Ik heb de afgelopen tijd drie boeken van Kristian Hannah gelezen en ik moet zeggen, deze schrijfster pakt geen alledaagse onderwerpen voor haar boeken. Aangrijpend maar ook de harde werkelijkheid, Prachtige boeken om te lezen. Ik las 'Alice, het wolvenmeisje' , 'De Wintertuin' en 'Aan het einde van de wereld' en deze laatste vond ik tot nu toe het beste boek dat ik van deze schrijfster las, ze heeft er nog veel meer geschreven.
De hoofdpersoon in dit boek is Leni die in de jaren zeventig met haar ouders naar Alaska verhuisd. Haar vader heeft in Vietnam gevochten en werd daar gegijzeld. Zoals zoveel veteranen uit deze ellendige oorlog komt de man psychisch beschadigd naar huis.
Leni probeert zich staande te houden in de stormachtige, moeilijke relatie van haar ouders. Alaska, de laatste échte wildernis van Amerika, is daar natuurlijk niet echt een goede plek voor maar haar moeder is bereid alles te doen voor de man van wie ze houdt, zelfs als ze hem moet volgen naar het einde van de wereld.
En in dit geval is het ook werkelijk het einde van de wereld. Zelfvoorzienend leven in een stukje van de wereld dat heel dicht bij de noordpool ligt. In de zomers is het nauwelijks donker, terwijl het daarentegen ‘s winters amper licht wordt. Zomers moet er keihard worden gewerkt, om de winter te kunnen overleven. Maar dan is er voor Leni ook nog de angst voor de situatie thuis die steeds meer verslechterd door de depressies van haar vader.
Om het even samen te vatten, zo’n 500 pagina’s lang zit je
gevangen in de wilde natuur van Alaska en bevind je je compleet aan het einde
van de wereld. Het is prachtig, wonderschoon, adembenemend, beangstigend en
bedreigend. En dat allemaal samen.
Reacties