Thuishulp

Thuishulp, ik had gedacht dat ik daarmee nog wel tot mijn negentigste kon wachten maar het lot heeft anders beschikt en ik maak er nu, heel dankbaar, gebruik van. Bij het verlaten van het ziekenhuis kreeg ik een heel pak papieren meer waaronder een voorschrift voor thuishulp om mijn verband te verschonen. In Nederland wordt dit vanuit het ziekenhuis geregeld, hier niet begreep ik. Ik kreeg uitgelegd dat ik even in de gele gids moest kijken op internet en dan 'infirmière' en mijn woonplaats in moest tikken. En ja hoor, ik kreeg een hele lijst van vrouwen die dat beroep zelfstandig uitoefenen, het zijn dus wat we in Nederland ZZP'ers noemen. In grotere plaatsen vormen ze vaak met meerdere vrouwen een maatschap. 

Ik belde de dichtstbijzijnde, in St. Pierreville en kreeg een antwoord apparaat wat ik insprak. Ik verwachte geen antwoord meer terug, het was half zes toen we thuiskwamen. Maar binnen een uur kreeg ik een telefoontje en ja hoor, zij wilde mij wel behandelen en wij spraken af voor de volgende morgen, zij wist waar Le Serret lag.

En dan staat er de volgende dag zo'n jonge vrouw in je huis, gediplomeerd verpleegkundige, die opgewekt je been begint uit te pakken en wel raad weet met die doos verbandmiddelen die ik mee kreeg in de apotheek. Ze zegt ook nog even tegen me dat ik wat meer moet lopen, mijn onderbeen was wat opgezet. Morgenochtend komt ze weer en ik mag daarvoor even douchen. Eerst mijn been even omwikkelen met folie en als het dan wat nat wordt geeft dat niet want zij haalt toch het verband weg.

Wat kan je blij zijn met zulke mensen. Ze helpen je vakkundig en nemen je kleine onzekerheden weg. Hun gewicht in goud waard.