Kijken, kijken en niet kopen

Het was al weer de vierde zondag van de maand en dan gaan we zoals vaak naar de brocantemarkt in La Voulte. Het was er druk, we moesten zoeken naar een parkeerplaats. Maar als al die mensen zich verspreiden over zo'n groot terrein merk je eigenlijk niet veel van die drukte.

Ik zag genoeg leuke spullen maar ik kocht niets. Ik ontspul de laatste paar jaar liever dan dat ik er wat bijkoop. Óf het moet iets heel bijzonders zijn, dan maak ik een uitzondering.

Maar zonder iets te kopen vermaak ik me toch wel. Kijken zonder te kopen vind ik al leuk en dan die mensen, bijna nog leuker. Deze handelaar zat in een hoekje van de markt weg te dutten in het zonnetje. Af en toe schoot zijn hoofd omhoog, dan was hij weer even wakker waarna dat hoofd weer begon te zakken.

Als we trek in koffie krijgen lopen we naar de overkant van de weg waar het terras ligt waar we al jaren komen. Mart zoekt een plekje en ik loop naar de bakker ernaast. Maar die was dicht, vakantie. Tsja, dan ben ik toch echt genoodzaakt om naar de volgende bakker te lopen want een zondagmorgen in La Voulte zonder iets lekkers, dat kan niet. Maar dit uitwijkadres is geen bakker, er wordt geen kruimel brood verkocht, het is een patisserie. Er worden alleen gebakjes en taartjes verkocht.

Ik zou willen dat jullie het konden zien maar ik ben bang dat ik er geen foto mag maken dus vraag het maar niet. Wat daar allemaal staat zijn ware kunstwerkjes en zo smaken ze ook. Over de prijs gaan we het maar niet hebben maar die is wel inclusief dit prachtige doosje. Helaas, we hadden alletwee al een hap genomen voor ik aan een foto dacht.Volgende keer!

Ach gut, daar stond ze met haar tasjes. Een mevrouw achter een rollator die vol hing met versierde tassen.  Het voorste ding met al die beertjes was ook een tas. Ze stond druk te praten met een verkoopster maar toen ik vroeg of ik een foto mocht maken staakte ze onmiddellijk het gesprek om uitleg te geven over die beertjes. Ze sprak wat moeilijk dus ik verstond haar slecht maar zij genoot, dat was duidelijk.

Inmiddels stonden er een paar mensen om ons heen en er werd een andere tas bijgehaald, ze was niet te stuiten, blij met de aandacht.

Die tas had ze ook zelfgemaakt en als je goed kijkt is dat best wel knap.

Ze begon het gedicht voor te lezen en ach, ik ben nog maar even blijven staan luisteren samen met nog iemand.

Wie weet hoe

 ik word als ik ouder ben.