HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Er komt steeds meer bouwmateriaal bij, vandaag zijn we alweer naar Valence geweest. Het meeste van wat we daar gehaald hebben ligt trouwens in de garage, zakken zand om te voegen, zakken cement  en lijm om te tegelen. Mart heeft zich een ongeluk gesjouwd, het is maar goed dat hij nog steeds erg sterk is . Ik zou in zo'n ruimte als hierboven door de bomen het bos niet meer zien, maar daar hebben die mannen gek genoeg totaal geen last van. Ze weten precies wat ze doen en waar alles te vinden. En het leuke is, het gaat steeds meer op een huis lijken, zeker beneden. 

  Ik heb bijna altijd mijn fototoestel bij me, dat moet ook wel want deze blog vraagt iedere dag wat nieuws. Op weg naar Privas vanmorgen ben ik twee keer gestopt om foto's te maken, de vergezichten met die slierten damp in de valleien waren dan ook prachtig. Op deze foto zie je in het dal Privas liggen en kijk je over de Rhône naar de Alpen. Echte kwailiteit heeft de foto niet, ik zie al wat ik fout heb gedaan. Volgende keer neem ik mijn statief mee en ga het opnieuw proberen, ik blijf leren.

Veel van wat we verleden week uit de bouwmarkten hebben meegenomen hangt al of het is in muren of vloeren gestopt. De eerste radiator en de deuren in de hal hangen, de kleine slaapkamer (achterste deur) is helemaal gestuct, zowel muren als plafond. Er wordt nu hard gewerkt aan de water- en verwarmingsleidingen en deze week komt de installateur van de verwarmingsketel voor overleg. Hij gaat de ketel leveren en plaatsen, wij doen de rest, dus het plaatsen van de radiatoren en het trekken van alle leidingen tot aan de ketel. Wat een luxe zal dat in het najaar zijn, als je zomaar de thermostaat wat hoger kan zetten.

Ben ik vanmiddag samen met buurvrouw Marie-Christine op weg naar Privas, zitten we opeens midden tussen de rallywagens. Weliswaar van een ander kaliber als die van twee weken terug, maar toch. Dit keer waren het de oudjes en ze reden gelukkig niet zo hard, ik denk dat ze dit materieel liever heel houden. Ik had die borden wel in de vallei gezien, maar dacht dat ze nog van de andere rally van Monte Carlo waren. Ja, de vallei hier is erg geliefd, in juni komt de Ardêchoise weer langs, het grote vierdaagse fietsevenement. 

Er waren wat mensen die op mijn vernieuwde blog de foto van ons huis misten. Dus toen we vanmorgen naar Intre wandelden heb ik een foto genomen vanaf de overkant, daar heb je een goed zicht op ons dorpje. Ik hoop dat ik hiermee wat goed maak, ook al is het maar tijdelijk. Goed is te zien hoe er op het tweede terras heel wat grond, stenen, balken en planken liggen. Dat moet ooit allemaal een plek krijgen. Ik zeg ooit, want wanneer zit nog even niet in ons denkpatroon. 

Zulk mooi weer vanmorgen dat ik lopend naar de bakker in St. Julien du Gua ben gegaan. Heen doe ik er veertig minuten over (stijgend) en terug een half uurtje. En dan natuurlijk nog een kletspraatje met monsieur Trin, de bakker. Ik ben geen grote klant van hem, het meeste brood bak ik zelf, maar af en toe een stukje vers stokbrood gaat er wel in. De foto toont de kerk van Gua. De gemeente St. Julien du Gua, waaronder nog verschillende gehuchten vallen, telde in 1962 nog 366 inwoners, op dit moment zo'n 180. In vroegere jaren was het inwoneraantal zelfs dik boven de zeshonderd! 

Wat was het koud in de Rhône vallei met die wind, schuimkoppen op de rivier. We moesten vandaag bij twee grote bouwmarkten zijn rond Valence en het was geen lolletje om in die koude wind tot twee keer toe al onze aankopen, en dat was heel wat, in de auto en de aanhanger te laden. De vloertegels die we wilden bestellen hadden een te lange levertijd dus hebben we uiteindelijk voor een andere tegel gekozen. Iets duurder, maar eigenlijk mooier. Ach, ieder nadeel heb z'n voordeel, nietwaar? 

