HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Ik kreeg ze gisteren op een presenteerblaadje aangeboden, deze deuren. In een van de dorpjes waar we door heen liepen waren er zoveel dat ik om de paar meter wel een foto kon nemen wat ik dan ook maar deed.  Hier wordt niet zo gauw een deur vernieuwd, je ziet er eigenlijk alleen maar oude terwijl de meeste deuren toch echt in huizen zitten die nog bewoond worden. Veel deuren hebben van die mooi oude grepen maar de deur hieronder heeft niets, wel een gat in de deur. Dat is geen kijkgat, mocht je dat denken. Het is om de deur achter je dicht te trekken, je steekt gewoon een vinger in de deur. Een van onze kelders sluiten we ook op deze manier, heel simpel.

Het weer zou gaan veranderen volgens de meteo maar in het zuiden van de Ardèche kon het vandaag nog weleens 15 graden worden. Dus reden we vanmorgen met de wandelschoenen aan en de rugzak samen met de koffiemand op de achterbank richting Les Vans om te gaan wandelen bij het mooie dorpje Banne. Verleden jaar om deze tijd namen we daar een route noordelijk van het plaatsje, nu gingen we zuidelijk. We waren natuurlijk weer langs geweest bij onze favoriete bakker in Vesseaux dus op het Place du Fort in Banne konden we heerlijk in het zonnetje genieten van onze koffie met een chausson au pommes. Langs een olijvengaard liepen we het plaatsje uit. Onze route ging door velden, wat bos en verschillende leuke dorpjes waar altijd van alles te zien is.     Prachtige doorgangen, eeuwenoud, een schuur met een voorraad hout en oude dakpannen, wij kunnen hier echt van genieten.   Ik had de wandeling uit een heel oud boekje maar tot onze verbazing klopte het nog helemaal en

Alweer een zonnige dag vandaag, het is lekker om buiten te zijn. Mart heeft een van de twee bomen op het bovenste terras al gesnoeid en ik loop te snuffelen in mijn border. Ik zou zo wel aan de slag willen gaan maar moet nog een paar maandjes geduld hebben, er kan nog kou genoeg komen. Een schoongemaakte border met afgeknipte planten is veel gevoeliger voor vorst. Maar dit kleine bloemetje van de valeriaan heeft al een groot deel van de winter overleefd, dapper. Als ik wat dood blad wegschuif zie ik narcissen hun best doen om boven de grond te komen en even verderop in de border staat, in een verloren hoekje, een kleine helleborus in bloei. Het hek tussen onze tuin en die van buurvrouw Jacqueline is begroeid met twee verschillende kamperfoelies die al behoorlijk beginnen uit te lopen. Jammer van het mooie blad maar als het weer zo blijft ga ik die deze week nog snoeien .

Vrijdagmorgen mailde Annelies van 'Wonen in de Ardèche' ons dat het weer begon te sneeuwen. Zij wist dat wij zaterdagmorgen zouden vertrekken naar ons Franse huis en waarschuwde om de weerberichten in de gaten te houden. Toch nog even goed op gelet dat we de sneeuwkettingen wel meenamen en gisterenmorgen vroeg gaan rijden. Een voorspoedige reis zonder problemen en zeker geen sneeuw, ook niet in de Ardennen, wat we daar toch vaak zien 's winters. Maar bijna aan het eind van de reis, terwijl we nog op de Autoroute reden was al te zien dat in de bergen van de Ardèche sneeuw lag. Nadat we boodschappen gedaan hadden in Privas en hoger kwamen troffen we deze mooie winterse wereld aan. Ik nam gauw een paar foto's, de zon was nog niet onder. Wij zitten hier op 650 m hoogte en bij ons in de vallei ligt geen sneeuw maar vanmiddag zijn we even naar Col de Croix de Ferrières op 938 m gereden om te wandelen en daar lag genoeg. Op de foto hierboven het gehucht Issamoulenc-Ég

Wij wilden al een paar jaar iets anders op de muur in onze huiskamer. Wat dat 'iets anders' dan moest zijn wisten we niet zo precies maar het moest niet al te klein zijn. Een echt schilderij, wil het wat moois zijn, is vaak te duur. 'Ach, we lopen vanzelf wel ergens tegen aan' zeiden we verleden week nog tegen elkaar. En dat vanzelf was afgelopen woensdag toen ik samen met Emie op weg naar de auto langs kunsthandel Hokken liepen. Ik kijk daar altijd even in de etalage en zag dit schilderij en was eigenlijk meteen verkocht. De prijs was redelijk dus ik vertelde het thuis aan de man die tot mijn verrassing zei dat we dan de volgende dag maar direct moesten gaan kijken. Meestal is hij niet zo'n snelle beslisser. In de kunsthandel werd ons verteld dat het geen echt schilderij is maar een Giclée, een zeer goede kunstreproductie. Bij deze techniek worden hoogwaardige inkten in verschillende kleurlagen aangebracht op speciaal kunstdruk papier of canvas. Met Glicée ben je

