Terwijl ik tijdens mijn ochtendwandelingetje alweer aan het stijgen ben op het weggetje naar ons dorp komt Mart op zijn racefiets naar beneden rijden om een paar uurtjes te gaan fietsen. Dat doet hij nu al meer dan veertig jaar op zondagmorgen en hij is geen man die snel van zijn gewoontes afwijkt.
Ik eet, al lezend want ik zit in een mooi boek, een boterhammetje in de tuin en ga me daarna douchen. Buurvrouw Jacqueline is gisteren nadat kinderen en kleinkinderen vertrokken zijn uit haar huis nog voor een week neergestreken in Le Serret en ik ga even bij haar buurten. We drinken een kopje koffie op haar grote terras en praten elkaar bij over kinderen, kleinkinderen en de bewoners van ons dorp.
Mart komt terug van zijn fietstocht en na de lunch houdt hij een kleine siësta. Ik lees verder in mijn boek, werp af en toe een blik op mijn plantenborder waar allerlei insecten het ontzettend druk hebben en denk dan aan het Italiaanse gezegde 'Dolce far niente', het zalige nietsdoen.
Klinkt goed hè?
Het is iets waar Nederlanders niet bijster goed in zijn. Wij hebben het gevoel
dat we constant nuttig en efficiënt moeten zijn. Dat we het moeten verdienen om
te relaxen. Nee, dan de Italianen en natuurlijk de Fransen. Die verstaan de kunst van het genieten als
de beste. Ik hou me er vandaag ook maar aan, aan dat zalige nietsdoen!
Reacties