'Dat soort mijmeringen overvalt je soms hè, een blik op een voorwerp kan je soms zo maar jaren terug in de tijd brengen. Net als een geur...'
Waarop ik weer reageerde met: 'Ik heb daar al eens een blogbericht aan willen wijden, Mirjam, aan geuren die je terug in de tijd brengen. Wat werkt een menselijk brein toch ingenieus, hè'.
Mirjam stuurde daarop de voor mij verbazingwekkende reactie: 'Zo ben ik gek op de geur van carbolineum. Als ik die ruik ben ik terug op de boerderij waar ik ben geboren, een boerderij van een bollenkweker in Anna Paulowna. De rekken waarin de bollen werden gedroogd werden met dat goedje behandeld... heerlijk'.
Waarom was ik zo verbaasd? Ook mijn vader kweekte bollen en als ik de geur reuk van het goedje wat in de bollendrogerijen gebruikt wordt ben ik weer klein kind en sta aan de hand van mijn vader in zo'n drogerij. En juist met deze geur heb ik dat terug-in-de-tijd-gevoel het sterkst en Mirjam blijkbaar ook. Het menselijk brein....onnavolgbaar.
Reacties
Lieve groet
Dat komt zo.
Ik was denk 'n jaar of 16, 17 toen ik een gaatje in mijn kies had die gevuld moest worden. Mijn tandarts zat in een oude villa aan de Zuid-Boulevard in Noordwijk aan Zee. Ik weet nog goed dat de wachtkamer beneden was. Een doodstille statige huiskamer met een staande klok die keihard tikte. Als je geroepen werd moest je een smalle krakende trap op om zo in de behandelkamer te komen. Nu ging dat boren in de kies nog zonder verdoving dus ik was vreselijk zenuwachtig.
Toen zij, (de tandarts was een vrouw) heel even wegliep had ik even de tijd om rond te kijken. En toen gebeurde het. Ik zag schuin door een van de ramen de zee glinsteren en ik voelde een enorme rust over me heen komen. Niks zenuwachtig meer. En nog steeds, als ik de zee zie glinsteren in de zon, of zelfs als ik alleen maar aan dat moment denk, voel ik nog steeds die ontspanning die toen over me heen kwam.
Liefs,
Mirjam