Op de blog van Wieneke las ik een recensie van het boek 'Zondagskind'. Het is geschreven door Judith Visser en het is volkomen autobiografisch wat zij vertelt. Het gaat over het opgroeien met Asperger, een vorm van autisme, in de jaren 80 en 90 toen er nog nauwelijks iets bekend was over autisme.
Ik reageerde bij Wieneke door te vertellen dat ik een broer had met Asperger en zij stuurde me direct een email met de vraag of ik een e-reader had want dan kon zij het bestand van het boek sturen. Zo aardig van Wieneke om dit te doen en inmiddels heb ik het boek uit. Op haar blog kunnen jullie wat meer over het boek lezen.
Ik wil nog even wat vertellen over mijn broer. Hij is geboren in 1957, de een-na-jongste in een heel groot gezin. Hij heeft zich staande weten te houden tot na de middelbaren school, toen kwamen er duidelijke problemen. Ik ga hier niet zijn hele leven beschrijven maar nu ik het boek van Judith heb gelezen besef ik nog meer hoe moeilijk mijn broertje het gehad moet hebben. Hulp was er niet, die werd ook niet ingeroepen.
Mijn moeder maakte zich toen hij weer eens in een slechtere periode zat heel ongerust over hem en ik beloofde haar hem regelmatig op te zoeken. Zo ontdekte ik wat hij mankeerde, gewoon door zijn gedrag gade te slaan, we zaten één op één. Ik ben dingen gaan noteren en er uiteindelijk mee naar een autistisch centrum gestapt waar mijn vermoedens werden bevestigd.
Heel jammer was dat hij niet kon accepteren dat hij anders was, volgens de deskundigen was hij daar al te oud voor inmiddels. Nadat anderen hem verteld hebben dat hij autistisch was, wat voor hem gelijk stond aan gek zijn wilde hij niets meer met mij en de familie te maken hebben.
Judith Visser was dit voorjaar bij Pauw. Ze heeft zich ontwikkeld, en dat is niet makkelijk geweest, tot een geweldige persoonlijkheid. Zij is misschien anders dan de norm, maar wie bepaalt die norm eigenlijk?
Reacties
Zo spijtig dat je broer niet de kans heeft gehad om zichzelf beter te begrijpen en goede, eenvoudige handvatten te krijgen voor zijn leven. Asperger is in de psychiatrie een stoornis en dat staat voor velen, vanuit het verleden, voor gek. Zij heeft in ieder geval laten zien dat ze niet gek is.
Tegenwoordig is er zoveel meer bekend en worden er veel eerder onderzoeken gedaan.
Deels is dat wel een vooruitgang, maar soms krijgen kinderen/ mensen ook wel snel een stickertje opgeplakt.
Het kan ook een bevrijding zijn; zo van 'ik kan er niks aan doen'... En door jong te starten met therapie kan er ook veel geleerd worden...
Maar het blijft moeilijke materie, met veel varianten.
Dat boek ga ik eens lezen!