Ik vond toch dat dit voor het nageslacht bewaard moest blijven door er een foto van te maken. Door middel van deze "deurklink" gingen tot voor kort alle deuren in de schuur open en dicht. Aan deze kant wip je de houten hendel omhoog en aan de andere kant trek je simpelweg aan het touwtje. Dit is de laatste oude deur die er nog is, over een maand of twee ook verdwenen, weg, in de vergetelheid. Ik loop minstens tien keer per dag door die deur en vanmiddag viel me opeens op hoe uniek dit is, dus vandaar de foto. 

Kijk, daar sjouw je nou dertig zakken Knauf Roodband voor mee. Ja, onze bouwvakkers zijn weer begonnen en direct zie je resultaat. Heerlijk om te zien hoe zo'n kamer opknapt met die stuclaag erop. Verder kan ik nog vertellen dat er niets zo veranderlijk is als het weer, maar dat wisten jullie al. Was het gisteren nog prachtig weer, vanmorgen lag er een flink pak sneeuw. Toch ben ik naar Privas gereden, zachtjes aan op de winterbanden. Ik moest boodschappen doen en wilde zo graag naar Franse les. Daar had ik geen spijt van, het was leuk en leerzaam. 

Aan de andere kant van de tuin staat nu ook een gesnoeide boom, maar eigenlijk heb ik deze foto meer genomen om jullie te laten zien hoe mooi het weer is. Zo is het al de hele dag, zon en geen wolkje aan de lucht. Zulk weer lokt je naar buiten, dus ik heb net even de "landerijen" geinspecteerd. Er is niets bevroren, kan ook niet want er is hier op één à twee nachten na nog geen vorst van betekenis geweest. Mijn handen jeuken natuurlijk om buiten aan de slag te gaan maar ik hou me in tot eind februari, ook al kost het me moeite op zo'n dag. Tot die tijd kan de winter nog stevig toeslaan en krijg ik zeker spijt van mijn knip- en ruimwerk. Maar als ik hier en daar wat oud blad optil zie ik de groene punten van veel planten al tevoorschijn komen. Het wordt lente, maar nog even wachten! 

Het is maar goed dat die man van mij geen hoogtevrees kent, ik zou daar boven in die boom niets kunnen doen, mijn hele lijf zou trillen. Dit is de linde die weer van zijn omhoog groeiende takken ontdaan wordt. Het hoort eigenlijk niet, deze boom op die manier snoeien, maar als we het niet doen hebben we vanuit de tuinkamer geen uitzicht meer en dat zou jammer zijn. Als de boom straks weer vol in het blad zit merk je niets meer van deze amputaties en is hij prachtig. Ook heerlijk om er onder te zitten, maar dat is nu nog niet aan de orde. 

Eergisteravond begon het te sneeuwen en de volgende morgen vroeg lag er een flink pak sneeuw. Ik zeg vroeg, want we hebben er niet echt van kunnen genieten. Het begon te regenen en het bleef regenen, inmiddels is er geen wit plekje meer te zien. De temperatuur is wel flink gestegen maar verder is het buiten troosteloos. Ik breng de zondag door achter de laptop (mijn blog  een nieuwe lay-out gegeven), lees wat en geniet van mijn voorjaarsbolletjes.

Normaal gesproken begin ik direct na een vakantiereis aan een fotoboek, ik doe niets liever. Tijdens onze reis door Vietnam februari vorig jaar maakte ik ruim zestienhonderd foto's. Na een strenge schifting bleven er negenhonderd over, dus meer dan genoeg om een album te maken. Maar het kwam er niet van, er was telkens wat.  Totdat ik net na de kerst de geest kreeg en er dagen achter elkaar aan gewerkt hebt. Hier  is het resultaat. Ik ben er zelf tevreden over, een mooie herinnering aan een schitterende reis.

