De nieuwe header geeft weer wat we vanmorgen zagen toen we onze gite uitstapten.
We waren de laatsten die er vertrokken vanmorgen, het was kwart voor negen. Maar omdat we geen al te lang traject hadden vandaag namen we de tijd. De zon scheen volop, de koude wind was gaan liggen, kortom..het zou een prachtige dag worden en dat werd het ook.
De eerste dagen waren zwaar met behoorlijk stijgen en dalen maar nu is het ontspannen lopen met af en toe een pukkeltje.
Na een paar kilometer kwamen we op het Aubrac plateau te lopen en wat is het daar mooi. Het grootste deel van onze dag hebben we daar gewandeld, kilometers lang met alleen maar ruige velden om ons heen, geen mens te zien, nou ja...af en toe een wandelaar dan. Je hoort alleen de vogels, een koekoek deed flink zijn best. Huizen zijn er niet, op heel in de verte twee boerderijen na.
Hier wordt nagenoeg niet ingegrepen in de natuur. Er zal af en toe een hek worden gerepareerd maar verder komen er geen mensenhanden aan te pas. De paden die er liggen bestaan waarschijnlijk al honderden jaren, ze zijn afgezet met ruwe stenen.
En laten we nu midden in dat woeste landschap onze eerste Nederlander tegen komen. Tot nu toe waren wij namelijk de enigen. Carla loopt ieder jaar wel een pelgrimstocht, ze is er een beetje aan verslaafd. We hebben een groot deel van de dag met haar opgetrokken, leuk om al haar verhalen te horen.
Het dorpje waar we afscheid namen van Carla, zij moest nog verder dan wij, was heel oud maar prachtig. Mooie huizen en ook de muren tussen de percelen waren nog in goede staat.
Een oude brug waar we in het zonnetje even een praatje maakten met twee andere wandelaars, aardige mannen die zaten te genieten van alles wat ze zagen.
Wij genoten mee.
Ontelbare velden met wilde narcissen hebben we inmiddels gezien, vandaag in het bijzonder en iedere keer staan we even stil om er van te genieten.
We zijn bevoordeelde mensen dat we dit kunnen doen. Zo' dag als vandaag maakt je dankbaar.
Reacties