HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Ik lijk wel gek, of ik al geen drukte genoeg heb. Morgen vieren we hier weer een verjaardag en ik kon het natuurlijk niet laten om een taart te maken terwijl ik er net zo makkelijk eentje kan bestellen bij de bakker en die is heerlijk hoor en dan had er ook nog een foto van de jarige op gestaan. Ik zal het maar bekennen, ik ben gek op bakken, taarten cakes, geeft niet wat. Niet dat ik nou zo'n ster ben als de kandidaten van 'Heel Holland Bakt' maar over het algemeen zijn mijn baksels smakelijk en zien ze er goed uit. Dit is dus is een plaattaart met frangipane-appelvulling, heel lekker maar slecht voor de lijn.  Frangipane is een beslag op basis van boter, suiker, gemalen amandelen, eieren en bloem.  Hier in huis doen wij niet aan de lijn, dus dat treft en het bezoek, tsja, die moet maar zien want ik serveer het gebak ook nog met een dot vers geslagen room, mmmm.

Toen ik gisteren de blogpost van blogvriendin Bettie las vond ik onmiddellijk dat ik dit  ook moest delen met mijn lezers. Hier kunnen we onze ogen niet voor sluiten. De serie foto's van slaapplekken van kinderen die op de vlucht zijn is gemaakt door de Zweedse fotograaf Magnus Wennman. Kinderen, weg van hun veilige huis, weg van hun familie, weg van hun vertrouwde omgeving, weg van school en hun vriendjes. Ook ik heb, net als Bettie, kleinkinderen, twee kleintjes zelfs in huis op dit moment. Die worden met zorg omringt en hebben een fijn bedje om te slapen. Jaren geleden zei ik het al tegen onze kinderen en nu weer regelmatig: Besef dat wij in de villawijk van de wereld wonen met hoge muren er omheen.

Ik zou Saar vandaag ophalen in het kinderdagverblijf in Bergambacht maar ik was wat vroeg dus reed ik nog even de Lekdijk op, richting Ammerstol. Het oude houten schuurtje met daarachter die majestueuze bomen met hun gekleurde blad trokken direct mijn aandacht. Een stukje verder ontdekte ik een voetpad in het rietland. Auto uit en een mooi wandelingetje gemaakt tussen het verkleurende riet met de late middagzon erop. Toen ik de Dijklaan weer in reed zag ik hoe het gevallen blad kleur gaf aan de oprijlaan van de gemeentelijke begraafplaats met aan het eind van die oprit dat prachtige gebouw. Heel stijlvol dus ook daar stopte mijn auto en nam ik een foto. Al dat moois ligt vlakbij elkaar en ik had er maar een half uur voor nodig.

De oproep voor het bevolkingsonderzoek naar borstkanker komt altijd als wij nog in Frankrijk zijn. Ik maak dan keurig een nieuwe afspraak en ga naar Gouda waar de bus langer staat dan in ons dorp. Ik haal het niet in mijn hoofd om niet te gaan, ben veel te blij dat ons deze mogelijkheid wordt geboden. Mijn oudste zus is gestorven aan eierstokkanker, een andere zus had het begin van deze ziekte en haar dochter is ook aan eierstokkanker gestorven. Bij mij en een jongere zus zijn preventief de eierstokken verwijderd. Borstkanker kan aanverwant zijn eierstokkanker. Ik ben niet angstig, echt niet, maar zucht toch wel even heel diep als ik straks de goede uitslag krijg.

Binnen vijf minuten scoorde ik een kastje en een tafel in de eerste kringloopwinkel die ik vanmorgen bezocht. De tafel is voor in de winkel van onze oudste zoon en moet nog geschilderd worden. Het kastje gaat mee naar Frankrijk en krijgt een plekje in de tuinkamer. Mijn man gaat hem in een leuke kleur schilderen, zei ik tegen de oudere heer die me hielp. Roze zeker, zei hij, om een grapje te maken. Nee, pimpelpaars, antwoorde ik met een serieus gezicht terwijl ik me omdraaide. Ik zag nog net zijn mond openvallen voordat ik wegliep.   Of hij mij geloofde betwijfel ik, maar het gaat toch echt paars worden.

