Typisch Frans

Gisteren hadden we de gebruikelijke jaarlijkse wandeling met de dorpsvereniging. Buurman Bernard had een mooie route gevonden die vertrok vanaf een gehucht vlakbij Saint-Joseph-des-Bancs. Nou is dat laatste dorp ook niet veel bijzonders maar het ligt niet al te ver bij Le Serret vandaan en het belangrijkste, het heeft een restaurant wat goed aangeschreven staat. En dat is voor onze Franse buren en ook voor ons natuurlijk een gewichtige zaak.

Ik deed niet mee aan de wandeling en volgens Mart die wel mee wandelde was dat maar goed ook. Het was een wandeling van drie uur en al de deelnemers hadden genoten zeiden ze.

Maar ik at wel mee en werd opgehaald door onze Belgische vrienden Andre en Carine die wel meer mee doen aan activiteiten van onze dorpsvereniging. Wandelaars zijn het niet maar een gezellig etentje stond ze wel aan.

We hebben lekker gegeten en als dessert hadden we een chocolademousse die een aparte smaak had. En dat is nou typisch Frans, de hele tafel ging zitten raden welke smaak. Sinasappel zeiden de meesten waaronder ik. Nee zei Annie tegenover mij, citroen. Zeste de citron (geraspte citroenschil) zei de kok.