Wonderlijk toch hoe een geheugen werkt. Afgelopen zondag las ik het blogbericht van Bettie over haar muziekleraar op de middelbare school en al lezend bewonderde ik haar geheugen. Zij wist zijn naam nog en en een hoop andere dingen van zijn lessen. Ik zou de naam van mijn muziekleraar uit die tijd echt niet meer weten en wilde dat als reactie op haar blog geven.
Terwijl ik begon te typen vloog er opeens een laatje in mij geheugen open, Laros, ja dat was het en even later wist ik ook nog zijn voornaam Bert, Bert Laros. Maar toch twijfelde ik aan mezelf dus internet moest uitkomst bieden. Ik vond de naam heel snel op BlogNoordwijk, hij gaf leiding aan het 'Katholiek Gemengd Zangkoor'. Op de bijgaande foto, je wilt altijd kijken of je misschien bekende ziet, ontdekte ik twee tantes van mij, zussen van mijn moeder. Zittend, de derde van links, onze lievelingstante en staand middelste rij rechts naast Bert Laros de oudste zus van mijn moeder. Oh, wat is dit leuk.
Ja, en als dat laatje dan eenmaal open is blijkt er nog meer in te zitten. Dat het zo'n
fijne, moderne vent was waar we alles mee konden bespreken. Dat hij voor ons op zijn gitaar speelde, nummers van de Beatles. En dat hij ons kennis liet maken met jazz en dan in het bijzonder met George Gershwin en zijn opera 'Porgy and Bess' waarin de componist jazz combineerde met de operatraditie. Ik heb de elpee later gekocht en heel vaak afgespeeld.
Ik vond deze prachtige vertolking van 'Summertime' en heb met tranen in mijn ogen zitten luisteren. Tranen, om oude herinneringen, misschien om de moeilijke tijd waarin we nu leven. Muziek kan troost geven.
Ik vond deze prachtige vertolking van 'Summertime' en heb met tranen in mijn ogen zitten luisteren. Tranen, om oude herinneringen, misschien om de moeilijke tijd waarin we nu leven. Muziek kan troost geven.
Reacties