Tupperware, wie kent het niet. Zo'n veertig jaar geleden was ik consulente van dit product en ik moet zeggen, mijn 'winkeltje' draaide prima. Ik stopte ermee toen we naar Stolwijk verhuisden waar we een fietsenwinkel overnamen. In mijn kasten zijn nog heel wat Tupperware producten te vinden, zowel hier als in Frankrijk. Het meeste is van rond 1975, het spul is echt onverslijtbaar. Sommige dingen heb ik dubbel omdat ze onmisbaar bleken in het Franse huishouden, zoals deze shaker. Ik meng er altijd mijn vinaigrette in en dan een grote hoeveelheid tegelijk die ik bewaar in de koelkast. Hier staan er twee, de rechtse was nog niet leeg toen we uit Frankrijk vertrokken. Er zit nu bramensap in, lekker voor op de yoghurt en vla, de kleinkinderen zijn er dol op.

Kleine Saar werd afgelopen donderdag twee jaar en we vieren het vandaag. Onze zoon en schoondochter hebben zich heel wat moeite moeten getroosten om van haar en broer Luuk zwanger te raken en wat waren we blij toen zij na drie kleinzoons als meisje ter wereld kwam. Ze is nog steeds ons wondertje en ieder lid van ons gezin is gek op haar. Die mooie muts maakte zij op het kinderdagverblijf en ik vind het een echte prinsessenmuts. Hij zou prinses Beatrix niet misstaan.

Eindelijk heb ik museumkaarten aangeschaft, ik was het al jaren van plan maar om de een of andere reden kwam het er maar niet van. Met onze opgroeiende kinderen gingen we regelmatig naar een museum, daarna heeft het een poos stil gelegen. De laatste jaren met oudste kleinzoon Thijs nog een paar musea bezocht waaronder het Spoorwegmuseum in Utrecht waar deze foto's zijn gemaakt. Deze hele zomer las ik bij blogvriendinnen over hun bezoeken aan de mooie musea die ons land rijk is en ik nam  me voor om deze winter ook eens wat leuke uitstapjes gecombineerd met een museumbezoek te gaan doen. Ik zal nog wel een paar weken geduld moeten hebben om dit samen met mijn echtgenoot te doen want die is nog druk aan het klussen bij onze zoon. Maar met een van mijn vriendinnen is het ook een leuke dagbesteding.

De temperatuur is lekker buiten en het is droog, dus ik loop met mijn twee dreumessen even naar de bakker en daarna een rondje Bovenkerk. Even naar de geitjes kijken bij de boer en ze een paar handjes gras geven. Daarna zien we hoe een jonge boerenzoon de kanten schoont, Luuk vindt dat wel interessant. Het is echt lachen om te zien hoe behendig Saar met haar fiets is, voorbijgangers blijven vaak even staan kijken, ze kan echt vaart maken en dan tilt ze haar benen op en gaat ze voorover liggen. Luuk heeft na een aarzelende start echt goed leren fietsen en luistert gelukkig heel goed als ik zeg dat hij bij een bepaald punt even moet wachten. Het rondje leverde me meteen een nieuwe kopfoto op, dat werd weleens tijd.

Wisselende buien vandaag maar we hebben nog droog kunnen wandelen vanmorgen in Oudewater. Op het laatste stuk wat regen en toen ik na de koffie naar huis reed goot het, dus eigenlijk hebben we geluk gehad. Ik heb heel veel gewandeld in mijn leven, ook jarenlang iedere maand met een vaste groep en het maakte niet uit of het regende, sneeuwde of vroor, we gingen gewoon. Het klinkt gek maar het is nooit zo erg als het er uit ziet. Je loopt eigenlijk nooit een hele dag in de regen. In al die jaren heb ik maar één keer gehad dat ik de urenlange regen die we toen hadden zat werd, spuugzat. Bij de eerstvolgende bushalte stap ik op de bus, zei ik tegen mijn wandelmaatjes. Vijf minuten daarna kwam er een koffietent in zicht met lekkere koffie, warme appeltaart en genoeg ruimte waar wij onze natte kleding een beetje konden drogen. Toen we na een uur opstapten, we waren ons ook nog te buiten gegaan aan de erwtensoep, was het droog.

