Abdij van Mazan

Na onze wandeling van zondag bezochten we de abdij van Mazan, een

oud cisterciënzenklooster in het dorp Mazan-l'Abbaye. De abdij werd in 1120 opgericht als zusterabdij van de Abdij van Bonnevaux.  Zoals het vaak ging in die tijd werd de abdij tijdens de Honderdjarige Oorlog voor het eerst geplunderd en tijdens de Hugenotenoorlog voor de tweede keer. In 1768 woonden er nog maar elf monniken in het klooster.

De kloosterkerk werd in 1847 als Monument historique geclassificeerd, maar de stenen van de gebouwen op het terrein werden gebruikt om huizen van te bouwen. In 1923 stortten de gewelven in en in 1966 vonden er werkzaamheden plaats die moesten voorkomen dat het gebouw nog meer in zou storten. 

Van het klooster staan nog delen aan de westelijke vleugel en de gerestaureerde kloostergang die dateren uit de veertiende en vijftiende eeuw.  

Mazan  is dus een cisterciënzer klooster en die liggen altijd afgelegen. Dat is geen toeval en het ligt zelfs aan de basis van orde die in elfde eeuw is opgericht. De orde was een reactie op de Benedictijnse kloosters die door succes zich steeds minder richtte op hun geestelijke taken. 

De cisterciënzers wijzen alle luxe en welvaart af en leven zoveel mogelijk in eenzaamheid. Zo, is het idee, leef je een leven dat het meest lijkt op die van Jezus.

De cisterciënzers kloosters die in de loop van de twaalfde eeuw werden gesticht zijn dus allemaal gebouwd op zogenaamde ‘woeste gronden’, een afgelegen plek en het liefst op grond waar landbouw niet makkelijk is. Deze eenvoudige en harde manier van leven is ook terug te vinden in de architectuur van de kloosters. 

De kerken en gebouwen van de cisterciënzers hebben bijna geen versieringen maar slechts duidelijke en eenvoudige vormen die samen met de natuurlijke omgeving bijna altijd voor een unieke sfeer zorgt. Het zijn daarom altijd fascinerende plekken. 

Na al deze foto's gezien te hebben vragen jullie je natuurlijk af wat al die gouden cirkels op de restanten van dit prachtige complex te betekenen hebben. Wij ook hoor, toen we op de weg erboven stopten en stom verbaasd naar beneden keken. Maar net waar wij stopten stond een groot bord met uitleg en we kwamen er achter dat dit een kunstvorm is, deel uitmakend van een artistiek parcours in de Ardèche. 

Ik ga daar later wat meer over vertellen. Voor ons hoeft het in ieder geval niet, deze uiting van kunst. Wij vinden het een ontering van een schitteren monument. Ik ben benieuwd naar jullie mening.