Doorgaan naar hoofdcontent

Harry

Een van de mooiste wandelingen die je in Ierland kan maken is in het Nationaal Park The Burren. En wij maakten die wandeling half oktober toen we daar waren. Ik had de route via internet gevonden op de site van een jonge Nederlandse vrouw die in Ierland woonde er daar regelmatig over publiceerde.
Zij vertelde vol enthousiasme over de wandeling op grond van vrienden die daar een boerenbedrijf  hebben.

Toen wij onze tocht begonnen was het nog erg mistig maar ik zag toch op de toegangsweg tussen de struiken een brievenbus op een paal staan. Ik liep er naar toe om hem te belijken en zag tot mijn stomme verbazing dat het een typisch Hollandse brievenbus was, zo'n groen plastic geval met een klep bovenop. Ik begon al wat te vermoeden.

Aan het eind van de pittige maar prachtige wandeling kwamen we bij een huis, het bleek een theehuis te zijn waar wandelaars uitgenodigd werden om wat te komen drinken.

Wij liepen naar binnen waar brandende kaarsjes en een knusse inrichting ons een warm welkom gaven.

Er stond serviesgoed op verschillende tafels en er lagen veel boeken. Achter deze ruimte was een keuken en een toilet.

Overal hingen briefjes dat je zelf je thee of koffie kon inschenken en appeltaart uit de keuken moest nemen. En op de grootste tafel lagen deze krabbels met op het witte servet ook een telefoonnummer wat ik uiteindelijk heb gebeld. Ik kreeg Harry aan de telefoon en het verbaasde me niet dat hij Nederlander was, dat had ik al gedacht. Hij was nog even met zijn koeien bezig zei hij maar we moesten op hem wachten, beslist niet weggaan werd er bij gezegd. Neem nog maar een keer koffie en appeltaart en dat  deden we ook, het smaakte heerlijk na zo'n tocht.

Kort na dit telefoontje kwam er een jonge vrouw binnenlopen, zij was Duitse en bleek de partner te zijn van een zoon van Harry. Leuk met haar zitten praten en we hoorden al heel wat over de boerderij en zijn omgeving. 

En toen kwam ook Harry binnen en hebben we nog heel lang zitten praten. 
Harry groeide op op een boerderij in Noord-Brabant en bracht in zijn jeugd een jaar door op veehouderijen in de VS.  Hij wilde altijd al een "traditionele boer" zijn, maar kwam er al snel achter dat dat in Nederland erg moeilijk was. In 1971 verhuisde hij naar Ierland, waar de ouderwetse landbouw in sommige gebieden nog bestond en rond 1998 kochten hij en zijn vrouw Lough Avalla Farm, op die spectaculaire locatie midden in het Burren National Park.

De hele familie Jeuken (vijf kinderen) is betrokken bij dit landbouwbedrijf. Ze houden witgerande Galloway-koeien, geiten, ezels en schapen.  En ze maken en verkopen melk, yoghurt, vlees en kaas. Harry liet ons zijn moestuin nog zien die achter het theehuis lag en daarna namen we afscheid. Een man om nooit te vergeten, zijn levensvisie sprak ons enorm aan.

Reacties

Emie zei…
Dat was een wandeling en vooral een ontmoeting om nooit meer te vergeten.Ken je de film My little big farm? Te zien op Netflix en sluit mooi aan bij dit verhaal.
Jolande zei…
Wat ontzettend leuk!
Judy zei…
Wat enig, zo'n ontmoeting! Prachtige man!
Janny zei…
Erg leuk zo'n ontmoeting. Fijne jaarwisseling!
Mevrouw W. zei…
Mooi dat Harry zijn droom heeft kunnen waarmaken.
Wat een prachtige ontmoeting. Nederlanders kun je overal tegenkomen.
Geweldig zo'n ontmoeting!
In de weer zei…
Hoe leuk is dát !!!
Echt bijzonder hè, om daar zo’n gezellige Nederlandse familie, zomaar in Ierland tegen te komen!
Was hen idd ook op een blog (hut2hut) tegengekomen.
Zoiets had ik vroeger ook wel willen doen!
willy zei…
iets om niets te vergeten

prettige jaarwisseling

en een gezond en vreugdevol 2013 gewenst Marthy

Willy
Lies zei…
Wat een onthaal! Wat een gastvrijheid! Wat een levensvisie!
Een gezond, blij, 2023!
Lie(f)s.
Sjoerd zei…
Dat lijkt me een hele fijne verrassing zo onderweg.
bemar zei…
Apart zo'n binnenkomst! Leuk verhaal achter de briefjes en appeltaart. Wij troffen ooit zoiets in de Elzas, kwamen aan bij een klein hotel waar we later bleek, we de enige[ geboekte] gasten waren. De sleutel lag klaar voor ons, kamernummer erbij en dat we wat te drinken uit de bar konden halen en dat ze eind van de middag terug zouden zijn. Zo apart en wat een vertrouwen....