Bouwwerken in het kanaal

Kort nadat we Béziers achter ons hadden gelaten ging onze route weer richting de kust en nog steeds langs het Canal du Midi. Bij Vias stapten we van de fiets af om de bouwwerken van de Libron te bekijken. Deze constructie is in 1858 aangelegd om ervoor te zorgen dat het Canal du Midi en het riviertje de Libron elkaar kunnen kruisen. De Libron is een kleine kustrivier die het kanaal doorkruist en doorgaans een vrij rustige loop heeft maar op tijden ook hevig kan overstromen en dat vormde onder andere het probleem van verzanding van het kanaal.

In de 19e eeuw moest een oplossing worden gevonden. Ergens anders zou een brugkanaal of een aquaduct mogelijk zijn geweest, maar door de nabijheid van de zee was deze oplossing onmogelijk.

Sinds 1858 loopt de Libron over het kanaal zonder de scheepvaart te verstoren.

We bewonderden hier een indrukwekkend systeem van beweegbare aquaducten met sluisdeuren en waterreservoirs.  Dit systeem zorgt ervoor dat het water uit de Libron het Canal du Midi op twee plaatsen kan kruisen en er bij hoogwater overheen stroomt zonder dat de scheepvaart wordt gestremd.

Men noemt het een meesterwerk van vernuft, te danken aan de beroemde ingenieur en schepper van het Canal du Midi, Pierre-Paul Riquet. Het is nog steeds in gebruik en uniek in de wereld. Ik vind het onvoorstelbaar dat dit in die tijd al bedacht kon worden en ook nog uitgevoerd.

Wij vonden het reuze interessant, vooral Mart. Hij merkte op dat er in die tijd nog niet gelast werd dus zo'n bouwwerk is, net als de Eiffeltoren, helemaal geklonken (metalen onderdelen aan elkaar verbinden met klinknagels).

Nog even gewacht op een boot met toeristen en toen zijn we weer op de fiets gestapt.

Wat heb ik genoten van wat daar in de bermen langs het kanaal allemaal groeide en bloeide. 

In een van de kustplaatsjes die we passeerden was een volleybaltournooi bezig, er waren vijf velden uitgezet en de jeugd vermaakte zich uitstekend terwijl wij likten aan een geweldig lekker ijsje.

Eenmaal weer op de fiets gestapt moest ik vijf minuten later al weer afstappen om dit op de foto te nemen. Een groep ouderen die jeu de boules speelden en die zich zo te zien ook kostelijk vermaakten.

 

 Hierna reden we kilometers lang op een smalle dijk tussen de zee en het Étang de Thau, de grootste lagune van de Languedoc-Roussillon. Er stond ontzettend veel wind, wat was ik blij met mijn sterke e-bike. Ons overnachtingsadres was in Frontignan, een kustplaatsje wat niet veel voorstelde.

Zaterdag 6 mei 2023