Strijd

We gingen boodschappen doen vanmorgen en terwijl Mart de parkeerplaats van ons dorpje op wilde lopen deed hij opeens geschrokken een stap achteruit. 'De ezel' zei hij en ik keek langs hem heen naar het eind van het terrein. Daar stond mr.Veysan, zijn ezel lag naast hem op de grond en bewoog niet meer. 

De meesten van jullie zullen me in dit geval wel te sentimenteel  vinden maar echt, de tranen schoten me in de ogen, het was zo'n in en in triest gezicht. Daar stond die man naast het beest waar hij twintig jaar voor gezorgd heeft. Natuurlijk, ik weet best dat hij nalatig is geweest en dat ik daardoor ben gebeten. Hij had de ezel vroegtijdig moeten laten castreren of anders later weg moeten doen. Maar we zijn allemaal mensen en maken allemaal fouten. Zijn fout zal me nog wel even heugen, dat is wel zeker.

We zagen de vrachtwagen van het destructiebedrijf omhoog komen rijden om de ezel op te halen. Zijn vrouw die vlak achter ons stond vertelde dat de veearts al vroeg was geweest om het dier een spuitje te geven.

 Ik was afgelopen maandag met mijn buurman gaan praten, heb gevraagd of hij al een beslissing had genomen over de ezel. Ik vertelde hem dat ik me niet meer veilig voelde en bang was voor de kleinkinderen die hier 's zomers lopen. Het is geen makkelijke man en het gesprek liep stroef, ik merkte zelfs dat hij defensief werd maar hij kreeg een por van zijn vrouw. Nadat ik weg was heeft hij volgens haar onmiddellijk de veearts gebeld en afspraken gemaakt maar hij vond het heel moeilijk om te doen.

'Dit heeft wat strijd gekost' waren haar woorden.

Toch wel opgelucht over het besluit van onze buurman reden we naar Privas waar ik onderweg deze foto maakte. De bergen van de Ardèche staan te schitteren in hun pracht.