Ik maak ontzettend veel foto's, iedere dag. Een groot deel daarvan gaat naar de prullenbak en veel van wat er over blijft gebruik ik voor mijn blog. En die foto's blijven daarna dan in mappen zitten op mijn laptop. Regelmatig schrijf ik alles over op een externe harde schijf. En dat is het dan, meer wordt er niet meer mee gedaan. Tot voor een paar jaar geleden maakte ik fotoboeken. Heerlijk om te doen en ik was er eigenlijk best goed in. En vóór het digitale tijdperk plakte ik alles in, bij mij geen dozen losse foto's, kastplanken vol fotoboeken heb ik. Totdat ik op een zeker moment me begon af te vragen wat ik met al die fotoboeken moest. Zouden mijn kinderen ze nog wel willen hebben als ik er niet meer ben? Ik betwijfel het. Nu stuur ik een of twee keer per jaar per Wetransfer alle gezamenlijke vakantiefoto's en foto's van de kleinkinderen naar de schoondochters zodat die bewaard blijven. En verder laat ik het maar zo. Toch kijk ik veel naar mijn foto's op de laptop, regelmatig scroll ik door een map. En het gebeurt ook nog wel dat ik een oud album uit de kast trek en even zit te genieten van foto's van jaren geleden. En na mijn heengaan, ach ze zien maar wat ze ermee doen.
Helemaal herkenbaar. Ik heb zelfs de negatieven van de foto's nog. Ben begonnen met scannen, maar het is onbegonnen werk, en eigenlijk vind ik het nutteloos. Vakantieboeken maak ik wel, dat is overzichtelijk. Gelukkig ben ik hier niet alleen in, merk ik. Gelukkig maar.
Wat je schrijft in de voorlaatste regels, over dat je nog regelmatig in de fotomappen kijkt, of een fotoboek pakt, dat is denk ik waarom je het doet. En moet blijven doen. Het zijn jouw foto's en jouw manier. Het is jouw plezier aan het (her)beleven van alle dingen. En soms ben je blij dat je ergens nog de foto's van hebt (spreekt ze uit ervaring). Geniet er van en wij genieten mee.
Wij hebben jarenlang een kluisje bij de bank gehad voor alle papieren van de zaak. Daar lagen alle negatieven ook in. Gestopt met de zaak, kluisje opgeheven en negatieven weggegooid. Ik heb ze nog nooit gemist.
Na mijn dood mogen mijn kinderen met heel veel dingen, niet alleen met mijn foto's, doen wat ze willen. Ik vertel ze dat ook regelmatig, wil niet dat ze zich aan bepaalde dingen moeten houden. Manlief denkt er ook zo over.
Ik maak ook veel foto's, sinds de digitale camera er is. En ik wis bijna niks. De foto's zijn mijn geheugen en ik kijk er graag naar terug. Ook geniet ik van alle fotoboeken van voor de digitale fotografie. Maar voor mijn nazaten lijkt het me een heel ondoorgrondelijke berg, waar zij weinig aan hebben. Maar dat is mijn zorg niet.
Elk jaar denk ik... deze winter doe ik fotoboek-avonden. En het lukt me niet. Ik heb een paar jaar de vakanties bijgehouden maar ook daar zit geen vaste lijn in. Het is hier een ramp. Te meer omdat we van in het begin van ons huwelijk hopen dia's hebben. Die zijn we nu in foto's aan het omzetten (digitale) Dat is al een begin. En daarna maak ik er misschien albums van... misschien ... als ik ooit met pensioen ben...(ennogmindertijdzalhebben...schijnt het) :-)
Ja met die foto-reisboeken van mijn ouders zitten wij dus nu. Paar jaar geleden al 5000 dia's voor ze gescand, dat was enorm succes, voor mij omdat ik er natuurlijk veel opsta en voor ouders, ze keken er regelmatig naar, heel handig op TV. Nu zijn ze overleden en de erfenis is 3 grote dozen. Fotoboeken vanaf 1940, kleine zwart-wit fotootjes, heel veel kunnen zo weg bv 5x binnenhof is niet echt interessant meer. De rest ben ik wel van plan te scannen maar weet eigenlijk niet of het het werk waard is. Dan de reisboeken van vele ANWB-reizen, ook toegangskaartjes, folders en menus zijn ook ingeplakt. Ouders keken er regelmatig nog in om herinneringen op te halen en ook hun geheugen op te frissen. Maar voor ons heeft het niet zoveel waarde allemaal. Voorlopig blijft het staan tot we er aan toe zijn om foto's eruit te halen, en misschien te scannen, maar wat doe je er dan mee? Niets meer waarschijnlijk en dan zit mijn dochter er later weer mee als laatste vd familie.
