Het laatste dorpje voor Estaing is Verrières, piepklein maar o zo mooi. Het lijkt wel of de tijd hier heeft stil gestaan.
Een moestuin, daarachter een beeldschoon kerkje en nog een klein kasteeltje. En dat allemaal in een dorpje van niets.
Dan naderen we Estaing, een stadje wat ook weer aan de Lot ligt. Het heeft maar 1000 inwoners waaronder een hele bekende. Het kasteel wat daar boven het stadje uittorent is namelijk van een voormalig president van Frankrijk.
Ik duik even met jullie in de geschiedenis van Le
Chateaux d’Estaing en
zijn familie
De oorsprong van het kasteel gaat
terug tot de 12e eeuw, waar een voorvader op de derde kruistocht
ging met Richard Leeuwenhart. In deze tijd verkregen ze het recht om 3
(koninklijke) lelies in hun wapen te dragen.
De laatste “echte” d’Estaing was
Admiraal Charles Henry d’Estaing die onder de Guillotine lag in 1794 tijdens de
Franse revolutie (na voor Marie-Antoinette getuigd te hebben!).
Hoe kan het dat er tegenwoordig
weer een familie d’Estaing is?
De familie Giscard behoort al
eeuwen tot de hogere lagen van de staat met aristocratische pretenties. Laat nu
Lucie Madeleine d’Estaing, zuster van de onfortuinlijke admiraal, 2 erkende
bastaarddochters hebben gebaard van Lodewijk XV. De Giscards stammen via de
vrouwelijke lijn hier vanaf. In 1922 kreeg de vader van Valéry toestemming de
naam d’Estaing toe te voegen (handig dat zijn broer in de beoordelingscommissie
zat!).
Valéry Giscard d’Estaing, de
gewezen president van Frankrijk (1974 – 1981), koopt met broer Olivier in 2005
het kasteel d’Estaing van een religieuze zusterorde. Naar men zegt ver beneden
de prijs. Het scheelde dat Olivier hier burgemeester was geweest en men het
kasteel aldus uit buitenlandse handen wist te houden! De verkoop was goed voor een behoorlijke
nationale rel. Het kasteel had jaren lang dienst gedaan als school,
bejaardenhuis en créche en werd zonder het te koop had gestaan verkocht. De
verkopende partij klaagde over de lage prijs. En daar zit wel wat in want een
heel kasteel voor iets meer dan vijf ton is inderdaad een koopje. Helemaal
als je bijna het zelfde bedrag aan subsidie krijgt om het op te knappen.
We hebben het kasteel niet bezocht want daar werd nog een behoorlijke toegangsprijs voor gevraagd. Nodig om de restauratiewerkzaamheden te bekostigen 😉.
Het kerkje achter het kasteel was mooi, dat bezochten we nadat we lekker hadden gedoucht. We hadden weer een fijn onderkomen voor de nacht, ik kon daar een wasje draaien en de eigenaresse van de gîte wilde het nog wel even in de droger stoppen. Toen we terug kwamen van onze wandeling door de stad stond ze onze kleding netjes op te vouwen! De schat.
En ze vertelde ook dat er nog een Nederlandse gast was gearriveerd. We maakten kennis met Joke en omdat er in deze gîte geen warm eten mogelijk was zijn we 's avonds met zijn drieën uit eten gegaan.
Veel gepraat natuurlijk en heerlijk gegeten.
25 september 2019
Reacties
Lieve groet