Lough Avella Farm Loop

We maakten gisteren een schitterende wandeling in de Burren, een Nationaal Park dat pas in 1991 werd opgericht. Het park beschermt 15 km² bergen, kalksteengronden, kalkgrasland, hazelaar- en elswouden.  En daar hebben wij acht kilometer in gewandeld dus we hebben dat allemaal gezien.

De wandeling begon al goed. Net uit de auto gestapt kwam er een roodborstje aanvliegen wat voor mijn voeten ging zitten. En hij bleeft gek genoeg zitten, wipte wel wat heen en weer maar kwam weer terug. Dus ik had alle tijd om dit leuke vogeltje op de foto te zetten.

Al snel nadat we met de wandeling begonnen waren zagen we dit mooie hek, met de hand gemaakt. We hebben er daarna nog diverse gezien. Een kunstwerkje op zich.

Het was droog maar er hing een behoorlijke mist wat het fotograferen niet makkelijk maakte maar het gaf tegelijkertijd onze omgeving en mijn foto's een mysterieus tintje.

Kalksteenblokken, ook wel 'clints' genoemd ontstaan door ijsvorming, wind en regen. En dat hele plateau en nog een stuk meer moesten wij oversteken.

Niet overal was het kalksteen zo mooi gevormd, we moesten verdraaid goed uitkijken waar we onze voeten neerzetten. En dit ging kilometers door en heel vaak waren de paden die omhoog en omlaag gingen ook bedekt met die stukken kalksteen.

Een doorgang door een muur, prachtig gemaakt.

Een troep wilde geiten, door de dichte mist van dat moment, we zaten hier hoog, kon ik ze niet goed op de foto krijgen. Ze zijn zo mooi met die grote hoorns.

De stenen die overeind staan gaven ons de richting aan. een aparte plek daar met die mist.

Dit is een cairn, een eeuwenoude begraafplaats.

Op heel veel plekken liepen galloway koeien. Deze koeien blijven ook 's winters buiten lopen. Dat kan ook best als je naar die dikke vachten kijkt.

Even brak de zon door de mist heen en kon ik deze hoge rotswand goed op de foto zetten.

Ondertussen zaten we al aardig hoog in het landschap en we begonnen hier voorzichtig te dalen.

Deze zwerfkei kwam aan het eind van de laatste ijstijd naar beneden denderen. Ik had Mart er eigenlijk naast moeten zetten om te laten zien hoe groot hij was.

Weer terug beneden in het dal lag een prachtig klein meertje.

En in dit mooie huis konden we ons bedienen van koffie, appeltaart en chocolade brownies. Wat was dat welkom na de zware maar prachtige tocht door een uniek landschap.

Ik zal op een later tijdstip terugkomen op de eigenaar van deze grond.