Ik gooi ook geen goede foto's weg, Jeanne. Ik heb de gewoonte om vaak meerdere foto's van één onderwerp te maken met het idee dat er dan eentje door de keuring komt en de rest gaat dan weg. Dat is inderdaad het fijne van al die foto's en ook van mijn blog, het is mijn geheugen, mijn dagboek zeg is weleens.
EEn ding is zeker, als je met pensioen ben heb je nog minder tijd want er wachten zoveel leuke dingen op je. Maar je zou dan weleens een hele week kunnen blokken in je agenda......ja, ik zeg maar wat.
Goeie grut, 5000 dia's scannen, wat moedig. En dan al die fotoboeken.... Dat is ook de reden dat ik maar ben gestopt met het maken van fotoboeken. Ik merk aan mijn kinderen dat ze deze zaken minder belangrijk vinden dan ik ze vond.
Hier ook nog veel fotoalbums van voor het digitale tijdperk. Ook een externe harde schijf vol foto's van de laatste jaren. En ja hoor, ook fotoboeken van alle vakanties die ik samen met Ben maakte. Dat zijn er inmiddels ook al weer 16 en het laatste boek van Noorwegen van afgelopen zomer is nog in de maak. Verder zijn er nog hele stapels cd's met foto's van voor de externe harde schijf en ettelijke vakantie filmpjes... wat moeten mijn kinderen er later mee... maar dat maakt niet uit. Voor mij hebben ze nu hun waarde en daar gaat het om! Liefs, Mirjam
Ja dat was het voor mijn ouders ook, hun waarde. En juist daarom gooi je dat niet zo snel weg. Geen idee wanneer dan wel, het is net 1 jaar geleden dat moeder als laatste overleed.
Ik kan me voorstellen dat je zo kort na je moeders dood de albums niet weg wilt gooien, Lot. Het is toch mooi om er van tijd tot tijd eens door heen te bladeren.
Ik mag het niet hopen, Mirjam, maar als ik ooit brand krijg in mijn huis, hoop ik dat ik de kans krijg mijn fotoalbums te redden. Ik zou ze niet graag missen.
Bij het leegmaken van het ouderlijk huis kwamen alle fotoboeken naar mij. Heerlijk vind ik het om in die oude foto's te snuisteren. Ik ben zo veel mogelijk foto's aan het digitaliseren voor mijn broers en hun familie, maar dat is wel een hele klus. Van ons gezin heb ik ook een groot aantal fotoboeken. En net als jij heb ik de laatste jaren digitaal op een externe harde schijf staan. Ik hoop alleen dat die schijf nooit crasht.
Alle foto's uit mijn ouderlijk huis zijn ook bij mij terecht gekomen en ook ik heb er al heel wat gedigitaliseerd. Daar heb ik een familiealbum van gemaakt, dat was mijn laatste fotoboek die jaar geleden.
Ohh ja hier nog eentje! Op de zolder staan van die grote plastic opbergdozen vól met ingeplakte fotoboeken... Geen idee wat ik er verder mee moet doen. Ooit begonnen met het scannen van al die analoge foto's, maar daar is geen beginnen aan :( Wie heeft de gouden tip? Ik roep wel eens: als ik er niet meer ben maken jullie er maar een vreugdevuur mee ;o)
Ik heb al die fotoboeken nog in kasten staan Stefanie, boven en beneden, kan ik er in ieder geval nog eens eentje pakken. En over dat vreugdevuur...goed idee, ik zal het mijn kinderen melden;-)
Reacties
Nu zijn ze overleden en de erfenis is 3 grote dozen. Fotoboeken vanaf 1940, kleine zwart-wit fotootjes, heel veel kunnen zo weg bv 5x binnenhof is niet echt interessant meer. De rest ben ik wel van plan te scannen maar weet eigenlijk niet of het het werk waard is.
Dan de reisboeken van vele ANWB-reizen, ook toegangskaartjes, folders en menus zijn ook ingeplakt. Ouders keken er regelmatig nog in om herinneringen op te halen en ook hun geheugen op te frissen.
Maar voor ons heeft het niet zoveel waarde allemaal. Voorlopig blijft het staan tot we er aan toe zijn om foto's eruit te halen, en misschien te scannen, maar wat doe je er dan mee? Niets meer waarschijnlijk en dan zit mijn dochter er later weer mee als laatste vd familie.
Dat is ook de reden dat ik maar ben gestopt met het maken van fotoboeken. Ik merk aan mijn kinderen dat ze deze zaken minder belangrijk vinden dan ik ze vond.
Liefs,
Mirjam
Van ons gezin heb ik ook een groot aantal fotoboeken. En net als jij heb ik de laatste jaren digitaal op een externe harde schijf staan. Ik hoop alleen dat die schijf nooit crasht.