HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Onze bramenstruik die een paar jaar geleden op sterven na dood was begint weer aardig te groeien en ook weer wat meer vrucht te leveren. Het zijn telkens kleine beetjes maar ik ben er blij mee. Ik was de bramen, laat ze goed uitlekken waarna ze in de vriezer gaan. Ondertussen ligt er genoeg in om er  sap van te maken, volgende week die grote pan maar eens opzoeken.  Heerlijk, bramensap, dat gaat bij ons 's winters over de yoghurt. Het doet me aan vroeger denken wanneer we aan het eind van de zomer bramen gingen plukken in de duinen en we met een emmer vol en paarse handen thuiskwamen.

We zaten nog te ontbijten vanmorgen toen buurman Bernard over de tuinmuur hing met de mededeling dat ze de oven aangemaakt hadden en of we er soms ook wat in wilden zetten. Apéro om twaalf uur.  Natuurlijk deden wij mee maar ik moest even in de versnelling want er stond al een grote pan vol met fruit klaar om jam van te maken en er moest nog een was opgehangen worden. Gelukkig had ik nog taartdeeg in de vriezer, courgettes, tomaten en paprika's in de groentetuin en het een en ander in de koelkast. Dat ging wel goed komen. Bernard had zijn zus en zwager op bezoek, leuke mensen die een biologische groentekwekerij in de Tarn hebben. Samen met hun kinderen, een paar kleinkinderen van Bernard en Dominique, Ludovique, zoon van onze naaste buurvrouw Jacqueline, zijn vrouw en dochter  en wij twee hadden we een leuk gezelschap.  Oh, nu vergeet ik bijna onze bovenste beste Robert die trots vanmorgen aan Mart vertelde dat hij een splinter nieuwe bosmaaier heeft.  De

Onze buurman Monsieur Veysan heeft al jarenlang een ezel op een van zijn terrassen lopen, we horen hem altijd balken. Eigenlijk vinden we het beest zielig, hij loopt daar maar alleen, zou eigenlijk een speelgenootje moeten hebben.  Een andere ezel of een geitje zou leuk zijn.   En dan wordt die lieverd ook nog eens geplaagd door dat venijnige hondje van Robert. Die probeert de ezel telkens uit te dagen. Het is wel lachen want eigenlijk is de hond bang van de ezel dus het gaat met een paar stappen vooruit en dan weer achteruit.  De ezel raakt niet onder de indruk van dat keffende kleine ding, volgens mij geniet ze van de aandacht.

Het is het eind van de vakantieperiode, de rust keer weer in het dorp. Veel buurtjes zijn naar huis vertrokken en zullen af en toe nog een weekend terug komen. Buurvrouw Jany blijft net zoals wij de hele zomer en ik ga samen met haar Annie beneden bij Le Pounard ophalen om te gaan wandelen.  Daar liggen paddenstoelen te drogen, cèpes, zoals je bij veel huizen nu kan zien. Iedereen vraagt altijd aan ons of wij ze ook verzamelen en ik leg dan uit dat men dat in Nederland niet doet en wij er daarom helemaal geen verstand van hebben.  We lopen het rondje Intre, La Pervenche, Le Serret, dat is makkelijk vanuit huis te lopen. Het verveelt nooit, daar zijn we het alle drie over eens.  Als we het smalle weggetje terug naar ons dorp oplopen komen we vier losgebroken schapen tegen. Ze lopen voor ons uit naar het hek wat Annie voor hen openmaakt. Eigenwijs als ze zijn lopen gaan ze er weer van door, de weg op naar boven. Een van de schapen heeft een mutsje op wat wij wel gra

Op de kaart had ik gezien dat er nog een dorpje aan de Auzène lag met de naam La Rouvière. We waren er nog nooit geweest, wisten niet hoe groot het was en hoeveel mensen er nog woonden. Het lag er prachtig, in het dal aan de rivier, een sublieme plek. Maar toen we het dorp binnen liepen bleek het tot onze verbazing niet meer bewoond te zijn, het lag er stil en verlaten bij.   Een vreemde gewaarwording want op sommige plekken, in dit doorgangetje bijvoorbeeld leek het net of er ieder moment iemand uit die deur kon komen. Maar er zat spinrag op de deur en de omlijsting waaraan ik kon zien dat hier niet meer geleefd werd. Wat ontzettend jammer maar wel begrijpelijk. Het dorpje ligt diep in een dal, ver van de bewoonde wereld, de asfaltweg houdt voor het dorp op.   Van dit huis was het dak helemaal ingezakt, het was een wonder dat de voorgevel nog bleef staan. Maar als weer en wind vrij spel hebben zal dat ook niet lang meer duren. De voorkant, naar het dal ger

