HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Er is vanmorgen hard gewerkt in de moestuin. Ik heb alles geschoffeld en hier en daar met de hand nog wat onkruid weggehaald. Je moet met die schoffel niet te dicht bij je groenteplanten komen, voordat je het weet heb je een plant onthoofd. Mart heeft een mooi bouwwerk van de bonenstokken gemaakt en daarna heb ik heb bonen gelegd rondom de stokken, bij iedere stok vijf. We hebben een net over de aardbeien gegooid en dat was hard nodig. Gister tegen de avond zaten er nog echt veel aan maar toen Mart vanmorgen vroeg wilde gaan plukken waren er heel wat verdwenen of aangevreten. Slakken zijn het niet, die laten sporen na maar veldmuizen en/of vogels zijn waarschijnlijk de boosdoeners. Geef ze eens ongelijk, onze aardbeien zijn ook zo lekker. In een van de kelders kwam Mart deze ijzeren stoel tegen, hij mag weer in de moestuin staan. Erop een oude soepterrine waar als het goed gaat straks Oost-Indische kers uit komt groeien. Toen we de kelder opruimden vond ik een nest met drie schalen waa

Er werd vanmorgen een rommelmarkt in onze buurgemeente Saint Julien du Gua gehouden en voor de gezelligheid gingen we even kijken. Er is er in die 28 jaar dat wij hier nu semi-permanent wonen ooit nog eens eentje geweest en ik kocht toen de twee zwarte ijzeren lampen die hier sinds de verbouwing in onze keuken hangen.  Dat was een gelukkie toen want verder was er niet veel bijzonders te koop en nu ook weer niet.  Dat had ik ook niet verwacht maar ik zag wel van alles wat te leuk was om er niet even bij stil te staan en er nog eens een een blik op te werpen. Deze kinderwagen bijvoorbeeld, je was vroeger toch een koningskind als je hier in lag. Alleen al die vering! Mart stond hier liefdevol naar te kijken. Hij wist direct te vertellen dan zijn neef Joop (Zoetemelk) nog een paar jaar voor Gitane had gereden voor hij overstapte naar Raleigh. Hier sprak de liefhebber van de wielersport. En samen keken we met verbazing naar deze pan, wat zou je daar nu in moeten braden? Een flinke haas, wis

De valeriaan voor het huis bloeit op dit moment uitbundig, het is ieder jaar weer een prachtig gezicht. Ik ben er heel blij mee en ook de insecten zijn gek op deze bloemen. Er zoemt en fladdert van alles daar. Dit is het koolwitje, ik denk de grote maar het zou ook zomaar de klein kunnen zijn;-) Eigenlijk moet de laag beton die daar voor het huis ligt hoognodig vernieuwd worden want het zit vol scheuren maar dan ben ik wel de valeriaan kwijt. Dat is ooit aan komen waaien uit de border, heeft zich genesteld in de scheuren tussen het beton en de muur en is nooit meer weggegaan.  Ach, wij wonen in een oud huis, in een oud dorpje en het is hoeft allemaal niet zo perfect te zijn. Hier past geen gelikt huis. Ik richtte mijn lens op wat bloemen om ze van dichtbij te fotograferen toen ik opeens wat zag fladderen achter een van de bloemen.  De glasvleugelpijlstaart, ik kreeg hem aardig scherp. Valt niet mee hoor, deze beestjes fladderen aan een stuk door. Ze zijn er al een poosje, had ze al mee

Blogvriendin Emie schreef er gisteren al over, ik had toen net mijn foto's voor dit blogbericht gemaakt. In het begin let je er niet zo op, op die vijgenbomen die maar niet in blad komen. Maar dan, op een gegeven moment valt het op en gingen we beter kijken. En dan zie je dit, het bovenste stukje van de tak is dor en daaronder begint het jonge blad te komen. Dat is vorst geweest.  Eind april, toen wij in Nederland waren is het hier 's nachts een paar keer  goed onder nul geweest. Ik zag het al toen we terug kwamen aan de hortensiastruiken boven bij de trap, die hadden een flinke knauw gehad. Maar die maakten direct daarna al weer flink nieuw blad, weinig aan de hand. Dat gaat bij vijgenbomen blijkbaar anders, daar is de bladgroei flink gestagneerd. Eerst dacht ik nog dat de vorstschade beperkt bleef tot één boom maar een blik in de rondte maakte me wijzer. Als ik op het bovenste terras sta kan ik vijf vijgenbomen goed in het zicht krijgen en overal zag ik praktisch kale bomen.

