Om zeven uur in de ochtend vertrokken we donderdag richting Frankrijk. Meestal gaan we om zes uur rijden maar nu zouden we een overnachting maken dus we hadden geen haast. Helaas hadden we al in België een flinke file wegens wegwerkzaamheden maar goed, dat hoort erbij als je onderweg bent.
Wat niet hoort maar tegenwoordig steeds meer voorkomt en dan vooral in Frankrijk zijn protesten van boeren, burgers en buitenlui. Gele hesjes protesten hebben we al eens meegemaakt maar nu kwamen in boerenprotesten terecht, direct al na de Luxemburgse-Franse grens en dat gaat er ruig aan toe. Er wordt van alles op de snelweg gedumpt en als je de foto's vergroot zie je verderop tractors staan.
Zoals wel vaker in Frankrijk met omleidingen zagen we in het begin nog bordjes staan met deviation (omweg) maar op een gegeven moment was er geen bordje meer te bekennen en bevonden we ons in totaal onbekend gebied op het uitgestrekte
platteland van Frankrijk, zoek het dan maar uit. Aan onze navigatie hadden we niets, die probeerde ons telkens naar de snelweg te dirigeren waar we niet opkonden. Google Maps was beter geïnformeerd en daar lukte het redelijk mee.
Maar er waren ook plotselinge blokkades waar de politie net bezig was de boel af te sluiten dus dan moest je toch de weg weer af. We hebben dit in de loop van de dag drie keer meegemaakt, het was om dol van te worden. Het verkeer liep natuurlijk overal vast en aan het eind van de dag zag je overal vrachtwagens staan die het opgegeven hadden, waarschijnlijk aan hun rijtijd waren. Ik heb nog nooit op één dag zoveel vrachtwagens gezien, rijdend en stilstaand.
Om half zeven kwamen we aan in Chalon-sur-Saône waar ik vanuit de auto onderweg een hotel had geboekt. Lekker kunnen eten, douche genomen en gaan slapen, we waren bekaf.
De volgende ochtend vertrokken we richting Lyon maar we voorzagen al dat we dat niet zouden halen en dat klopte. Voor Lyon werden we op de snelweg al gewaarschuwd voor een blokkade en geadviseerd om de snelweg naar Genève te nemen. Maar die kant wilde ik echt niet op, ik wilde aan onze kant van de Rhône blijven en via Saint Étienne naar huis proberen te komen en dat lukte dankzij deze oude wegenatlas en Google Maps die aardig wist waar de blokkades zich bevonden.
We kwamen via de Haute-Loire de noordijke Ardèche inrijden waar we en passant ook de Mont Gerbier de Jonc passeerden. Vroeg in de middag kwamen we in Le Serret aan. Kachel en cv aangemaakt, kop koffie gedronken en daarna heeft Mart de auto leeggeruimd en ben ik gaan uitpakken.
Lekker borje pasta gemaakt, glaasje wijn erbij en dan is het leed wel weer geleden. Op het boodschappenlijstje staat een nieuwe wegenatlas want ik heb me kunnen redden met de oude maar ik merkte wel dat hij niet meer bij de tijd was. Ieder jaar gebruik ik het ding wel een paar keer en nu bleek hij onmisbaar.
Reacties
Bekende berg voor ons, we hebben daar gefietst, schitterend.
Geniet weer van jullie Franse plekje, dan genieten wij mee.
Maar nu zijn jullie er lekker weer. Geniet ervan!
Maar het genieten kan weer beginnen.
Daar zijn jongeren helemaal niet meer mee bekent die vertrouwen op de techniek.
Fijne tijd gewenst op jullie mooie plekje.
Wij stranden destijds in het donker ergens in Noord Frankrijk en geen bord meer te vinden van de wegomlegging.
De navigatie gaf het op en wij hadden geen idee welk dorp wij waren.
Dankzij een oud gekregen wegenkaartboek en een zaklantaarn voor licht in de duisternis om de plaatsnamen en straatnaambordjes te lezen, kwamen wij in de ochtendschemering in Luxemburg. Tanken en maar gaan slapen in de auto om vervolgens naar het noorden van Nederland door te reizen. Wel werden wij overigens gewekt door de politie.
Nu is het een verhaal voorbij de borrel en kunnen we er smakelijk om lachten, maar destijds....
Ga lekker genieten van jullie mooie stek en de terugreis wordt er een met een zonnetje.
Anneke
Lie(f)s.
Maar jullie hebben het wel geklaard
prettige avond
De reis naar jullie Franse stekje verliep dus anders dan verwacht.
Jullie zijn er en het genieten daar kan weer beginnen….. dat kunnen de stakers helaas nog niet zeggen en daarom gaan ze door. Ze hebben de drang om te manifesteren overgedragen van generatie op generatie
en de Franse stakingsmentaliteit komt enigszins voort uit de geschiedenis.
Nederlanders gaan pas staken als onderhandelingen vastgelopen zijn,Fransen juist al tijdens de onderhandelingen om hun eisen symbolisch kracht bij te zetten.Veel Fransen zijn solidair met de actievoerders,ook als zij misschien niet persoonlijk betrokken zijn bij de actiegroepen of hetgeen waarvoor ze staken.Je ziet het steeds meer dat mensen uit onvrede de straat opgaan ook in andere landen en ik heb daar vaak wel begrip voor.
Heb een fijne tijd in jullie stukje Frankrijk.