HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Zaterdag in de namiddag zijn we na een voorspoedige reis weer in Stolwijk aangekomem. We hebben het ene dorp weer voor het andere ingeruild. Wel met enige weemoed, want op deze plek ieder jaar zes maanden te kunnen wonen ervaren wij als een voorrecht. Dat geldt dan voor ons hè want ik denk dat er genoeg mensen die niet van tuinieren en klussen houden hier niets te zoeken hebben en grote kans dat ze ook nog eens gek zouden worden van de stilte. Maar wij vinden het nog steeds fijn hier en dat gevoel zal nooit overgaan. Klik op de foto om hem te vergroten.

Ik had het al eerder verteld, we zaten daar tijdens de fotoweek in het zuiden van de Ardèche vlakbij een heerlijke rivier, de Chassezac. Deze foto is de eerste dag genomen, we hielden het toen bij pootje baden. Wat een schoon water, je kon de stenen zien liggen. En de temperatuur van het water was precies goed, lekker fris, hier kon je afkoelen. Wat we dan ook bijna iedere dag deden. Het was tijdens die week doorlopend dik boven de dertig graden en dan heb je wel behoefte aan verfrissing aan het eind van de dag. Zwemmen ging met mijn nieuwe knie niet goed, daar stopte ik snel mee maar lekker dobberen is ook fijn. De anderen zwommen hele stukken heen en weer. Na het zwemmen lieten we onze zwemkleding opdrogen voor we weer naar huis gingen. Je voelde de frisheid van het water nog een hele poos daarna op je huid.

In de 12e eeuw lieten de Heren van Bane (met één “n”) een castrum (vesting)  bouwen op een kalkstenen rots met uitzicht op de naburige karstplateaus en de vlakte van Chassezac. Na verloop van tijd groeide het castrum uit tot een garnizoensfort. Het fort, een middeleeuws dorp, ligt op 307 meter hoogte op een rotsachtige top. Op de top bevinden zich de overblijfselen van een 16e-eeuws kasteel dat tijdens de contrarevolutie in 1792 werd verwoest. Mart en de twee anderen vrouwen stegen hier nog verder maar ik vond het wel genoeg en keek op deze hoogte wat rond.  Ik zag dit bord wat naar ecuries (stallen) verwees, nam een bocht naar beneden en kwam een niveau lager. En daar kon ik door de spijlen van een groot hek deze prachtige ruimte fotograferen. Het zijn de imposante stallen van het kasteel die intact bleven.  De stallen van het Château de Banne zijn gerestaureerd en omgebouwd tot een plek voor shows en tentoonstellingen. Dit enorme gebouw, 54 meter lang en 8 meter breed, kon ongeveer 3

Ik zei het al in mijn vorige blogpost, we gingen lunchen en dat deden we in Banne. Wij wisten daar een prima restaurant. Als je een leuk eetadresje in de Ardèche zoekt moet je bij ons en onze Belgische vrienden zijn, van noord tot in het zuiden van de Ardèche weten wij te vinden. En we tippen elkaar hè.  Het oude dorp ligt tegen een helling met daarboven de resten van het kasteel van Banne. Daar kom ik later nog op terug. Dat terras met die rode stoeltjes, zo leuk maar Mart en ik waren er altijd op de verkeerde tijd. We hebben rondom Banne prachtige wandelingen gemaakt maar vaak in het vroege voorjaar in verband met de warmte die hier 's zomers heerst. En dan was dit restaurant nog gesloten. Maar nu niet en we hebben genoten daar. Om het plaatje helemaal af te maken ook nog een mooie fontein op het grote plein. Met twee fotomaatjes liepen Mart en ik langzaam door het oude dorp naar boven, hier en daar een foto makend. Ik kreeg zelfs nog een wasje voor mijn lens, leuk. Een afgedankt

Gisteren hadden we de gebruikelijke jaarlijkse wandeling met de dorpsvereniging. Buurman Bernard had een mooie route gevonden die vertrok vanaf een gehucht vlakbij Saint-Joseph-des-Bancs. Nou is dat laatste dorp ook niet veel bijzonders maar het ligt niet al te ver bij Le Serret vandaan en het belangrijkste, het heeft een restaurant wat goed aangeschreven staat. En dat is voor onze Franse buren en ook voor ons natuurlijk een gewichtige zaak. Ik deed niet mee aan de wandeling en volgens Mart die wel mee wandelde was dat maar goed ook. Het was een wandeling van drie uur en al de deelnemers hadden genoten zeiden ze. Maar ik at wel mee en werd opgehaald door onze Belgische vrienden Andre en Carine die wel meer mee doen aan activiteiten van onze dorpsvereniging. Wandelaars zijn het niet maar een gezellig etentje stond ze wel aan. We hebben lekker gegeten en als dessert hadden we een chocolademousse die een aparte smaak had. En dat is nou typisch Frans, de hele tafel ging zitten raden welke

Terwijl we met zijn vieren verder slenterden door mooi Joyeuse komen we deze muurschildering tegen. Van een afstand leek het niets maar dichterbij was het geheel ontzettend leuk. Vier vrouwen in badpak die door het luchtuim zweven. Let even op de man met het hondje links beneden. Hij richt zijn jachtgeweer op de vrouwen, kan hij zoveel losbandigheid niet aan? Het zal wel een grapje zijn van de maker. Wat verderop zit een man telezen, aan zijn voeten een hond. Prachtige winkelpandjes in dit straatje maar veel ervan staan leeg. De eigenaar van dit pand heeft een mooi sierraamwerk voor zijn raam laten maken. Wat verderop in de straat hadden de huizen van die leuke nummerbordjes, ze waren allemaal verschillend. Drukkerij, papierhandel en bibliotheek maar niet meer in bedrijf. Een ondergronds straatje wat we natuurlijk doorliepen. Een stukje na de bocht kwamen we weer boven,  op straatniveau. En daar zagen we dit doorgangetje wat weer naar de bovenliggende straat liep.  We waren uitgewandel