Dit was de oogst vanmorgen, zes rode aardbeitjes. Ik kreeg de eer om ze te plukken en mag ze ook opeten. Jullie mogen er best om lachen hoor, die paar aardbeitjes in die grote vergiet, maar jullie kunnen niet zien hoeveel aardbeien er al aan de planten zitten en binnen niet al te lange tijd geplukt kunnen worden. Dat zijn er namelijk veel, je kan wel zeggen ontzettend veel. De derde opdracht in de Foto7weekse was 'Zomergevoel'. Ik vond dat mijn eerste rode aardbei van een paar dagen geleden daar wel aan voldeed. Ze worden niets voor niets zomerkoninkjes genoemd. 

Mijn tuinman was niet tevreden over zijn grasveld, eigenlijk is hij dat nooit. Vaak zijn er veel te veel kale plekken, dan zitten er weer mollen die gangen graven met als resultaat grote hopen grond op zijn grasveld en deze keer vond hij dat het gras geverticuteerd moest worden om al het mos eruit te halen en het gras wat luchtiger te maken. Ik vind de staat van dat grasveld niet zo belangrijk, als het maar groen is en onze buren vinden sowieso al dat wij een Engels gazon hebben.  Maar hij had wel een punt over dat verticuteren dus werd er besloten om zo'n machine te huren. Dat ging drie keer mis. De eerste keer dat we hem zouden halen hadden we die dag ontzettend veel regen, de tweede keer had de winkelbediende zich in de datum vergist en stonden we daar voor niets en de derde keer belde het bedrijf, net op tijd want Mart stond in de startblokken om naar Privas te rijden dat de machine stuk was en niet een twee drie gerepareerd kon worden. Ondertussen had Hendrik Jan de Tuinman op

Meestal fotografeer ik ons dorp vanaf de overkant van de vallei. Ik loop dan eerst naar beneden naar de doorgaande weg en daar aan de andere kant weer een flink stuk omhoog totdat ik op een pad kom waarvandaan ik een mooi zicht heb op het dorp. Gistermiddag kwamen we terugrijden van Ruoms waar mijn zus sinds een paar dagen weer op de camping zit en al dalend vanaf de Col de La Fayolle vroeg ik Mart op een bepaald punt te stoppen want daar kan je dan net even ons dorp zien liggen in de laagte en een stuk verder weg. Ik heb een paar kruisjes op ons dak gezet, zo kan je precies zien waar ons huis ligt. Vooraan op de eerste rij met onze terrassen onder ons, dus we hebben veel vrijheid. Ik zal eerdaags ook nog een keer aan de overkant omhoog lopen om zo het dorp te fotograferen. Dochter Floor wil graag zo'n foto vergroot in haar hal hangen. 

Volop judaspenning in de bermen hier, samen met het geel van de boterbloemen is het net een schilderij. Er zal eerdaags wel gemaaid worden, gelukkig beperkt men dat tegenwoordig tot een rand grenzend aan de weg, het overgrote deel van het groen wordt met rust gelaten. Het weer met deze Pinksterdagen is wisselend bewolkt, de temperatuur wordt vandaag niet hoger dan 17 graden. Gisteren hetzelfde weertype. We hadden vrienden op bezoek en we hebben in een beschut hoekje buiten koffie kunnen drinken. Ondertussen heb ik begrepen dat dat in Nederland beslist niet mogelijk was dus wij mogen ons nog gelukkig prijzen.  In de moestuin staan ondertussen planten die niet meer te redden zijn, teveel hemelwater gekregen en te weinig zon. We kijken uit naar betere tijden.

