HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

We waren bij mijn schoonzus, de vrouw van mijn overleden broer en zij gaf mij een paar dierbare zaken mee. Allereerst het bidprentje wat gemaakt werd eind september 1952 ter gelegenheid van het overlijden van mijn zusje. Op de achterkant staat het beroemde gedicht 'Kinder-lyck' van Joost van den Vondel. Vóór 1957 stieven er in Nederland jaarlijks gemiddels 50 mensen aan tetanus, zusje was er één van. Sinds 1957 wordt er landelijk gevaccineerd. Zij was de oudste van de kinderen in ons gezin, ik schreef hier al meer over haar. Als eerstgeborene is er alleen van haar zo'n mooie babyfoto . Ook kreeg ik nog een gedichtje mee wat geschreven was voor de Eerste Heilige Communie van mijn zusje. De afbeelding voorop is door mijn broer toen ingekleurd. Het stelt niets voor, zulke stukjes papier maar mij zijn ze dierbaar en het gaat zeker niet weg.

Oei, koud vanmorgen, het had goed gevroren. Ik wilde gaan zwemmen dus dat betekende dat ik de auto moest krabben want Mart lag nog in bed. We hebben wel een garage maar die wordt zoals bij veel mensen gebruikt als schuur en ons erf is groot genoeg om een auto neer te zetten. Alhoewel ik zat te rillen in die koude auto op weg naar het zwembad zag ik wel hoe mooi het in de polder was. Daarom ben ik na thuiskomst gauw een paar foto's gaan maken. Een zwaan en een paar meerkoeten waren de sterkte van het ijs al aan het uitproberen.

We eindigden zaterdag onze wandeldag in het kleine dorpje Schellinkhout waar we een fijne overnachtingsplek hadden. Na een prima ontbijt gingen we zondagmorgen weer op pad, passeerden een mooi poldergemaal en zagen in de verte Hoorn al liggen. Via een recreatiegebied stevenden we op het havenfront van Hoorn af, machtig mooi gezicht. Weer zo'n mooie oude stad waarvan de straten namen hebben die aan oude tijden doen herinneren, zoals Korenmarkt, Bierkade en Appelsteeg. Als je de auto's wegdenkt herleeft de Gouden Eeuw . Op een straathoek zorgden de 'Blues Brothers' voor swingende muziek. Ze hadden gehoor genoeg want er was veel winkelend publiek. Via de mooie schouwburg liepen we de stad weer uit om onze weg langs het water te vervolgen. We liepen kilometers over de kruin van de 'IJsselmeerdijk", passeerden het dorpje Scharwoude en vonden onze auto weer bij het volgende kleine dorpje, Schardam. Daar gaan we over een paar weken

De weergoden waren ons dit weekend zeer gunstig gezind. Alhoewel de dag gisteren mistig begon  brak al heel snel de zon door en dat gaf de foto's van Enkhuizen een mooi sfeertje. Wat een prachtige historische plek om het Zuiderzeepad te beginnen. De haven is overladen met klippers, schoeners, tsjalken en loggers. We lopen door de barokke straten en steegjes van deze stad en krijgen het Zuiderzeegevoel al gauw te pakken. Dan lopen we op de Zuiderdijk. Landinwaarts kleine lintdorpen, aan de andere kant het IJsselmeer. Daarboven luchten zo mooi dat je ze zou willen schilderen. Dit is zo Holland, je zou het bijna met hoofdletters willen schrijven.

Ik hou van wandelen, ik kan wel zeggen dat ik er gek op ben. Ik heb dan ook al heel wat kilometertjes weggelopen in al die jaren. Ik ben opgevoed in wandelen en ik heb blijkbaar een lichaam wat het makkelijk doet, afgezien van wat probleempjes zo nu en dan door mijn reuma. Jarenlang heb ik weekenden met een vriendinnengroep gewandeld, ik had immers een man die zaterdags werkte en zondags graag fietste met zijn vrienden. Zo hebben wij heel wat LAW 's (lange afstandspaden) gelopen. Op die manier heb ik ondertussen aardig wat van Nederland gezien. Met goede vrienden hebben Mart en ik, ook in weekenden, het Jacobspad gelopen, van St Jacobiparochie, net boven Franeker tot de Belgisch-Franse grens. En nog steeds lopen we veel, in Frankrijk maar ook in Nederland. Vandaag zijn we in Enkhuizen begonnen aan het Zuiderzeepad, 400 km lang. We lopen met zwager en schoonzus en doen dat zo ongeveer één keer per maand dus voorlopig zijn we hier wel mee zoet. Morgen komen de foto's.

