HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Hier verblijven we maar het internet is hier bedroevend dus of jullie de rest van de week nog iets van me lezen is twijfelachtig. Ondertussen zijn we wel lekker aan het genieten.

Wij gaan een weekje weg en we gaan alletwee verschillende dingen doen tijdens dat weekje. Jullie horen er later meer over. Maar weggaan met een moestuin vraagt in deze tijd van het jaar voorzorgsmaatregelen, het geeft volgende week nog rond de dertig graden op.  Dus gistermorgen alle tomaten die enigzins rood waren van de planten gehaald en dat waren er weer heel wat. Onze laatste gasten vertrokken maar het lukte me nog om tussen het schoonmaken van het vakantiehuis door deze oogst te verwerken. Een paar nog te gele tomaten heb ik in de koele bijkeuken laten liggen en de rest fijngesneden, gekookt en saus van gemaakt en dat ging de vriezer in. Als we terugkomen ga ik er passata van maken, daar had ik nu onvoldoende tijd voor. Één tomaat was zo groot gegroeid, ongelooflijk, ik had hem eigenlijk moeten wegen. Maar hij kreeg wel een aparte foto. In dit soort situaties zijn we heel bij met ons watersysteem met druppelslangen. Daar staat een tijdklok op en zo krijgt de moestuin iedere nacht

Deze stoelen staan al een aantal jaren rond een tafeltje onder de lindeboom, een heerlijk plekje als het erg warm is. We kregen ze bij een mooie grote houten tafel die we tweedehands kochten voor op het tweede terras.  Toen we de stoelen afgelopen voorjaar uit de winterberging haalden zagen we dat de een van de stoelen beschadigd was. Eerst alleen wat gaatjes in de zitting, daar legde ik een kussen op maar later braken en steeds meer stukjes los van het gevlochten materiaal. Volgend jaar maar eens een nieuw setje kopen zeiden we tegen elkaar. Dat nieuwe setje stoelen kwam er sneller dan we verwacht hadden. Aan het begin van de toegangsweg naar de vuilstort in Privas zit de Action waar ik iets nodig had maar wat ik niet kon vinden. Jammer maar met mijn geloop door de paden zag ik opeens  pakken waar deze tuinstoeltjes in zaten. Ik riep Mart erbij om te kijken of het iets was en hij keurde ze onmiddellijk goed, de stoeltjes hadden een zitting met een ijzeren onderstel, heel stevig vond M

Wij hebben een groot huis met drie kelders en een grote garage met een zolder. Dit alles levert veel bergruimte op, veel te veel. Er is in de ruim dertig jaar dat we dat huis hebben veel te veel meegesleept onder het motto: dat kunnen we in Frankrijk nog wel gebruiken. Het resultaat is dat we hier veel te veel spullen hebben waar ik vanaf wil, Mart heeft daar een stuk minder last van.  Ik heb hem ervan kunnen overtuigen dat diverse spullen echt wel weg konden dus vanmorgen hebben we het een en ander gelost bij de déchetterie (vuilbrengstation) in Privas. Keurig daar hoor en het personeel komt je altijd helpen met het leeghalen van je auto. Er moet nog veel meer weg maar ik moet de druk bij mijn echtgenoot niet te hoog opvoeren. Twee mannen gooiden dit oude meubilair in de container, Die waren misschien wel het huis van hun moeder of oma aan het leegruimen. Wat een treurnis dit zo te zien. Ik had ook spullen bij elkaar gezocht wat naar de kringloop kon. Het was een grote locatie , hier

Ik prijs me rijk met mijn vrouwelijke postbode  Natacha, daar heb ik een bijzondere relatie mee. Van de week lag er weer een kattebelletje van haar in mijn brievenbus, altijd geschreven op die gele plakbriefjes. Dat de Franse posterijen weer van die mooie postzegelboekjes hebben uitgegeven en of ik interesse had.  Natuurlijk heb ik interesse want ik stuur heel wat verjaardagskaarten rond in mijn eigengemaakte enveloppen en die enveloppen vindt Natacha geweldig. Ze weet dat ik daar mooie postzegels op wil. In het kleine postkantoortje in Gua kan ik alleen maar die geijkte postzegels met Marianne erop krijgen, zo saai. Dus heb ik ook een briefje gemaakt en dat in een mooie envelop gestopt en in mijn  brievenbus gedaan. Het rode schuifje wat aan de binnenkant van het deurtje zit omlaag geschoven zodat Natacha weet dat er wat in de bus zit. Dat kan natuurlijk ook post zijn die verzonden moet worden want de brievenbus voor de uitgaande post is er niet meer. Ik vertelde haar dat ik ze graag

Weer een brug maar nu over een belangrijke rivier, de Loire. Met een lengte van 1006 kilometer is de Loire de langste rivier van Frankrijk. Hij ontspringt op een hoogte van 1400 meter boven de zeespiegel, aan de voet van de Mont Gerbier-de-Jonc in de Ardèche en mondt uit in de Atlantische Oceaan. De Loire loopt door twaalf departementen, in vier regio's en stroomt onder andere door de plaatsen Nantes en Orléans. Hier is het nog maar een stroompje maar door zijn vele zijrivieren wordt het een machtige stroom. In het verleden is deze rivier heel vaak overstroomd. Er is ontzettend veel hooi binnengehaald in door de boeren. De grond was verzadigd met water en toen het wat droger werd bleef het gras maar groeien. Het is bergachtig gebied waar we deze fietstocht maakten, oplopend tot zo'n 1500 meter. Nogmaals de wilgenroosjes, gewoon omdat ik ze zo mooi vind. Onze fietsroute begon in het plaatsje Le Lac d'Issarles maar dat was een stuk lager, het eigenlijke Lac (meer) ligt op een