Ieder jaar op Allerzielen, een katholieke feestdag die gevierd wordt op 2 november komen er weer nieuwe plastic bloemen bij op de graven van ons kleine begraafplaatsje. Maar de oude blijven staan wat ik eigenlijk wel een beetje teveel van het goede vind. Hoewel het onze grond is tolereer ik het maar. Iemand, ik geloof een verre nicht, neemt de moeite om naar ons dorp te rijden om die bloemen op de graven te zetten, een eerbetoon aan de doden. Ik vind niet gepast om die bloemen dan van de graven te halen, ook al is het in mijn ogen plastic troep. Mart is bezig om het kerkhofje weer toonbaar te maken. Op de bovenste graven liggen betonnen platen en uit de onderste twee is inmiddels al het onkruid wat tussen het grind stond weggehaald. Deze twee graven stonden altijd vol met irissen maar het onkruid heeft langzamerhand de overhand genomen. We denken er over om alles er uit te halen en er ook grind in te storten. Het is veel werk om alles hier rond het huis bij te houden en alhoewel we het

Komen we afgelopen dinsdag net terug van boodschappen doen in de STAD, ruim een half uur rijden lees ik thuisgekomen de tweede foto opdracht: STADS! Je krijgt een paar dagen om je foto in te zenden maar weer terug gaan naar Privas  voor een foto vind ik te gek voor woorden. We komen er maar eens in de tien dagen dus voorlopig heb ik daar niets te zoeken. Maar ja, wat dan. Ik kan natuurlijk een beurt over slaan, niets aan de hand maar dat is mijn eer te na. Ik moet mijn creativiteit aanboren, haha. Dat zal niet meevallen in een gehucht met huizen die er beslist niet stads uitzien en dat gehucht ligt ook nog eens in een stille vallei. La France profonde noemen wij dat hier. Natuur en stilte, daar hebben wij hopen van maar 'stads', dat is hier niet te vinden. Ik heb er een paar dagen over lopen dubben totdat ik speurend door ons dorp op een idee kwam. Tuiles, de typische Franse dakpannen, daar ligt zuidelijk Frankrijk vol mee, of dat nu in een dorp is of in een stad. Dus heb ik ee

Verleden jaar is er nadat we hier zo laat in de zomer aankwamen niets meer van gekomen maar nu moest toch echt de binnenplaats schoongemaakt worden en daar moet de hogedrukreiniger voor aan te pas komen. Dat beton gaat er op een gegeven moment grauw uitzien, zeker na een natte winter. Op sommige plekken waar de zon niet veel komt zat een groene aanslag en dat wilde ik zeker weghebben. Wat knapt dat lekker op zeg, het terrasje bij het vakantiehuis ziet er weer heerlijk fris uit. Nu nog even een bloeiende plant voor op de tafel kopen. We twijfelden even of we het  grote terras in de tuin ook zouden doen en Mart probeerde een stukje.  Het verschil  was duidelijk te zien dus toch maar het hele terras gedaan . Mart heeft hier een regenbroek een laarzen aan want alles wordt nat van het opspattende water. Na afloop kon ik alle deuren en ramen op de binnenplaats schoonmaken maar dat had ik er graag voor over. Het ziet er weer spic en span uit.  

Nog steeds probeer ik van alles uit met mijn nieuwe fototoestel, bijvoorbeeld het scherpstellen op bloemen. In mijn border staat nog niet veel in bloei maar wat er bloeit is bijna allemaal paars zoals deze akelei. Ooit gehad van een zus en dan raak je hem niet meer kwijt. Niet erg want hij woekert niet, je ontdekt gewoon ieder voorjaar een paar nieuw plantjes en die zet je dan op de plek waar je ze wil hebben. De allium was deze week al aan de beurt geweest maar nu met een vlinder erop is hij extra mooi en verdient weer een plekje op mijn blog. En ik kreeg de purperstreepparelmoer vlinder ook nog eens aardig scherp dus ik had de goede instelling te pakken op mijn toestel. In een berm bij ons dorp ontdekte ik alweer een bolgewasje wat ik hier nog nooit had gezien. Was het verleden week de vogelmelk, nu de kuifhyacinth. Die laatste naam heb ik wel even op moeten zoeken, die kende ik niet. Ik had de plant weleens meer gezien maar niet rond ons dorp. Alweer een bewijs van hoeveel verschill