Van bij ons

Sinds we thuisgekomen zijn uit Frankrijk ben ik aan het ruimen geslagen. Dat doe ik vaak als ik weer hier ben. In september 2020 kwamen we in ons appartement wonen en ik was blij met alle kastruimte die ik daar kreeg. In de inpandige bergruimte en de twee slaapkamers kastenwanden tot aan het plafond. Heerlijk maar verradelijk want ik stouwde tijdens de verhuizing al die grote planken vol met van alles wat ik dacht te moeten bewaren.

Maar langzaam kwam het besef: moet ik dat allemaal wel bewaren. Vooral op de bovenste planken stonden spullen waar ik eens beter naar moest kijken. Nou, dat is ondertussen gebeurd en we zijn al twee keer naar de kringloop gereden en vandaag gaan we nog een keer. Met bijvoorbeeld een doos vol met oude bakvormen die ik zeker nooit meer ga gebruiken.

Deze doos, zo'n hoge van Ikea, stond op een plank boven in de berging. Ik wist wat er in zat, oude foto's en dito lijstjes maar ik heb er al vier jaar niet meer naar omgekeken. Toen we mijn moeders huis uitruimden vond iedereen dat ik de foto's maar mee moest nemen, moeder had ze overal staan.

In ons vorige huis heb ik ooit een stukje wand boven een kastje vol gehangen met dierbare foto's uit mijn en Marts jeugd. Stond heel leuk en die lijstjes met foto's zijn tijdens de verhuzing allemaal in die Ikea doos gegaan.Van Mart waren er niet veel foto's maar van bij ons heel veel. 

Over enkele weken is Mart jarig en dan komt er wat familie. Die mogen dan gaan uitzoeken wat ze mee willen nemen. Daarna mogen de nichten er nog eens naar kijken. Ik heb al die foto's al lang geleden ingescand en ze staan op een harde schijf en op mijn pc. Ik kijk er vaak naar, gebruik ze weleens voor mijn blog maar meer hoef ik er niet mee. De meest dierbaren heb ik al ergens staan of hangen. Niet veel, net genoeg.