Toen we voor mijn eerste afspraak met de chirurg in de wachtkamer zaten waren we niet de enigen. In een hoek zat een oude vrouw en haar zoon stond naast haar, ook al niet zo jong meer. Ze was zenuwachtig, dat was aan alles te zien. Doorlopend stelde zij vragen aan haar zoon die hij probeerde te beantwoorden maar het werd niet allemaal begrepen door haar. Ze was van slag, dat was goed merkbaar, ik kreeg de indruk dat haar man net was opgenomen.
Op een gegeven moment moest de zoon even weg met wat papieren en hij zei tegen zijn moeder dat ze moest blijven zitten, niet weg mocht gaan. Ze bleef achter op haar stoel, een klein vrouwtje met een spits gezichtje, wat grijs haar, een jas aan die te groot was geworden en haar handen zenuwachtig bewegend.
Opeens begon ze te zingen, luid en duidelijk. Er zat niet veel variatie in de toon maar het was prachtig, ontroerend. Na een minuut of twee stopte ze en vroeg aan de wachtende mensen of het hen hinderde dat ze zong. 'Zingt u alstublieft door, we vinden het mooi' zeiden we allemaal en dat deed ze ook. Ze bleef lang zingen, het maakte haar rustig. Één zin kwam telkens terug in het lied, 'La livre de ma vie' (het boek van mijn leven). Toen ze stopte vertelde ze haar toehoorders dat ze haar hele leven al zong en haar liedjes zelf maakte.
Maar ik maakte nog wat mee in het ziekenhuis, ook met een ouder persoon.
In de ruimte waar ik werd klaargemaakt voor de operatie lagen nog meer patiënten te wachten. Er werd weer iemand op een bed binnengerold en die kwam dwars voor mij te staan. Gordijnen werden dichtgetrokken maar door een kier kon ik alles zien.
Het was een hele oude man, klein, wat krom en heel mager. Hij moest naar een ander bed getild worden wat naast hem stond, verpleegsters stonden klaar om dat te doen. Maar nee, hij wilde het beslist zelf doen en verdraaid, hij kreeg het nog voor elkaar ook. De vrouwen vroegen hoe oud hij was en opgewekt antwoordde hij dat hij 96 was. 'U bent zeker altijd boer geweest' werd er gevraagd want zo'n kracht nog op die hoge leeftijd komt meestal bij mensen voor die hun hele leven buiten gewerkt hebben. 'Ik was notaris', was het antwoord. De verpleegsters moesten ontzettend lachen en ik rolde bijna van mijn bed.
Reacties