Wij maakten zondag een fietstocht in een gebied op de grens van de Haute-Loire en de Ardèche wat valt onder het Centraal Massief. Bossen, uitgestrekte graslanden en vulkanisch gebergte.  En rivieren en waar rivieren stromen zijn bruggen. Deze brug zagen we al tijdens een afdaling, een mooi gezicht en we namen hem. Druk is het in deze streek helemaal niet dus we konden midden op de brug even stoppen om aan weerskanten omlaag te kijken. We werden tijdens onze tocht getrakteerd op prachtige vergezichten die de reusachtige ruimte daar goed weergeven. De weinige dorpjes die we tegenkwamen zijn klein en niet echt aantrekkelijk, heel anders dan in onze eigen streek. De meeste huizen zijn gebouwd met een zwarte steensoort wat een sombere uitstraling geeft. Of ze zijn gepleisterd en worden er dan niet mooier op als ze oud zijn. Overal lagen balen hooi en we zagen grote stallen bij de boerderijen. Er lopen voornamelijk vleeskoeien in de sappige weilanden. En heel veel houtzagerijen zijn er, dus

De tomaten beginnen nu in wat grotere hoeveelheden te kleuren, verleden week heb ik daardoor al wat potten passata in kunnen maken. Zoals ieder jaar kunnen we weer kilo's braam plukken, vandaag gaat mijn koperen jampan weer op het vuur met bramen en de kruisbessen die ik nog in de vriezer had.  Al de venkelplanten die we gepoot hadden zijn goed opgekomen en gebruikt. Één plant laat ik altijd staan voor de bloemen. En als je die dan combineert met de eenjarige ridderspoor krijg je een prachtig boeket.  Ik was al blij dat dit zaad wel opkwam, van de zinnia's en cosmea's die ik daar ook gezaaid had heb ik niets meer gezien. Weggespoeld na zware regenbuien die we toen hadden. Ik had de moed niet om een tweede keer te zaaien, het bleef regenen. Twee soorten sperciebonen en we kunnen ze niet voor eten. Gelukkig hebben wij buurvrouwen die Mart graag zien komen met weer een maaltijdje bonen. De komkommers gingen pas laat aan de groei maar nu kunnen we er bijna iedere dag eentje oog

Vaak ontbijten we op het onderste terras, we hebben dan aan weerskanten een mooi zicht op de vallei.  Naast ons twee grote vlinderstruiken en die zitten altijd vol met vlinders maar, heel opvallend, de laatste dagen fladdert daar maar een soort, de keizersmantel. We telden er op een ochtend meer dan twintig en ze zitten soms met meerdere tegelijk op één bloem. De keizersmantel is een grote en opvallende vlinder, die in de vorige eeuw verdween uit Nederland. Af en toe kwamen er zwervers binnen en op sommige plekken zelfs een aantal malen binnen een paar jaar. Inmiddels zijn er zeker zes streken waar de keizersmantel zich jaar in jaar uit voortplant. Op heel veel plekken kunnen nu ook zwervende exemplaren worden gezien. Hij is echt terug! De sterke toename van de keizersmantel van de laatste jaren is waarschijnlijk vooral te danken aan de klimaatverandering, waardoor de omstandigheden in Nederland geschikter worden.  Uit Meyendel, bij Den Haag, komen heel veel meldingen. Midden in dit du

Antraigues is een middeleeuws dorp, niet groot maar beelschoon met zijn plein en steigend en dalende straatjes .Er zijn veel kunstenaars gevestigd waaronder een Nederlandse pottenbakster. Alleen al een rondje rond de kerk levert dit soort plaatjes op. Ik zei het gisteren al, we gingen niet alleen voor de brocantemarkt maar ook voor deze heerlijke borden. Het was weer smullen geblazen, daar waren we het met onze vriendengroep allemaal over eens. We hebben lang aan tafel gezeten, het is daar zo'n mooie plek en wij raken met ons zessen nooit uitgepraat. Fijn ook dat de bediening ons op ons gemak liet natafelen.

Maria ten Hemelopneming (Assomption de Marie) wordt behalve in Frankrijk in nog minstens 10 andere landen gevierd, elk jaar op 15 augustus. Bedrijven en winkels zijn gesloten tijdens deze feestdag en met de vrijdag als snipperdag hebben de Fransen een lekker lang weekend.  Overal zijn dorpsfeesten en markten en wij gaan met onze Belgische vrienden om te beginnen altijd naar een rommelmarkt vlakbij ons op Col de Sarasset. We liepen daar al om negen uur en het was nog fris, de lucht zwaar bewolkt maar we hebben niet meer dan een paar spetters gehad. Het uitzicht hier is prachtig. Er was niet echt veel bijzonders te koop, veel plastic en kleding, niet onze interesse. Maar bij deze bijl bleef ik toch even staan. Hij was mooi opgeknapt, dat is zeker maar ik vraag me af wat je ermee moet. Je hakt er geen hout mee, te korte steel volgens Mart. Het zou als een rekwisiet voor in een vampire film gebruikt kunnen worden, dat is het enige wat in me opkomt. Bij deze man, een van de weinige echte ha