Doorgaan naar hoofdcontent

Mijn haat krijgen jullie niet

Op 13 november 2015 stond Parijs in brand. Op social media en extra uitzendingen van het journaal kregen we beelden te zien van terroristische aanslagen, verschrikkelijke beelden. Er wordt nog dagen over gepraat, het druppelt wat na en dan houdt het op. Het leven gaat verder.

Maar niet voor iedereen want wat gebeurt er met je als je weet dat iemand van wie je houdt zich in die hel bevind terwijl jij thuis bent samen met jullie kleine zoontje.

Dit boek vertelt het in 72 bladzijden, het is klein en teer. Je begrijpt na het lezen weer eens heel goed dat voor veel mensen oud nieuws niet bestaat en het ook nooit zal worden.

Reacties

Sjoerd zei…
Het klinkt in ieder geval heel indringend en iets wat je never nooit niet vergeet.
Intrigerende titel alleen al.
Emie zei…
Oh, je hebt het ook gelezen zoals je in een reactie had aangekondigd. Ontroerend hè?
Marlou zei…
Dag Marthy,

wat een titel! Indringend...

Groet van Marlou
Bertiebo zei…
Wat een geweldige slotzin heb je. Zo waar!
Onliemie zei…
Zo is dat. Net zoals ook een ongeval met geen levensbedreigende gewonden toch een nasleep kent van "voor hun leven getekend door het gebeuren". Een kort stukje in de krant maar voor die slachtoffers komt er nooit meer een einde aan. En daar staan we zo weinig bij stil.
Ger zei…
En dan te beseffen dat over de meeste ingrijpende gebeurtenissen die mensen meemaken in hun leven geen woord van in het nieuws komt, geen letter op papier en al helemaal geen boek, niks delen op social media of podium krijgen op TV waar ze meer dan eens hun verhaal mogen doen. De meeste mensen dragen hun verdrietige en ellendige poriode uit hun leven samen met handje vol naasten waarbij ze dag en nacht terecht kunnen.
Ik kom uit de generatie waarin je als kind veel vragen had maar ze niet stelden aan je moeder omdat zij er ook zelden over sprak, ik aanvoelde dat er verdriet en gemis moest zijn na het overlijden op 27 jarige leeftijd van haar man en onze vader met een klein kind op schoot en een(ik)in haar schoot.
Nu 76 jaar later zit ik nog bijna dagelijks met vragen waarop ik nooit antwoord meer zal krijgen,helaas....
Marthy zei…
Diep ontroerend, Emie.
Marthy zei…
Wat moet dat een diep verdriet geweest zijn, Ger. Ik herken er wel wat in. Mijn ouders verloren hun negenjarige oudste dochter en er werd niet veel meer over gesproken maar je voelde als kind dat er verdriet was.
Dat boekje ga ik lezen....weet nog niet wanneer. Lees nu Schaduwkind....ook zo aangrijpend.
Marthy zei…
Die laatste staat inmiddels al een poosje op mijn e-reader maar nog niet gelezen. Toch maar eens doen. Liefs van mij, Jeanette.
miekequilt zei…
Dat lijkt me een mooi verhaal. Bedankt voor de tip.
Dit boek had ik gereserveerd in de bieb, maar ik heb er nooit meer iets van gehoord. Nu blijkt dat je de termijn van een te lenen boek kan bepalen. Sukkel die ik ben. Ik reserveer 'm alsnog. Dankjewel voor je herinnering.
Marthy zei…
Al doende leert men, Mirjam.