Op de terugweg gisteren uit Aubenas zijn we binnendoor gereden, niet over de nationale route. Je ziet wat meer, het was mooi weer en we hadden alle tijd. Zo kwamen we langs het Chateau de Boulogne rijden, nou ja chateau, meer de ruïnes ervan. Gebouwd in de XI eeuw en er is nog een bijgebouw bewoonbaar wat 's zomers verhuurd wordt voor de soepele prijs van € 2.100,-- per week. Er kunnen dan wel twaalf personen logeren, dat wel. Ik kon geen Hollandse, wel een Franse site   vinden. We hebben niet veel kasteel in deze streek, dus op die ruïne moeten we dan maar trots zijn.

Koud vandaag maar met de zon aan een strakblauwe hemel, heerlijk weer om een boodschapje te doen. Nou ja, zeg maar gerust boodschap. Want we zijn naar Aubenas gereden en hebben daar twee afwasmachines, twee koelkasten en een vriezer gekocht. Het wordt daar nog even opgeslagen, want we kunnen de apparaten natuurlijk nog niet plaatsen. Zo kan er weer wat van mijn lijst afgestreept worden, weer een zorgje minder. 

Toen ik vannacht uit het raam naar beneden keek zag ik diverse vuurtjes branden van mensen die een poging deden om warm te blijven. Je moet toch wel veel om je sport geven om in deze kou  een nacht in je auto langs de weg te gaan staan. Maar, het was niet voor niets. Vooral vanmorgen tijdens de eerste manche van de rally zorgde de gladheid voor  extra spektakel. De rallywagens schoven nog net niet op de vuilcontainers die beneden aan het weggetje naar ons dorp staan. En aan het eind van de middag was het raak. Één van de laatste wagens nam de bocht iets te ruim, kwam in de kant, nam een hek mee en gleed naar beneden. Geen gewonden, er kwam een takelwagen toen de laatste auto's gepasseerd waren, de ongelukkige werd uit de kant gesleept en kon zelfs op eigen kracht weg rijden. En dat was dat weer! 

Ja, het heeft gesneeuwd en ja, morgen wordt de Rally van Monte Carlo hier weer gereden. Toen we vanmorgen naar Privas reden om boodschappen te doen zagen we een enkele camper die er waarschijnlijk al een nacht had gestaan, maar op de terugweg rond het middaguur was het  aanzienlijk drukker. Italiaanse, Duitse, Franse natuurlijk en zelfs een Hongaarse camper stonden er al of waren nog druk op zoek naar een mooi plekje. In de vallei vlakbij huis moest Mart de kant in voor een Duitse camper en gleed onze auto pardoes de greppel in. De inzittenden waren zo vriendelijk om even een duwtje te geven zodat we snel weer met vier wielen op de weg stonden. Ik heb ze nog even wat tips kunnen geven waar ze een goede plek konden vinden. Gil Faure, getrouwd met Nederlandse Lineke, had zijn oprit al afgezet met rollen hooi. Slim, want verleden jaar stonden de campers tot op zijn erf. Het is nu vijf uur en weer begint het te sneeuwen, dat belooft morgen spectaculair te worden. Alleen wel erg sneu voor

Je kan wel veel spullen meenemen uit Nederland maar het moet hier in Frankrijk ook wel allemaal een (voorlopig) plekje kunnen krijgen. Mart heeft eerst de garage maar wat opgeruimd en toen kon er weer aardig wat in, alleen dat pas opgeknapte wastafelkastje  werd twijfelachtig. Zonde als het beschadigd zou raken dus heb ik vriend Ak maar eens gebeld. Geen probleem, ons kastje logeert nu voor een paar weken op het kasteel. Ik kon de verleiding niet weerstaan om nog even een paar fotootjes te maken van Akkie zijn rariteitenkabinet.

We vertrokken vanmorgen uit Nederland onder een heldere sterrenhemel, België had vannacht een wit dekentje gekregen (zie foto) en in Frankrijk was het grijs met aan het eind van de dag af en toe een zonnetje. Het was een lange rit, we konden door de zware vracht niet hard rijden. Maar inzittenden en lading zijn veilig aangekomen in Le Serret, de kachel brandt inmiddels en de erwtensoep staat te pruttelen. Oh ja, en ook niet onbelangrijk, de elektrische deken staat aan. 

