HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

 De afspraak om een wandeling te maken en dan halverwege een leuk restaurantje te bezoeken stond al een tijdje maar een ezel en daarna het warme weer gooide roet in het eten. Maar gisteren kwam het er toch van en gingen wij met Ernest en Annelies van 'Wonen in de Ardèche' op stap. We dronken eerst koffie bij hen met allerheerlijkste  abrikozentaartjes, die Annelies kan bakken hoor. De route ging naar Chalencon, een middeleeuws dorpje iets zuidelijker van waar wij begonnen.    Smalle paadjes met mooie oude huizen er langs, het dorp is echt een monument.  Met deze grote stenen bakken werd vroeger graan gemeten, heel i ngenieus.  Op de stenen werd een houten verhoging geplaatst en daar ging het graan in wat bovenop glad gestreken werd. Dan ging er aan de voorkant een schuifje open, er werd een zak onder gehouden waar het graan in liep  en zo had men een bepaald gewicht.   Door de smalle straatjes lopen we naar beneden, ik bewonder natuurlijk wee

Eind november 2010 mocht ik stoppen met werken en ik begon er die winter over te denken om iets met al de foto's te doen die ik altijd maar maakte. Ik ontdekte het bloggen, zo kon ik die foto's op internet zetten en er een verhaaltje bij vertellen. Ik had daar natuurlijk wel een platform voor nodig en dat werd blogger.  Zo'n blog ontwerpen bleek niet al te moeilijk en op 15 maart 2011 stuurde ik mijn eerste blog de wereld in met een foto die nu nog steeds schitterend vind. Al gauw blogde ik dagelijks en inmiddels heb ik 3023 posts gepubliceerd.  Voor mij is het een vereiste dat ik de foto's zelf maak, bij hoge uitzondering gebruik ik er weleens eentje van internet, maar dat is echt maar zelden. Bloggen is voor mij een hobby, ik doe het zuiver voor mijn plezier en heb eigenlijk weinig wereldschokkends te melden. Het gaat gewoon over mijn dagelijks leven, de ene helft van het jaar in een Hollandse polder en de andere helft op het Franse platteland.  I

Wat ziet dat er goed uit, de eerste aardappels en sperzieboontjes van dit seizoen. De boontjes hadden we opnieuw geplant na de hagel en die zijn voorspoedig gegroeid. De aardappels was een groot vraagteken. Al het loof was door de hagelstorm kapotgeslagen, dat konden we een paar dagen nadat het gebeurd was zo van de grond rapen. Dat was half juni, of de aardappels toen al voldoende gegroeid waren wisten we natuurlijk niet. Maar het was een vroeg soort aandappels die we op tijd hadden gepoot. Afwachten maar.  Ik wilde een   salade nicoise maken met de sperzieboontjes en daarin zouden nieuwe aardappeltjes heerlijk smaken dus vanmorgen ging de spitvork in de grond en keken we nieuwsgierig of dat wat opleverde. En ja hoor, er kwamen aardappels naar boven. Misschien wat minder dan normaal, er zaten wel erg veel kleintjes bij maar we hebben er in ieder geval voorlopig genoeg. En nog even een foto van de kleine dahliasoort die hier de winter heeft overleefd. Hier vulde ik vanm

 Dit jaar gaat oudste zoon op vakantie naar een klein plaatsje aan de kust van Spanje waar hij vaker komt. Hij gaat daar heen met zijn twee zonen en een vriend die zijn drie kinderen meeneemt. En die drie kinderen waren al eens bij ons met hun ouders en daar hebben wij nog goed herinneringen aan.  'Mam, heb jij nog foto's van die vakantie, stuur er eens een paar, leuk om terug te zien' vroeg hij me laatst. Ik wist zeker dat ik foto's had van die tijd, heel veel zelfs want het was zo'n lekkere bende toen , ik knipte wat af, dat weet ik nog . Echt leuk om die foto's weer eens te bekijken. Thijs nog een kleuter, Sebas was nog niet geboren.  Ik hoop dat ze het nu weer net zo leuk krijgen als toen, elf jaar geleden.  Deze twee, nu vijftienjarigen, zullen daar zeker niet meer met pijl en boog spelen.  Haha, de jongeman links op de foto is nu 1.95 m lang.

