De thuisreis

Net zoals op de meesten treinstations in Nederland was er in Arles op het station geen loketmedewerker te bekennen dus zoek het maar uit met een automaat. Er hangen altijd twee automaten, de een is voor de Grand Lignes, dat zijn de hoge snelheidslijnen maar die moeten wij niet hebben. Wij reizen in de regio dus moeten we een kaartje uit de TER automaat zien te krijgen en juist die automaten zijn erg ingewikkeld. 

Ik had mijn huiswerk gedaan en wist dat station Elne het dichts bij onze auto in Le Pertus lag. Geen Elne te vinden op die rotautomaat. Ik kreeg gelukkig hulp van een paar uiterst vriendelijke jonge kerels die ook met de fiets een trein in moesten. Op hun telefoons was Elne wel te vinden en ze raden me aan het op die manier te proberen. Een volgende keer pak ik de telefoon direct en sla die automaten over want binnen een paar tellen had ik online twee treinkaartjes via Nîmes naar Elne geboekt en betaald. Fluitje van een cent.

De fiets mag gratis mee in de TER treinen en die zijn er steeds beter voor uitgerust. Kijk, zo krijgen ze een plek, ze worden opgehangen en er kunnen er zes maast elkaar.

Het station van Elne was maar klein en we stonden zo buiten. Nu nog een rit van een kilometer of dertig met de fiets om naar Le Perthus te rijden. Het weer was goed en we reden het snel. Jammer dat we het laatste stuk langs de D900 moesten rijden, een voor ons te drukke weg die naar Spanje loopt. We kwamen gelukkig heelhuids aan, het begon net te spetteren. De auto had geen schrammetje. Fietsen op erop en rijden maar, we hadden nog viereneenhalf uur voor de boeg en die reden we in de stromende regen.

Dit was de eindstand. Acht dagen weggeweest en die acht dagen was genieten. Alleen al van alles wat je meemaakt onderweg. We hadden bijvoorbeeld veel goede fietspaden maar ook paden, het verdiende die naam niet eens, die verdraaid slecht waren maar dan genoot ik weer zo van alles wat ik om me heen zag. En die blikken billen gingen gewoon weer over hoor. En de mensen die je tegenkomt in dorpen en steden en die je bij twijfel even de weg vraagt. Al die mensen zijn even vriendelijk, vragen belangstellend waar je bent begonnen en wil eindigen.

Al die fietsers onderweg, de meesten met bepakking net als wij en daar voel je verwantschap mee dus je zegt elkaar gedag. Bijna dagelijks zagen we drie mannen die ongeveer dezelfde dagafstanden aflegden als wij. We maakten vaak even een praatje met elkaar.

We reden hele stukken in het binnenland, veel langs kanalen en dat was helemaal niet saai, prachtige landschappen trokken aan ons voorbij.

Met mijn knieën ging het super, zolang ik geen kracht hoef te zetten en alleen maar de pedalen rond hoef te trappen heb ik geen centje pijn. Wat ben ik blij met mijn fiets met die sterke motor, ik moest het iedere dag wel een keer zeggen tegen Mart. Het gevoel dat ik dit kan is zo'n opsteker voor me.

Een ding is ondertussen wel zeker, dit zal niet de laatste fietstoch blijven, we vinden het alletwee ontzettend leuk om te doen. Als het wandelen niet gaat is dit een goede vervanger. En over dat wandelen is ook het laatste woord nog niet gezegd.

Dinsdag 9 mei 2023