Drie meter lang en anderhalve meter breed is onze aanhanger en met de huif erop zorgt dat voor een enorme laadruimte. Is wel nodig ook, er gaat weer van alles mee. Veel bouwmaterialen die hier beter zijn of makkelijker te krijgen. Er liggen o.a. dertig zakken Roodband op de bodem van de aanhanger, niet verkrijgbaar in Frankrijk. Grote rollen leiding voor verwarming en water, in Frankrijk alleen maar te koop in kleine rollen. Mart zijn oude, ijzeren gereedschapskist die altijd mee heen en weer gaat en rechts liggen de sneeuwkettingen die we niet nodig hopen te hebben. En voor dit alles onze VW Transporter die ook tjokvol ligt. Morgenvroeg vertrekken we en we zullen met die vracht rustig rijden, beloofd! 

We reden richting Leimuiden vanaf Aalsmeer toen we even gestopt zijn voor dit plaatje. De Westeinder Plassen met zicht op Kudelstaart terwijl er een vliegtuig laag over vliegt. Dat laatste zijn ze gewend hier, zo vlakbij Schiphol. Het bootje was van een bedrijf uit Leimuiden en dat vond Mart wel leuk. Hij is geboren en getogen in dat dorp aan de Drecht en de eerste vijf jaar van ons huwelijk heb ik er ook gewoond. Dus dit is voor ons alletwee bekend gebied. 

Al te persoonlijke zaken vermijd ik liever op mijn blog, maar nu kan ik er niet omheen. Net doen of er niets aan de hand is vind ik ook ongepast. Wij hebben vandaag met veel verdriet iemand uit onze familie begraven, veel te jong. Vaarwel Babette, ik weet zeker dat ze boven ook dansen....

Behalve dat ik blij ben met het zwembad in Bergambacht, scoort de bibliotheek in diezelfde plaats ook heel hoog bij me. Mijn hele leven ben ik al een lezer, als kind verslond ik boeken. Als katholiek meisje mocht ik geen jongensboeken lezen in de bibliotheek die was gevestigd in het Juvenaat naast de kerk. Er waren twee aparte afdelingen en de nonnen die de bieb beheerden waren streng, meisjes mochten alleen maar de meisjesboeken lezen. En terwijl ik die meisjesboeken echt allemaal al gelezen had. Wat was ik blij met vijf broers die met mijn instructies de boeken van hun afdeling haalden die ik wilde lezen. En van de aardige dame in de Bergambachtse bibliotheek mocht ik vanmiddag voor acht weken een stapel boeken meenemen. We gaan zondag weer terug naar de Ardêche en zo ben ik weer goed voorzien van leesvoer.

Het valt niet mee nu het nog zo donker is om 's morgens vroeg je bed uit te rollen om te gaan zwemmen. Toch doe ik het 's winters trouw twee keer per week al jarenlang, in De Hofstee in Bergambacht. Ben al lang blij dat we zo'n mooi overdekt bad in de buurt hebben, het is maar vijf minuten rijden met de auto. Toen ik nog werkte en we 's zomers thuis waren zwom ik vier keer per week in ons eigen dorp, waar we ook nog steeds een zwembad hebben, weliswaar niet overdekt. Sportief? Ach, mijn lichaam heeft het nodig en ik voel me er lekker bij. Ik hoop het nog heel lang vol te houden.

In der loop der jaren verzamelt een mens wat spullen bij elkaar. Sommige dingen zijn belangrijk voor je, sommige dingen zou je moeiteloos weg kunnen doen. Dit blad met spulletjes is me dierbaar, alhoewel ik van de meeste dingen niet meer weet hoe ik eraan gekomen ben. Wel het zilveren dienblad, wat trouwens hoognodig gepoetst moet worden. We organiseerden eens een rommelmarkt op het dorp en voor onze winkel stond een mevrouw met wat brocante. Ze was zo blij met de stroom, water en koffie waar we haar van voorzagen dat ik aan het eind van de dag het blad in mijn handen gedrukt kreeg. De zilveren beker heb ik jaren geleden in een rommelwinkeltje in St. Pierreville, vlak bij ons Franse huis, gekocht voor een paar gulden en voor de kristallen suikerstrooier met zilveren dop heb ik veel meer betaald, ik vond hem gewoon mooi. En van de rest heb ik niet veel herinnering meer, maar het gaat niet weg.

