We hadden de afgelopen week best een paar mooie dagen met lekker veel zon. Heerlijk om dan na de lunch met een boek op een beschut plekje te gaan zitten, want wind hadden we nog nog wel.
Zit ik daar net lekker te lezen zie ik in mijn linker ooghoek een fladderende vlinder. De Koningspage, ik had hem al een paar keer meer gezien. Blijkbaar is de valeriaan nu op zijn lekkerst voor een vlinder want er wordt hier om me heen heel wat gefladderd.
Eigenlijk moet ik al die beesten lekker laten fladderen maar zo steek ik niet in elkaar dus ik leg mijn e-reader neer en ga mijn fototoestel binnen halen.
En die vlinders zoeken ook niet de makkelijkste plek op, bijvoorbeeld die hele rij valeriaan tegen de linkermuur, nee hoor, precies die pol valeriaan daar rechts, bovenop de muur van de poort is op dit moment favoriet. Dus dat dwingt mij om op die tuinmuur te klimmen.
Ik kon niet dichterbij komen, bang dat ik was om van die muur af te kukelen waar ik met mijn knieën op zat. Dan zou ik twee meter lager in mijn border terechtkomen en wat een ravage zou dat opleveren. Niet voor mij natuurlijk maar voor mijn arme planten daar.
Maar ik zat wel dichtbij genoeg om nog een gast aan tafel op te merken, de kolibrievlinder. Ook niet helemaal scherp, oorzaak was mijn wiebelige positie en dit beest gunt een fotograaf ook niet veel, is doorlopend in beweging.
Wat ben ik toch blij met mijn valeriaan die me met of zonder gasten al zoveel plezier heeft opgeleverd. Vijfentwintig jaar geleden in mijn tuin aangeplant en ondertussen heeft het zich hier in ons hele dorp uitgezaaid. Onze buren zijn er dus ook blij mee.
Reacties