Er moest natuurlijk tijdens de fotoweek iedere avond gegeten worden door acht mensen dus er was afgesproken dat iedereen een keer zou koken. Leuk want zo kregen we een gevarieerd aanbod van maaltijden. Iedereen had zijn lijstje met boodschappen van te voren mogen indienen dus er was al veel in huis gehaald en zo hoefden alleen de vers producten nog gekocht te worden. Hier werd Babipangang met perzik gemaakt, wat erg lekker was. Ik heb het recept gekregen. We hadden warm weer dus we konden iedere avond buiten eten waar we na de maaltijd met een paar mensen vaak nog lang bleven zitten. Hier zitten we met zijn allen aan tafel en toch werd er een foto genomen. Dat kan als je met fotografen op pad ben. Toestel op statief en de timer instellen en dan een sprintje naar je stoel. Klik!

September: wat staat er nog in mijn moestuin? Dit zijn in ieder geval de laatste zonnebloemen. Ze waren gaan hangen na een harde regenbui maar Mart kon er, met behulp van een ladder, nog een paar afknippen. Een beetje kort doordat de stelen gebogen waren maar ik vind ze prachtig staan zo. We hebben nog steeds volop courgettes, ik heb gelukkig veel verschillende recepten van deze groente. Morgen wordt het een courgettequiche met als bijgerecht zoetzure komkommers want die groeien ook nog steeds. Deze tomaten heb ik gauw geoogst want die waren gebarsten na de harde regenbui. Er hangen er nog genoeg aan om nog een keer gevulde tomatensaus in te maken. En wat het is met die sperziebonen dit jaar, ik weet het niet. Ze blijven maar groeien. Het hele dorp weet ondertussen hoe lekker onze bonen zijn, de 'gewone' groene bonen en die lange paarse. We kunnen ook nog steeds aardbeien plukken. Ik heb nog een zak rode kruibessen in de vriezer met wat zakken aardbeien, daar wordt deze week ec

Tijdens de fotoweek bezochten we ook het plaatsje Joyeuse, bij de toeristen vooral bekend om zijn woensdagmarkt, de grootste van de Ardèche. Mart en ik geven niets om warenmarkten en zeker niet zo'n grote vol met mensen dus gingen wij met twee andere vrouwen het hoger gelegen middeleeuwse  dorp in wat prachtig is. Heerlijk zwervend door de kleine straatjes en over pleintjes en dan alles wat mooi of interessant is op de foto nemen. Bijvoorbeeld zo'n oude poort met een doorkijkje. Op een klein pleintje een gebouw wat vroeger belangrijk geweest moet zijn voor de inwoners. Het was een hoog gebouw met bovenin twee openingen, ramen kan je het niet echt noemen. Onder de ene opening was in vroegere tijden een timmermans werkplaats gevestigd. Dit was de andere opening hoog boven in het gebouw... en daaronder zat vroeger een bakkerij. Een timmermanswerkplaats en een bakkerij, nodig in een dorp. Aan de zijkant trof ik nog deze oude deur aan.  Hopelijk wordt dit gebouw met zijn prachtige e

Ergens onderweg naar het huis waar we verbleven kwamen we op een gebouw deze muurschilderingen tegen. Echt geweldig vind ik ze, mieren op het hele gebouw. Je zou er de kriebels van krijgen. Overal mieren. De kunstenaar is Wobe Johnson, hier zie je meer werk van hem. Hij schildert het liefst natuur en dieren. Mieren zijn maar hele kleine beestjes maar zo groot afgebeeld maken ze echt veel indruk.

Nadat we 's morgens het mooie plaatsje Largentière hadden bezocht reden we door naar Labeaume om te lunchen. Wij hebben goede ervaringen met een restaurant daar, we waren er in juli nog met vrienden, dus iedereen was het met ons eens om daar aan tafel te gaan. We werden niet teleurgesteld, heerlijk zitten eten daar op dat gezellige terras. Ook Labeaume is een prachtig plaatsje, klein maar door zijn mooie ligging een bezoekje waard. Dit grote plein met die machtige platanen ligt aan de rivier La Beaume. Een deel van het dorp is tegen en op de kliffen gebouwd. Aan de andere kant van de rivier loopt een pad naar boven naar een uitzichtpunt. Een wandeling van twintig minuten, wel aardig stijgend. Een deel van de groep besloot dat te doen waaronder Mart en ik. De moeite was niet voor niets, we kregen een prachtig uitzicht over het dorp. Een plaatje toch met zo'n achtergrond.

Samen met drie buren hebben we stookhout ingekocht. Het zou in twee leveringen gebracht worden en dat scheelde aardig in prijs. Net zoals de meesten konden wij wel wat hout gebruiken, tot half juni ging de kachel 's avonds nog vaak aan. Gisteren kwam de eerste levering, die voor Bernard en Dominique en voor ons. We hoorden de tractor al naar boven komen dus we stonden klaar. De houtboer uitgelegd dat hij het beste achter onze garage kon draaien om achteruit het dorp in te kunnen steken. Het weggetje wordt daar steeds smaller maar deze man kon chauffeuren, dat was te merken. Net achter de tractor en aanhanger houdt het asfalt op. De rest van de dorpspaden is van beton of met gras bedekt. Het eerste huis aan de rechterkant is van ons en ja, we hebben twee huisnummers. Dit is de achterkant van het vakantiehuis, ons huis ligt ervoor, naar het dal gericht. Het huis achter het onze is van Dominique en Bernard en het huis links is van Florence en Jean-Pierre. De eerste lading moest met de