Ik kreeg een mailtje
van het gemeentehuis of wij toestemming wilden geven om een leuning aan de
blinde lengtemuur van ons huis te maken. Het pad wat daar langs loopt is
behoorlijk steil en we hebben hier wat oudere mensen wonen die daar moeite mee
hebben. Afgelopen winter is er iemand toen er sneeuw lag .
Geen probleem voor ons natuurlijk, Mart had al eens geopperd om het zelf te doen.
Ik dacht dat die toestemming officieel gegeven moest worden, het stond niet zo duidelijk in het mailtje en maakte daarom een documentje om te ondertekenen en printte dat uit.
Eergisteravond stond
onze burgemeester opeens bij ons in de tuin en ik snapte meteen waarom hij
kwam. 'Loop maar mee naar binnen', zei ik en ik ondertekende het briefje wat op
tafel lag. Het had blijkbaar ook per mail gemogen maar monsieur le maire was
blij met onze toestemming. De werklui die het karwei moesten uitvoeren kwamen
namelijk gisteren al!
En die werklui hebben goed werk afgeleverd, een prachtige
ijzeren leuning, precies zoals je ze ziet in Frankrijk langs oude muren. Er was
nog wel even een puntje, verschil van smaak tussen mij en de burgemeester.
Volgens de mannen moest de leuning lichtgrijs geschilderd worden, opdracht van
de burgemeester. 'Geen sprake van, hij blijft zoals hij nu is. Het is tenslotte
ons huis waar die leuning aan hangt'. Leuk was dat de mannen het helemaal met
mij eens waren, zo'n leuning hoort niet geschilderd te worden.
De bewoners van Le Serret, vooral de ouderen zijn ontzettend
blij met deze nieuw aanwinst. Fijn dat er naar ze geluisterd wordt.
Reacties