De twee cols

En weer maakten we een fietstocht, het bevalt goed dat fietsen hier in de bergen. We begonnen vanuit huis, eerst een stukje naar beneden en dan klimmen naar de col de la Fayolle op 877m hoogte. Die deden we verleden week ook al aan maar toen kwamen we van de andere kant. Nu moesten we in een keer omhoog maar ik redde het zonder al te veel moeite. Als je goed kijkt zie je daar beneden in het dal ons dorp liggen.

Aan de andere kant van de weg kijk je naar het zuiden, richting Aubenas. Het was niet helemaal helder, jammer want bij helder weer is dit een prachtig uitkijkpunt.

De rit naar de Col des 4 Vios was stijgend en lang, ik was blij dat ik er eindelijk was. Leuk, dit huis is gekocht door Nederlanders en na eindeloos verbouwen gaan ze eind juni open als crèpes restaurant. We gaan zeker eens proeven.

De Quatre Vios is zo'n beetje het hoogste punt bij ons in de buurt en alles wat je stijgt mag je ook weer dalen dus dat konden we nu eindeloos gaan doen. Dat was die lange klim alleszins waard want het was schitterend, hellingen vol met gele brem, zo mooi.

Diep verscholen in een vallei een mooi oud huis, groot en vierkant, een ongewoon model voor het platteland hier. Deze bouw zie je meer in steden.

En zo kwamen we al dalend in St. Pierreville aan waar ik gisteren bij onze vriend Charles Andre een tafeltje had besproken.

Ik had mijn mes al in het stukje stokbrood met geitenkaas gezet toen ik opeens het viooltje zag. Ho, dat moest op de foto. Charles Andre, eigenaar en kok van het restaurant is meestal niet zo frivool dus dit bord moest op de foto voor het nageslacht.

De terugweg naar huis was gelukkig niet al te zwaar want ik voelde dat glaasje wijn wel zitten. We hadden 52 km op de teller staan toen we aankwamen.