Regen, hagel en modderstromen in de afdaling van de Col d'Iseran hebben een vroegtijdig einde gemaakt aan de negentiende etappe van de Tour de France. Zo'n 25 kilometer voor de finish werd de rit stopgezet. De organisatie van de Tour kwam tot dat besluit omdat een deel van het resterende parcours spekglad was geworden door een zware hagelbui. Het ijswater stroomde over delen van de weg naar finishplaats Tignes. Dit bewijst maar weer eens hoe onvoorspelbaar het weer is en dan vooral in het hooggebergte. Een wijs besluit van de organisatie. Het was 1981 en wij werden voor het eerst geconfronteerd wat slecht weer in de bergen teweeg kan brengen. We kampeerden met vrienden in het Vallouise dal, onder Briancon in de Hautes Alpes en zouden naar de Tour gaan kijken op Alpe d'Huez.  We waren al vroeg uit de veren want het was nog een lange rit. Kijk eens naar boven, zei vriend Arie, de bergen hebben een witte hoed gekregen. We konden het bijna niet geloven, namen d

Fietsen wordt hier niet veel gedaan, veel te stijl en daardoor veel te inspannend en ook belangrijk, er waren hier tot voor kort geen fietspaden. Wel zie je veel racefietsers, voor hen zijn al die klimmetjes juist een uitdaging. Die zie je dan ook op de wat drukkere wegen rijden, zonder fietspad. Doodeng vind ik terwijl ik weet dat mijn eigen man het ook doet. Maar gelukkig waren er mensen die mogelijkheden zagen op het gebied van fietspaden. Er lagen hier kilometers ongebruikte oude spoorwegtrajecten, vaak door valleien zonder al te veel hoogteverschil en daar heeft het Département Ardèche handig gebruik van gemaakt. Die zijn de laatste jaren allemaal omgebouwd tot fiets- en wandelpaden, nu zelfs ook in Privas waar ik vanmorgen deze foto's nam. Al die verschillende routes sluiten op elkaar aan, vanaf de Rhône tot in de zuidelijke Ardèche. Kijk maar eens op deze mooie site . Ik was even verbaasd over de bordjes met Gare de Privas en Chomerac. De stations bestaan a

 Ik kocht deze plant vorig jaar hier in Frankrijk en moest er veel voor betalen. Vergeleken met Nederland zijn alle planten hier erg duur, ik schrik me iedere keer een rotje. Alleen de groenteplanten bij de kweker zijn heel redelijk geprijsd.  Maar goed, deze 'Sundaville' zou de winter buiten beslist niet overleven las ik op internet en dus namen we de plant mee naar Nederland en zette hem achter het raam in onze garage waar hij af en toe een scheutje water kreeg. Hij stond in zo'n lelijke plastic hangpot, knalroze maar ik kon vlak voor we naar Frankrijk vertrokken nog zo'n matje in de goede maat kopen voor deze hanger en daar werd hij ingezet, vooruit jongen, groeien en bloeien maar.  Maar dat viel tegen, de plant kwam niet echt op gang en na die hagelbui was het helemaal een trieste bedoening. Eigenlijk wilde ik hem weg doen, doe ik niet gauw hoor, maar Mart hield hoop dus hij bleef hangen. En kijk nou eens, vol knoppen en de eerste bloemen, zo maar,

Ik kreeg een mailtje van het gemeentehuis of wij toestemming wilden geven om een leuning aan de blinde lengtemuur van ons huis te maken. Het pad wat daar langs loopt is behoorlijk steil en we hebben hier wat oudere mensen wonen die daar moeite mee hebben. Afgelopen winter is er iemand toen er sneeuw lag . Geen probleem voor ons natuurlijk, Mart had al eens geopperd om het zelf te doen.  Ik dacht dat die toestemming officieel gegeven moest worden, het stond niet zo duidelijk in het mailtje en maakte daarom een documentje om te ondertekenen en printte dat uit. Eergisteravond stond onze burgemeester opeens bij ons in de tuin en ik snapte meteen waarom hij kwam. 'Loop maar mee naar binnen', zei ik en ik ondertekende het briefje wat op tafel lag. Het had blijkbaar ook per mail gemogen maar monsieur le maire was blij met onze toestemming. De werklui die het karwei moesten uitvoeren kwamen namelijk gisteren al! En die werklui hebben goed werk afgeleverd, een prachtige ijzeren leuning,

De desserts in het Marokkaanse restaurantje waar we verleden week in Les Vans aten waren niet echt interessant dus we besloten op dat gebied elders ons heil te zoeken.  Aan het eind van de leuke dag die we hadden reden we naar Vals les Bains waar we op het terras van ijssalon Beatrix de tijd namen om de kaart te bestuderen. D'as nog moeilijk hoor, om uit al dat lekkers een keus te moeten maken. Maar uiteindelijk kwam dit op tafel en dat was erg lekker. Heel erg lekker kan ik wel zeggen.

