoe groot het perceel is. Dit was weer een bijzondere ontmoeting.