Als zijn zusje op bed ligt mag Luuk even een spelletje doen op de Ipad en daarna gaan we de cupcakes versieren die hij 's morgens met zijn mama gebakken heeft. Saar is bijna jarig en dan moet er getrakteerd worden. Bloedserieus staat hij aan mijn aanrecht de marsepein te rollen en daarna met vormpjes uit te steken.   Af en toe moet ik even helpen maar het gaat hem aardig af. Ik heb wat poedersuiker met water aangelengd om te plakken en alles wat glans te geven. We versieren naar eigen fantasie en zijn saampjes uiteindelijk helemaal tevreden met het resultaat.  

Voor een fotoproject moest ik een foto maken van iets ouds. Niet zo moeilijk, want ik heb heel wat oude dingen verzameld maar ik koos toch voor iets wat niet van mij is. Deze oude camera is van schoondochter Christianne en stond hier al een poosje omdat ik er 'iets' mee wilde doen. Wat dat 'iets' was wist ik nog steeds niet, maar vandaag dus wel. Ik heb een poos zitten prutsen met de camera in het licht vlakbij het raam omdat ik niet wilde flitsen, maar er was te weinig licht, foto's allemaal onscherp. Hopeloos. En zie, opeens kwam er een flauw zonnetje door dus veel meer licht, ik heb mijn statief gepakt, tafel nog iets dichter bij het raam gezet en weer een stel foto's geschoten. Helemaal tevreden over het resultaat, alhoewel mijn mede cursisten nog wel wat aan te merken zullen hebben. Nou ja, dat wacht ik dan maar af.

    Ik kreeg vanmorgen iemand op bezoek die in een Lelijke Eend rijdt. In een ver verleden hebben wij ook zo'n auto gehad, ook een rode. We zijn er in die tijd in een vakantie heel Frankrijk mee doorgetrokken, wat was dat leuk. De 2CV werd in het begin van de productie (1948) voornamelijk aan boeren geleverd. De Franse plattelanders waren direct enthousiast, wat de wachttijd liet oplopen tot drie jaar. Nederland was in 1952 het eerste exportland voor de 2CV. De wagen werd hier in het begin echter slecht verkocht, waarschijnlijk vanwege het uiterlijk. Latere versies werden, net als elders in Europa, tot cultvoertuigen.  Vooral in Frankrijk komen wij er nog behoorlijk wat tegen, de onderste foto maakte ik afgelopen zomer. De Eend stond daar te pronken tussen de bloeiende hortensia's, wachtend op een foto.

Het was vroeg vanmorgen, om zeven uur vertrokken we met verschillende leden van onze fotoclub naar de Amsterdamse Waterleidingduinen, waar we om kwart over acht de eerste damherten al konden spotten. Er lopen er genoeg, zo'n 3000, dus dat is niet zo moeilijk. Wat wel moeilijk is om ze scherp op de foto te krijgen, want ze blijven niet lang stil staan, alhoewel ze behoorlijk gewend zijn aan mensen. De gemeente Amsterdam, eigenaar van het gebied, heeft plannen om 2400 van deze herten af te schieten wegens overlast. Deze kwestie speelt al jaren en tot nu toe is er nog steeds geen definitief besluit gevallen. Voorlopig hebben wij nog maar genoten van deze prachtige dieren. En wat te zeggen van de vos, die zo mak als een lammetje was. Met een stukje brood lokte we hem naar ons toe en daarna konden we op ons gemak foto's van het dier maken. Het was erg mistig en in de loop van de ochtend begon het helaas te regenen. Jammer, dan maar aan de koffie, maar we waren hee