Stond ik daar vanmorgen voor de tweede keer binnen en paar dagen bovenop de Col de Croix de Ferrières om over de crète te lopen. Ik zal even uitleggen waarom.  Tijdens de jaarvergadering van onze vereniging werd er besloten dat de herfstwandeling op 22 september plaats zou vinden en dat Sylvie en ik zouden zorgen voor de te lopen route.  Omdat ik de crète net gelopen had stelde ik Sylvie voor om die wandeling te nemen en in plaats van dezelfde route terug te lopen wat we meestal doen nu eens kijken of het mogelijk was om beneden langs terug te lopen, door de vallei van de Auzène. We hebben uitgebreid de kaart bekeken en dachten dat het mogelijk zou moeten zijn maar Patrice en Sylvie hadden geen tijd meer dus gingen Mart en ik vanmorgen op pad om te kijken of we hier een leuke rondwandeling van konden maken.  En ja hoor, bijna aan het eind van het pad over de kam net voor je op de weg uit komt was een smal pad wat naar beneden liep en er stonden tot onze stomme verbaz

Tijdens de jaarvergadering van onze dorpsvereniging afgelopen week werd er geopperd dat een bank wel aardig zou zijn in het 'centrum' van ons dorpje, zo halverwege de onderste en bovenste huizen. We staan op die plek nogal eens te kletsen met elkaar en dan is kunnen gaan zitten wel zo makkelijk.  Bij ons in de garage stond nog een bank, weliswaar geen schoonheid maar functioneel totdat iemand wat beters vind.  In 1976 tijdens die warme zomer, we waren net verhuisd naar Stolwijk, reed er op een ochtend een vrachtwagentje voorbij mijn keukenraam naar het gemeenteterrein achter ons huis. In de laadbak spullen van de oude lagere school en ik zag nog net twee houten banken op de hoop die bestemd was voor het afval.  Ik ben gaan vragen of ik ze mocht hebben en nadat ze jaren dienst gedaan hebben in en rondom huis zijn ze een keer naar Frankrijk verhuisd. Eentje staat altijd voor het huis hier en de ander nu midden in het dorp. Het kan verkeren. Ons dorp is tegen de hel

Onze buurman Bernard die twee jaar geleden het huis van Marie-Christine kocht is net als mijn man een doener met twee rechterhanden. Hij heeft al heel wat gerenoveerd aan en in zijn huis, het wordt echt prachtig. Verleden week groef hij deze mooie steen naar boven. Hij lag op dezelfde plek onder een dikke laag grond.  Een schitterende vondst! Je moet je voorstellen dat  een steenhouwer dit waterbekken  een paar honderd jaar geleden heeft gemaakt. Met veel geduld en precisie uitgehakt in het graniet. Samen met een vriend heeft Bernard er twee grote stenen onder gekregen en het waterbekken daarop vastgezet. Er komt natuurlijk nog een waterkraan boven. Gisteren heeft hij de stenen van het trapje naast het waterbekken opnieuw gelegd, zo heeft hij weer een prachtig hoekje. 

De betonmolen staat klaar, waterslang en elektriciteitssnoer zijn uitgerold, de heropbouw van de ingestorte muur op een van onze terrassen kan gaan beginnen.  Het was nog een heel werk om de stronk van de grote laurierstruik uit te hakken maar die moest uiteindelijk toch de geest geven. De funderingsstenen moesten jammer genoeg allemaal, op een paar na, uitgegraven worden. Die waren een heel stuk naar voren gezakt en lagen scheef. De achterwand en de funderingsvloer zijn nu recht afgestoken, het lijntje staat gespannen en de bouwer kan gaan beginnen.  V andaag niet, hij houdt nu siësta nadat hij vanmorgen weer een rit met een paar fietsgrage dames heeft gemaakt. Hij kan ze nog steeds de baas.

Ik maakte vandaag met onze gasten de wandeling die ik regelmatig doe, over de kam bij Col de Croix de Ferrières. In het voorjaar bloeit hier de brem uitbundig, een prachtig gezicht maar nu stond de heide in bloei, ook mooi. We klommen op een top gevormd door basalt, een vulkanisch gesteente. In deze blogpost zie je de foto's van die top, ik nam ze in april van dit jaar toen we daar ook liepen te wandelen.  Onze bezoekers vonden het een prachtige wandeling, zoveel mooie natuur om je heen. We zagen trouwens ook nog een groep vale gieren boven ons zweven, zeker wel een stuk of acht. Ik probeerde ze te fotograferen maar dat werd niets, daar had ik een anderen lens voor bij me moeten hebben.

Ieder jaar zet ik wel zonnebloemen in de moestuin, het staat zo vrolijk tussen al dat groen en met een paar op de vaas ziet je kamer er direct heel fleurig uit. Dit is wel een hele mooie soort met die bruin-rode kring om het hart. Ik was een beetje laat met zaaien dus ik heb pas sinds een week bloemen er er komen er nog genoeg zo te zien aan de vele knoppen.  Aan de voet van de zonnebloemen zaaide ik ook nog wat cosmea, niet zo veel dit keer want mijn zakje was bijna leeg. Gelukkig komt van cosmea altijd alles op, zo'n makkelijke plant, dus ik heb nog genoeg.  Ik zette vanmorgen een nieuwe vaas met zonnebloemen neer en de oude bloemen heb ik te drogen gelegd. Nieuw zaad voor volgend jaar.