Jarenlang is er in de gemeente Oudewater discussie geweest over deze theekoepel die, terwijl de betrokken partijen het niet eens konden worden, maar stond te verpauperen. Wij lopen er vaak langs als we met onze loopgroep op weg zijn naar de buitenranden van Oudewater en ik verbaasde met altijd over de erbarmelijke staat van het gebouwtje. Als ik er naar vroeg wist niemand precies wat er mee zou gaan gebeuren. Maar nu, na eindeloos gesteggel, gezeur en gedram van diverse kanten laat de projectontwikkelaar die in het bezit is van het terrein en de theekoepel, een rijksmonument uit 1880, dit mooie gebouwtje opknappen. Op het terrein komen twee appartementengebouwen. Men zegt dat het goedkoopste appartement ruim 6 ton gaat kosten. (Oudewater vertelt hé) Daar krijg je dan als extraatje wel een prachtig gezicht op de IJssel bij.  Gister morgen kwamen we er weer langs, een schildersbedrijf legt de laatste hand aan de theekoepel. Het is een juweeltje geworden. Natuurlijk liepen we ons a

Zijn ze niet geweldig, die leuke tasjes die we gisteren bij de VVV in Gouda zagen hangen. Boerenbonter kan niet. Dus als een van jullie nog veel rode zakdoeken heeft en nooit meer carnaval viert, pak de naaimachine en leef je uit. En de tas op de fiets met een afbeelding van de Goudse Glazen is jaloersmakend voor buitenlandse toeristen. Die vinden de Nederlandse fietstassen echt het einde en dan nog met dat wereldberoemde glas erop helemaal natuurlijk.

De Sint Janskerk in Gouda met haar Goudse Glazen is sinds dit jaar te bezoeken met de museumkaart. Blogvriendin Emie en ik hadden al een afspraak elkaar te ontmoeten dus werd afgesproken dat zij in Stolwijk koffie kwam drinken en dat we daarna de kerk van binnen zouden gaan bekijken. De St. Jan is de langste kerk van Nederland, als je erin komt lopen duizelt het je even, zo imposant is het. Dat is ook het orgel van Moreau die het voor het destijds uitzonderlijk hoge bedrag van 47.642 guldens, 19 stuivers en 8 penningen bouwde. In 1736 werd het nieuwe instrument in gebruik genomen. Deze Barbara moet haast wel uit een vooraanstaande familie zijn gekomen om zo'n grote grafzerk te krijgen. Op de steen zag ik het mooie woord obyt staan (overleden). Tot aan de Reformatie was de St. Jan in gebruik als katholieke kerk. Nog in die tijd werd een deel van de gebrandschilderde ramen gemaakt (1555 - 1572) en na een onderbreking van twintig jaar hebben de protestanten bestu

Mensenhandel is, op de handel in drugs, wapens en dieren, de meest lucratieve handel ter wereld en daar gaat dit boek over. De zoetsappige titel van het boek dekt zeker de lading niet. Het is een verhaal over kinderprostitutie en mensenhandel, een wereld waarin veel geld omgaat maar waar je maag van moet omdraaien als je beseft dat het op grote schaal in de wereld gebeurt.   Als door een wonder ontspringen twee zusjes de tsunami van 2004. Radeloos gaan ze op zoek naar hulp en denken die te vinden in een vriend van hun vader maar die brengt ze in verkeerde handen. Voordat ze beseffen wat er gebeurt belanden de meisjes in de gedwongen prostitutie, een niets ontziende keiharde wereld waar geen rekening wordt gehouden met het feit dat er hier om kinderen gaat. Alles draait om geld, veel geld. Als een Amerikaanse jurist een sabbatical opneemt, besluit hij zich te storten in deze wereld en komt zo op het spoor van de twee zusjes. De zoektocht leidt langs Mumbai, Parijs en Amerika, de sp

Dit is echt het laatste blogbericht van onze wandeling in Amsterdam-Noord op zes januari, maar het idee is zo leuk dat ik het jullie toch nog even wil vertellen. Wij kwamen namelijk bij een stukje grond waar iedereen druk bezig was met kerstbomen. Hè, kerstbomen, dat hebben we toch al gehad, we zijn toch aan het nieuwe jaar begonnen? De man op de bovenste foto legde ons uit wat hier gebeurde. Voor de kerst zijn er honderden bomen verkocht en de bedoeling is dat mensen na de feestdagen  hun kerstboom gaan planten op dit stukje grond.  Na een jaar kunnen zij hun boom weer ophalen om opnieuw te gebruiken. En daar waren deze mensen dus mee bezig, hun boom aan het herplanten. Ik vind het een geweldig idee, een tweede leven voor de kerstboom. Goed initiatief! De kleurige figuur hieronder zat het een en ander op te vrolijken met zijn muziek.

Op weg naar onze schoonzus in Katwijk zijn we in Noordwijk even gestopt om het graf van mijn ouders te bezoeken. Ik kom er weinig, een broer van mij en een oude tante houden het bij, zorgen dat alles er netjes uit ziet. Ik heb er wat voorjaarsbloeiers neergezet, mijn vader zou dat fijn gevonden hebben, die was gek op alles wat groeit en bloeit. Op deze begraafplaats in Noordwijk-Binnen is ook het graf van Maria Montessori, bekend van haar onderwijssysteem. Zij kwam in 1936 naar Nederland waar het  hoofdkwartier van de montessori-beweging toen al was gevestigd. Ik ben als kind opgegroeid met dit graf, het hoort gewoon bij mijn jeugdherinneringen. Een paar maanden na de begrafenis van Maria Montessori overleed mijn oudste zusje op negenjarige leeftijd, ik was toen bijna vier jaar oud. Zeker de eerste jaren gingen wij heel vaak naar haar graf met mijn vader. Ik heb er geen akelige herinneringen aan hoor, het hoorde er bij, wij verzorgden het graf, zette bloemen neer en daarna