Wat ziet mijn oog

De valeriaan voor het huis bloeit op dit moment uitbundig, het is ieder jaar weer een prachtig gezicht. Ik ben er heel blij mee en ook de insecten zijn gek op deze bloemen. Er zoemt en fladdert van alles daar. Dit is het koolwitje, ik denk de grote maar het zou ook zomaar de klein kunnen zijn;-)

Eigenlijk moet de laag beton die daar voor het huis ligt hoognodig vernieuwd worden want het zit vol scheuren maar dan ben ik wel de valeriaan kwijt. Dat is ooit aan komen waaien uit de border, heeft zich genesteld in de scheuren tussen het beton en de muur en is nooit meer weggegaan. 

Ach, wij wonen in een oud huis, in een oud dorpje en het is hoeft allemaal niet zo perfect te zijn. Hier past geen gelikt huis.

Ik richtte mijn lens op wat bloemen om ze van dichtbij te fotograferen toen ik opeens wat zag fladderen achter een van de bloemen. 

De glasvleugelpijlstaart, ik kreeg hem aardig scherp. Valt niet mee hoor, deze beestjes fladderen aan een stuk door. Ze zijn er al een poosje, had ze al meer gezien maar dan zonder fototoestel in mijn handen.

Deze vlinder is niet te verwarren met de kolibrievlinder, die heeft ongeveer dezelfde grootte maar is niet zo mooi van kleur. Die wijsheid heb ik niet van mezelf hoor, daar heb ik Marijke voor, een trouwe lezeres van mijn blog en zij legt het uit als ik weer eens fout zit.

Ook op het stukje muur bij de poort doet de valeriaan het opperbest. Over een week of twee gaat de schaar erin en dan heb ik binnen een paar weken weer nieuwe valeriaan wat voor een tweede keer in bloei komt. Wat minder uitbundig misschien maar dat is beter dan uitgebloeide en in elkaar gezakte planten.