Hockney's Eye

Ik was met vriendin Stan in Haarlem en we bezochten in het Teylers Museum de tentoonstelling Hockney's Eye. Deze Hockney heeft eigenzinnige theorieën over perspectief en het gebruik van optische hulpmiddelen zoals lenzen en spiegels.

Hockney vindt het enkele oogpunt van een camera beperkend. Het perspectief dat dit oplevert is volgens hem 'prima als je het niet erg vindt om naar de wereld te kijken vanuit het standpunt van een verlamde cycloop'. Onze twee ogen zijn echter constant in beweging.

Verschuivende perspectieven in de Grand Cayon.

Hockney fotografeerde zijn moeder en vrienden tijdens een potje Scrabble. De foto's zijn opnieuw geschud en herschikt en vormen een nieuw beeld waarin duidelijk het verloop van de tijd te zien is.

Dit is een experiment met omgekeerd perspectief. Doordat de perspectieflijnen niet samenkomen in de verte maar juist beginnen vanuit de toeschouwer, lijkt de voorstelling zich te openen. Ik fotografeerde eigenlijk alleen de werken die ik mooi vond en deze vond ik erg mooi en ik begreep ook precies wat hij bedoelde wat ik niet van al zijn werken kon zeggen.

David Hockney is een van de bekendste en meest geliefde kunstenaars van dit momen maar ook omstreden en dat begrijp ik wel. Ik vond beslist niet al zijn werk mooi maar dat hoeft ook niet. Hij leert je wel anders kijken. Fotograferen en schilderen is kijken en dat doe hij, wel vaak op een aparte manier.