Toen we gisteravond van het restaurant terug naar de albergue liepen zagen we deze verlichte kerk. Ik moet daar net als bij overdadig versierde kersthuizen verschrikkelijk om lachen en daarom kreeg de foto een plekje hier.
Om zes uur vanmorgen begon de eerste wandelaar zijn spullen te pakken en al heel snel volgden er meer. Wij waren natuurlijk ondertussen ook klaar wakker en zijn er om zeven uur uit gegaan en liepen om kwart voor acht buiten, in de mist.
Het eerste stuk ging het over mooie paden vlak langs de kust. Maar opeens geen
pad meer te zien. We konden kiezen om door mul zand te lopen of naar de doorgaande weg te lopen en daar aan de andere kant het Coastal pad op te pakken. Mul zand is heel zwaar lopen dus de beslissing was snel gemaakt.
Deze route voert ons een stukje van de kust door leuke dorpjes en landelijk gebied met af en toe een flinke stijging. En kerken, heel veel kerken.
En we konden in al die kerken wel een stempel krijgen. Hier werden we geholpen door een aardige koster die het een en ander uitlegde over zijn kerk. Hij was duidelijk trots en met recht, het was ook van binnen een juweeltje om te zien.
We liepen ondertussen op met een leuke jonge meid, ze kwam uit de Tsjechische Republiek maar sprak heel goed Engels wat trouwens alle pelgrims wel doen. Ze had tijdens haar studie ook in Nederland gewerkt, bij Gazelle in Dieren wat wij heel vermakelijk vonden. Dat moesten we wel even uitleggen!
Aan de andere kant van de rivier die we overstaken met grote stapstenen troffen we negen Ierse dames aan die graag met elkaar op de foto wilden. Nou, dat wilde ik wel even doen en in ruil daarvoor maakte een van hen een foto van ons.
Ze waren al aan hun derde camino bezig en het waren goede wandelaars want toen we na de rivier flink gingen stijgen stonden ze hun 'vrouwtje' .
Om drie uur liepen we over een grote ijzeren brug Viana do Castelo binnen en gingen meteen door naar de albergue van de Padres Carmelitas Descalcos. De albergue zat al vol vertelde de pater die ons in het prachtige gebouw binnen liet maar hij had nog wel een tweepersoonskamer met eigen badkamer. De prijs was ook nog eens belachelijk laag dus kom maar op met die kamer.
Toen we na een lekkere douche even later naar buiten gingen om wat te gaan drinken stond voor het gebouw onze Rus. We waren vroeg in de morgen een poosje met hem opgelopen toen we net als hij de route kwijt raakten. Hij sprak drie woorden Engels, echt niet meer. Ik hoop dat hij nog ergens een slaapplaats heeft kunnen bemachtigen.
Reacties
Indeweer.