Kleindochter Saar is een groot deel van de dag bij me. Haar vader en opa maken een nieuw plafond in de hal van het huis wat onze zoon verleden jaar kocht. Alles is anders met zo'n meisje, wat zeker te merken is als je eerst drie kleinzoons kreeg. Ik haalde een oude doos tevoorschijn met kettingen, armbanden en ringen uit een ver verleden en ze vond het prachtig. Al de kettingen moesten om en volgens haar maakte dat haar tot een prinses die in een kasteel woonde. Het wandelwagentje van haar tante Floor, die er nooit mee speelde, moest zelfs mee naar buiten toen we een paar boodschapjes gingen doen, ze is er gek mee. Oma vind het allemaal prima, die heeft de tijd. En weer terug in huis speelt ze vrolijk door, vervelen doet ze zich niet. Onderwijl voert ze hele gesprekken, met zichzelf en met mij. En oma, die geniet van haar prinses.

Ik heb al jarenlang drie wandborden in huis waar ik niets mee doe. Alhoewel, dit kleintje hierboven, hij komt uit mijn ouderlijk huis, staat sinds kort op een plank in de woonkamer. Het is de oudste die ik heb, gemaakt voor een regeringsjubileum van Wilhelmina in 1938. De volgende twee komen uit het huis van mijn schoonouders. De eerste heeft altijd in de hal gehangen en ik heb hem meegenomen toen we het huis leegruimden, niemand had er interesse in. Het is een bord ter gelegenheid van het veertigjarig bestaan van Motorrijwielfabriek Kaptein en de ander is door Rijwielfabriekant Gazelle gegeven toen het bedrijf van de familie van Mart veertig jaar bestond in 1959. Mart zijn vader gaf het ons bij de heropening van onze verbouwde winkel in 1982. Ik heb al vaak met die borden in mijn handen gestaan om ze weg te doen en telkens zet ik ze toch maar weer terug, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Verleden jaar winter bedacht ik dat ik ze wel in onze hal kon hangen, boven de

Ik had ondertussen zoveel mooi papier verzameld om enveloppen te maken voor blije post dat ik een mal om dat werkje te vereenvoudigen wel een verantwoorde uitgave vond. Dat werkt lekker zeg, ik kon niet meer ophouden. Het papier voor de enveloppen haal ik overal vandaan. Tijdschriften  zoals de Flow en de Seasons, een oud muziekboek wat ik in de kringloop vond, patroonpapier uit een oud naaitijdschrift en zelfs een leuke papieren tas die ik uit elkaar haalde. Nu ga ik nog op zoek naar een rol mooi kerstpapier om de enveloppen te maken die ik de komende weken ga versturen. Ik heb in de loop der jaren zoveel papier verzameld dat ik soms niet eens meer weet waar het vandaan komt. Een stapeltje aan elkaar geniette velletjes met allerlei soorten kerstpapier. Er staan nummers op de achtekant, waarschijnlijk waren het papiermonsters. Ik heb altijd de kerstpakketten op mijn werk verzorgd dus het zal daar wel een overblijfsel van zijn. Ik vouw er nu lieve kleine envelopjes va

Ik was al weken van plan om een paar takken te knippen van de struiken met de paarse besjes (Callicarpa bodinieri ‘Profusion’) die aan de andere kant van de sloot achter onze tuin in het park staan. Kleine moeite maar het kwam er niet van. Vanmorgen, in het zonnetje zag ik dat er nog genoeg besjes aan zaten en dacht meteen, nu of nooit. Als ik namelijk nog langer wacht zijn de takken met een volgende stormachige dag zeker kaal. Dus dat werd boodschappen doen met een snoeischaar in de zak van mijn jack en na thuiskomst maakte ik een mooi hoekje met de takken. Ik zag op mijn strooptocht trouwens ook nog een paar hortensia's waarvan de bloemen nog erg mooi waren. Morgen gaat de snoeischaar weer mee.

Het blijft me intrigeren, graffiti, ik wil het altijd op de foto zetten. Natuurlijk is het in veel gevallen verwerpelijk en zeker als het op prachtige gebouwen of eeuwenoude monumenten is gedaan. Gek genoeg heb ik in zulke gevallen dan ook niet de behoefte om het te fotograferen. Onderstaande foto's zijn allemaal genomen in verlaten, enigzins desolate gebieden en dan stoort het minder. De eerste drie rond Maastricht en de twee daaronder in Spanje. Deze laatste twee zijn duidelijk gemaakt met toestemming, het heet dan geen graffiti meer maar muurschilderingen. Het zijn in mijn ogen ware kunstwerken, ik kijk daar met plezier naar en ze doorbreken het gewone straatbeeld.