Onze oudste kleinzoon Thijs speelde vandaag thuis op het HRC terrein in Den Haag en het werd tijd dat we daar weer eens gingen kijken. Het wereldkampioenschap rugby wordt op dit moment gehouden in Engeland en we hebben de laatste weken aardig wat wedstrijden gekeken dus we weten hoe hard, maar tegelijkertijd hoe fair er gespeeld wordt. Thijs is bijna twaalf jaar oud en op deze leeftijd begint het spel ook al aardig fel te  worden, heel leuk om te zien. Verleden weekend is Thijs met zijn vader en wat vrienden voor een wedstrijd naar Engeland geweest, dat was zijn verjaardagskado voor zijn elfde verjaardag. Het was het weekend van zijn leven met een geweldige wedstrijd, Samoa tegen Schotland 33 - 36.  Thijssie had zo ongeveer de beste plek van het stadion, first row, naast de dug out tegen de boarding aan. En als je dan toch in de buurt bent, kan je net zo goed even een handtekening op je HRC shirt laten zetten en een selfie maken, samen met Greig Laidlaw, scrum half en aanvo

De werkzaamheden in het huis van zoon Bas vorderen gestaag. Hij is al sinds half juni bezig en het is zeker nog niet klaar maar er is al zoveel gedaan. In de grote kamer en suite is een nieuwe vloer gekomen, daar komt straks hout op. De oude  kamer en suite kasten zijn weggehaald maar er komen nieuwe voor terug en ook de schuifdeuren op beide plekken worden weer geplaatst. Vandaag heeft Bas de radiatoren geplaatst en Mart is boven de ouderslaapkamer aan het schilderen waar nog veel mooi oud houtwerk in zit. Het gasbedrijf heeft vandaag iemand gestuurd om te schouwen en als het goed is komen ze volgende week donderdag eindelijk de gasleiding aanleggen. We zullen nog wel enkele weken inwoning hebben, maar het gaat allemaal goed, we vliegen elkaar nog niet in de haren en wat geniet ik van die twee kleintjes.

Onze kleinzoon Luuk is begin september vier jaar geworden en gaat dus nu naar de basisschool. Ik heb hem al verschillende keren weggebracht en kijk dan vol verwondering rond in zo'n klas waar toch eigenlijk nog kleuters zitten. Het begint al met een groot digibord met touch screen waar Luuk nadat hij de juffrouw een hand heeft gegeven naar toe loopt en zijn aanwezigheid kenbaar moet maken door zijn foto aan te tikken. Verder wordt dit digibord als schoolbord gebruikt maar er staat ook allerlei lesmateriaal op. Dat laatste staat ook op drie kleine computers in de klas waar de kinderen gebruik van kunnen maken. Een wereld van verschil met mijn kleuterschooltijd (ik ben van 1949) bij de nonnen. Ik heb de foto hieronder laatst ook al gebruikt maar hij illustreert zo mooi hoe anders het toen was dat ik hem nog maar even uit de oude doos heb gehaald. Ik ben op de foto ongeveer net zo oud als Luuk nu is, vier jaar en een paar maanden. Het tafeltje waar ik met mijn zusje aan zit stond ni

Vandaag ben ik met vriendin Ineke een dagje naar de sauna, heerlijk met dat koude gure weer. Om die reden krijgen jullie een paar foto's van gisteren die ik maakte toen ik een wandeling rondom ons dorp maakte. Zelfs hier in de polder zijn er genoeg paddenstoelen te vinden, je moet alleen even goed kijken op plekken onder bomen. Ik had geen macrolens bij me anders had het nog wat spannender kunnen worden. A.s. zondag gaan we met de fotoclub op pad en hoop dat ik dan nog veel meer moois zal tegenkomen.

Een typisch Stolwijks plaatje. Er zijn vier van deze oude hefbruggen, hier liggen er twee naast elkaar wat aangeeft dat er een dubbele buurt ligt. Rondom Stolwijk liggen veel buurtschappen, of met een enkele of met een dubbele buurt. Bij een dubbele buurt ligt er een vaart in het midden en twee smalle wegen aan weerskanten, zoals op de onderste foto. Bij een enkele buurt ligt er een weg voor de boerderijen met daarnaast een sloot. De plek hieronder is zo'n tweehonderd meter van ons huis en geeft de indruk dat ik in de polder woon terwijl ik midden op het dorp woon. Dat is ook zoiets typisch van hier, dat OP het dorp wonen. In mijn geboortedorp Noordwijk woon je IN het dorp. Veel dorpskernen in deze oude polders zijn op een verhoging gebouwd, wij hebben immers veengrond en zitten zo ongeveer op het laagste punt van Nederland. Vandaar dat ze hier spreken van OP.