Ieder jaar op Allerzielen, een katholieke feestdag die gevierd wordt op 2 november komen er weer nieuwe plastic bloemen bij op de graven van ons kleine begraafplaatsje. Maar de oude blijven staan wat ik eigenlijk wel een beetje teveel van het goede vind. Hoewel het onze grond is tolereer ik het maar. Iemand, ik geloof een verre nicht, neemt de moeite om naar ons dorp te rijden om die bloemen op de graven te zetten, een eerbetoon aan de doden. Ik vind niet gepast om die bloemen dan van de graven te halen, ook al is het in mijn ogen plastic troep.
Mart is bezig om het kerkhofje weer toonbaar te maken. Op de bovenste graven liggen betonnen platen en uit de onderste twee is inmiddels al het onkruid wat tussen het grind stond weggehaald.
Deze twee graven stonden altijd vol met irissen maar het onkruid heeft langzamerhand de overhand genomen. We denken er over om alles er uit te halen en er ook grind in te storten. Het is veel werk om alles hier rond het huis bij te houden en alhoewel we het met veel plezier en liefde doen moeten we onder ogen zien dat we ouder worden. Dus hier en daar het werk wat simpeler maken is niet zo gek.
De stokrozen hebben blijkbaar geen last van de regen, die zie je ieder dag een stukje groeien.
Op de twee graven met onkruid na begint het er daar toch weer netjes uit te zien. Mocht de nicht om een hoekje komen kijken hoop ik dat ze tevreden is.
Reacties
Met de Franse slag komt in jullie vocabulaire niet voor.
Zelf in het dorp nemen jullie vaker het initiatief waar onderhoud nodig is. Vraag me af of er destijds bij de aankoop van huis en grond afspraken gemaakt zijn op papier over onderhouden kerkhofje.
Wanneer ik daar op zo’n mooi plekje mijn laatste rustplaats gevonden zou hebben zou mijn voorkeur eerder uitgaan naar (on)kruid of grind dan plastic bloemen.
Of mag dat niet ?