Treinreis van Sète naar Valence en nog een stukje fietsen

Toen we in het voorjaar vriendin Maria naar de trein brachten had ik op het station van Valence TGV geïnformeerd naar de treinverbindingen en op welke treinen de fietsen mee konden. In de TER (regionale trein) mag je je fiets gratis meenemen, zolang je de fiets op de daarvoor aangeduide plaats(en) neerzet. Dit zijn stoptreinen maar met een keer overstappen zouden we met vertrek rond negen uur om twaalf uur in Valence Ville zijn. Geen probleem dus.

Voordat wij vertrokken heb ik de site van SNCF nog gecontroleerd en alles was toen in orde. Niet lang meer bleek later want toen ik zaterdagmiddag na aankomst in Sète de site weer checkte bleek er op zondag maar één trein te gaan richting het noorden en wel om 11.46 uur. 

Op de site was de volgende mededeling te lezen: Als gevolg van een lokale sociale beweging zal het verkeer vanaf woensdag 14 september ernstig verstoord zijn op de volgende trajecten en dan volgt er een lange lijst met die trajecten. We nodigen u uit om uw reis uit te stellen. Controleer het verkeer op uw lijn vanaf maandag 14 september om 17 uur, daarna elke dag om 17 uur.

Tsja, we moesten toch naar huis dus eerst maar eens kijken of we aansluiting hadden in Avignon naar Valence. Gelukkig, dat was mogelijk. Even uitrekenen hoe lang we zouden doen over onze fietsrit naar Le Serret en ook dat zou moeten gaan, we konden voor donker thuis zijn. 

Van Sète naar Avignon hadden we een vrij nieuwe trein, plaats genoeg voor de tien fietsen met bepakking die op het perron stonden te wachten. We hadden zelfs een wagon voor ons tweeën met veel ruimte voor onze fietsen, de tassen hoefden er niet eens af.

Maar op het station in Avignon was het andere koek. Daar stonden zeker vijfentwintig fietsen met volle bepakking (denk aan kampeerders) die een plekje in de trein wilden.  En de trein die er aan kwam rijden was een oudje met onvoldoende plaats. De fietsers werden naar de laatste wagon verwezen, daar zou plek zijn. Niet dus, na een stuk of twaalf fietsen werd er al geroepen vanuit de wagon dat het niet ging lukken. Wij stonden met vooruitziende blik zo'n beetje als laatste in de rij en keerden onze fietsen snel om zodat we een plek konden zoeken in een andere wagon. Dat lukte maar toen de fiets van Mart al binnen was en ik nog met mijn voorwiel op de treeplank stond floot de conductrice af. Ik schreeuwde half in paniek naar haar dat ik nog niet binnen was en gelukkig wachtte ze met voor een tweede keer fluiten tot ik en mijn fiets in de trein stonden.

Vraag niet hoe we stonden, we blokkeerden de doorgang bijna helemaal maar de trein ging rijden en we waren onderweg.

Dit waren toevallig ook Nederlanders in de wagon voor ons, die stonden nog wat moeilijker dan wij.

Bij vieren kwamen we in Valence aan en op het plein voor het station hebben we eerst maar een kopje thee gemaakt en de lekkere koeken die ik in Avignon had gekocht opgegeten.

En nu op weg, we hadden nog 65 km te gaan langs drie rivieren. Hier de Rhône, de grootste van die drie met op de achtergrond Les Trois Becs, drie bergtoppen die wij in een zware wandeling ooit hebben gedaan.

Saint Laurent du Pape, een plaatsje aan het begin van de volgende rivier, de Eyrieux. Gelukkig scheen de zon maar we konden merken dat de temperatuur flink daalde.

Van ons riviertje, de Auzène heb ik geen foto meer genomen. Ik begon moe te worden, het laatste stuk in onze vallei stijgt flink. Toen we boven stonden bij onze garage was ik aan mijn eindje. Maar ik heb het gehaald. Het was inmiddels zeven uur.