Vriend Akkie stuurde me gisteren dit filmpje van zijn vakantiekasteel. Ik had het al meer gezien en ik kan begrijpen dat hij er trots op is. Het is afgelopen zomer gefilmd door verslaggevers van RTV Noord, een Groningse televisiezender, die tijdens de Tour de France met hun speciale Tour du Nord -camper, op zoek naar verhalen, door Frankrijk trokken. Toevallig aten wij 's avonds op het kasteel terwijl zij er waren en zaten we samen aan tafel.

Het was weer tijd voor de nieuwjaarswandeling die Frans, de vader van schoondochter Christianne, ieder jaar organiseert. We begonnen bij station Santpoort-Noord aan de wandelroute  Duin en Kruidberg  die ons door de duinen richting strand voerde waar we bij een gezellige strandtent, met houtvuur, aan de koffie gingen, al of niet met een grote punt appeltaart. Daarna weer terug door duin en bos naar de auto's, we hadden er zeventien km. op zitten. Naar Beverwijk gereden waar we met z'n allen heerlijk hebben zitten eten. Het weer was de hele dag grijs, maar het gezelschap zonnig. Fijne dag gehad.

Was verleden week oudste kleinzoon Thijs jarig, vandaag was zijn broertje Sebas aan de beurt. Twee jaar, watervlug, begint al goed te praten, houdt van voorlezen en vooral van tekenen. Het is een bijzonder kind want in plaats van grote krassen maken met een potlood, wat je van een tweejarige zou verwachten, kan deze kleine man heel lang en geconcentreerd piepkleine figuurtjes zitten tekenen.  Striptekenaar in de dop?  Ach, misschien wordt hij wel fietsenmaker, net als zijn opa, ook goed.

Gisteravond een condoleancebezoek afgelegd in Noordwijk waar mijn tante Truida was overleden, de laatste van het grote gezin Hoogervorst.  Zij is het meisje links op de foto, de ander is haar zus Nel. Het was de zus waar mijn moeder het meest mee optrok en die wij ook de leukste tante vonden. De eerste jaren van haar huwelijk woonde zij in Overijsel en toen het gezin weer naar Noordwijk kwam werd haar zoon, mijn neef Gerrit, door de nonnen naast mij in het bankje van de kleuterklas gezet. Het was een stil, verlegen ventje, enig kind en er werd mij verteld dat ik maar op hem moest passen. We hebben er gisteravond nog om moeten lachen, Gerrit en ik. Zijn moeder is tweeënnegentig geworden en tot het laatste moment scherp. Prachtig mens!

Mooi helder weer vanmorgen. Er valt nog weinig te beleven in de weilanden rondom Stolwijk. Een paar schapen, een reiger en een eenzame boom, dat is alles. Het nieuwe jaar mag dan wel begonnen zijn, op de ontluikende natuur zullen we nog even moeten wachten. Zucht....vooruit dan maar!

Vanaf deze plek wens ik jullie een goed, gezond, vrolijk en positief 2013 ! Voor ons gaat het een spannend jaar worden. We hopen onze gîte af te bouwen tot een mooie plek om te verhuren, er moet een site gebouwd worden om onze toekomstige huurders te informeren en daarna gaan we ons eigen Franse huis nog verbouwen om wat meer comfort te krijgen. Dan wordt het natuurlijk afwachten of we wel huurders krijgen voor de gîte en hoe dat gaat lopen. Al met al gaat het zeker een enerverend jaar worden, maar dat geeft niet, we hebben er zin in, kom maar op met dat jaar! Eigenlijk is deze vuurwerkfoto mislukt, maar ik vond hem spetterend genoeg om hem toch een plekje te geven op mijn blog.