Deze brug is een droge stenen constructie die de doorgang vormt over het riviertje de Masseloup. Hij wordt eigenlijk alleen maar gebruikt tijdens perioden van zware regenval in oktober, november en april. De zandstenen blokken waaruit deze brug is opgebouwd werden in de directe omgeving gevonden. Vanwege de architectuur die lijkt op die van de dolmens in de omgeving gaat men er van uit dat deze constructie die niet gedateerd is toch erg oud is. Wij ontdekten deze plek in een fotoboek wat wij en onze vrienden hebben en bezochten het op de terugweg uit Les Vans verleden week.  Onvoorstelbaar dat dit zo lang bewaard is gebleven. Eeuwen zijn voorbij gegaan en die hebben weinig of geen invloed gehad op deze brug die getuigd van het leven van onze voorouders . Dit steentje stond tegen de brug. "A thing of beauty is a joy for ever'. Mooie woorden en we hebben het steentje daar laten staan. Vooruit, wij vrouwen ook nog even op de brug en toen reden we we

 Eigenlijk was het er te warm voor maar we maakten vandaag toch een wandeling. We waren wel vroeg, hoor. De wandeling was niet echt bijzonder maar ik zag wel weer allerlei leuke zaken die zo typisch Frans zijn en dan kenmerkend voor het Franse platteland in het bijzonder.  Dit wasbakje, aan de voorgevel hè, onder een raam. Daarnaast nog een leidinkje met twee kranen. Waar het allemaal voor gediend heeft weet ik niet maar ik heb er met een grote glimlach op mijn gezicht naar staan te kijken.  En wat te denken van dit hekje. Zonder iets is het al een leukertje maar dan wordt er ook nog eens een bak met petunia's aan gehangen. Achter dit hek een mooi beschaduwd terras met een prachtig uitzicht.  Dit zijn kleine rode pruimen, de boom hing er vol mee. En dat staat gewoon langs ons pad, aan de rand van een verwilderd terrein.   Twee meter verder slingert er zich een druif door een boom  en ernaast staat deze veelbelovende appelboom. Geen Fransman die zich d

Na al het moois op de pottenbakkersmarkt bekeken te hebben slenterden we wat rond door Les Vans op zoek naar een leuk restaurantje. Het is het toeristenseizoen en de winkeliers doen hun best om hun waren zo aantrekkelijk mogelijk uit te stallen. Dit sfeerhoekje vonden we erg geslaagd. De uitstalling in dit rekje deed me heel erg denken aan de gympies die ik als kind droeg. Wit waren ze dan en in Noordwijk noemden wij ze battertjes. De badmannen droegen ze altijd onder hun katoenen witte kleding, daar komt die naam waarschijnlijk vandaan. Een mooi balkon aangekleed met veel potplanten, het zal daar goed toeven zijn. We streken neer op het terras van een Marokkaans restaurantje en we dronken natuurlijk een Marokkaanse rosé bij onze lekkere maaltijd. We namen hier geen dessert, daar hadden we een andere plek voor bedacht.

 Net zoals verleden jaar bezochten we met vrienden weer de pottenbakkersmarkt in Les Vans en weer was het een feest om daar te zijn. 38 Pottenbakkers en keramisten uit de streek en even daar buiten verrasten ons met de creativiteit van hun werk.  Van een exposant hoorden we dat de pottenbakkers niet meer dan twee jaar achter elkaar op de markt mochten staan, dit om de markt aantrekkelijk te houden en andere pottenbakkers zodoende ook een kans te geven om op deze druk bezochte markt te exposeren. Les Vans is een van de meest zuidelijke stadjes van de Ardèche en heeft een leuke sfeer. Op het mooi gelegen plein midden in het centrum wordt de ruim opgezette markt gehouden en omdat we vrij vroeg waren was het er nog niet al te druk en we konden al het moois wat we zagen op ons gemak bekijken. De foto's die ik maakte zijn van objecten die ik erg mooi vond en het valt me nu op dat ik blijkbaar een voorkeur heb voor organische vormen, nooit zo bij stil gestaan. Dit mooi