Onze eerste lange dag in Ierland

Omdat het in Ierland een uur vroeger is hadden we een lange dag voor ons.. Eerst de huurauto opgehaald en toen op weg. Aarzelend in het begin want dat links rijden is echt goed opletten geblazen. Het vliegveld van Dublin ligt aan de noordkant van de stad dus we moesten eerst de hele rondweg om Dublin heen rijden om naar het zuiden te komen. 

De eerste foto die ik nam in Ierland was van dit uithangbord. Twee rugbyspelers, zo te zien vader en zoon. De Ieren zijn gek van rugby en als ze hun team toejuichen tijdens bijvoorbeeld het Zeslandentoernooi doen ze dat heel luidruchtig.

Ik wilde graag de tuinen van Powerscourt zien, misschien wel de mooiste van Ierland zegt men dus we parkeerden de auto in het dorpje Enniskerry en liepen via mooie lanen richting het landgoed.

In 1974 brandde Powerscourt zelf helemaal van binnen uit en op de resten is een luxe hotel gebouwd. Omdat wij wat wilden eten liepen we naar binnen. We vielen wel wat uit de toon daar in onze sportieve kleding met hoge wandelschoenen maar dat maakt ons niets uit en het personeel ook niet want we werden allerhartelijkst bediend en ik heb daar een zalmsalade zitten eten, de lekkerste ooit. 

Leuk, net buiten de prachtige lobby deze vijf parapluies hangend aan een plantenbak.

We besloten het park toch maar niet te gaan bekijken, het regende ondertussen en we waren wel een beetje uitgewandeld voor vandaag. Alleen al op die twee vliegvelden hebbeb we kilometers afgelegd.

Toen we Enniskerry weer inliepen zag ik uit de verte deze stoel staan en ik vroeg me af wat die daar nou deed. Dichterbij zag ik pas het briefje wat aangaf dat er aan de overkant een antiekwinkeltje was.

 

Weer bij de auto aangekomen zagen we mensen die bezig waren met filmapparaatuur en men vroeg ons om stil te zijn, er werd gefilmd en ze waren juist bezig met een shot.

 Deze auto kwam hard aanrijden waarna er een acteur verkleed als politieagent de auto uitvloog en een huis binnen rende. Stomtoevallig stond achter die auto onze huurauto geparkeerd.

Toen het shot na drie keer goed gekeurd was mochten wij onze auto weghalen maar daar was net iemand aan het rommelen aan onze de kentekennplaat. Zij trok er pardoes een andere af, die had blijkbaar vastgeplakt gezeten. De regiseur kwam aanlopen om het uit te leggen. De filmopnamen waren voor een nieuwe televisieserie die zich afspeelt in Engeland en daarom moest onze auto die vol in beeld kwam een Engelse nummer plaat hebben. We hebben er met zijn allen hartelijk om gelachen en ik mocht de jongedame met de 'valse' kentekenplaat op de foto zetten.

Dit is trouwens de tweede keer dat we in filmopnames belandden. Een paar jaar geleden gebeurde het ook in Parijs. Maar we hebben tot op heden niet mogen meespelen, zelfs niet als figurant.

Het plaatsje Wicklow wat we 's middags bezochten vond ik allercharmantst. Heel veel mooie oude winkelpanden en dan in de gekste kleuren geschilderd.

Mijnheer Hopkins van de winkel ervoor vond zijn winkelpui nog niet bont genoeg. Hij liet de achterliggende panden ook nog maar een kleurtje geven. Hulde aan zo'n man.

Is dit ook geen snoepje?  Je kon er theedrinken met wat lekkers erbij zagen we en wij stonden binnen een ommezien binnen. We kregen bij de heerlijke appeltaart een schaaltje clotted cream en nadat we dat met een paar koppen thee opgesmikkeld hadden vroegen we aan de mevrouw achter de counter of ze twee broodjes kon klaarmaken die we mee naar onze B & B konden nemen. En ook dat smaakte weer voortreffelijk. We doken s avonds vroeg in bed na die hele lange dag.