Dit is het fiets- wandelpad wat ik donderdagsmorgens altijd neem op weg naar de plek waar ons wandelcluppie samenkomt om te gaan lopen. Verleden week kwam ik net de bocht door toen ik zo'n 50 meter voor me een man aan zag komen met twee loslopende herdershonden en die honden vlogen direct toen ze me zagen op me af.
Ik heb mijn diepe angst van honden redelijk kunnen overwinnen maar twee aanstormende herdershonden is voor mij teveel, ik werd heel bang. 'Doorlopen en niet naar ze kijken' zeik tegen mezelf maar ik liep te trillen. Bij mij aangekomen sprongen de honden om me heen en ik durfde niet verder te lopen. Toen de eigenaar me naderde zei ik tegen hem dat ik het niet prettig vond dat zijn honden zo op me af renden en dat ik een beetje bang was voor honden. Hij antwoordde dat hij bang was voor mensen, vond hij een goede grap en dat de honden alleen maar wilden spelen, niets deden. Niets aan de hand dus volgens hem en ik gaf hem helemaal gelijk en liep door, tegen zulke mensen valt niet op te praten.
Het vervelend is dat ik vanmorgen toen ik het fietspad zag direct aan het gebeuren van verleden week moest denken en ik voelde de angst in mijn hoofd kruipen. En dat wil ik helemaal niet, ik wil verdorie daar niet iedere week aankomen en bang worden.
En ja hoor, daar kwam de man weer aanlopen met zijn honden maar deze keer op een andere manier. Een hond had hij strak aangelijnd en de naar de ander riep hij dat hij moest gaan zitten wat de hond na drie bevelen gelukkig deed. Hij bleef stil staan en liet mij passeren.
Ik zei dankuwel en liep door.
Reacties
Ze mogen dus bijna niet meer los van me. En met herders bedoel jij vast wat wij schepers noemen? Ik bestierf het van de angst in jouw geval. Hier in het bos is een man die zijn Rotweiller steeds los laat. Ben ik ook zo bang van. Doet niks naar andere mensen, zei de man, alleen naar honden. Ik heb hem gevraagd of ie dacht dat ik dan twee poezen bij had, wijzend op mijn Borders. Rotman!