HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

He t is vandaag een bijzondere dag. We krijgen namelijk gratis en voor niets een schrikkelseconde. Dat hebben we niet zo vaak (gemiddeld maar één keer per 18 maanden). We kunnen die seconde aan ons voorbij laten gaan, maar waarom zouden we? Fotograaf  Mischa de Muynck  stuurde me gisteren een mailtje waarin hij me uitdaagde om vandaag een foto te maken.  Maar wel een bijzondere, een foto namelijk met een sluitertijd van 1 seconde. Het leek hem leuk als heel veel mensen vandaag mee zouden doen. Ik hou wel van uitdagingen dus nam ik hem aan en begon er direct over te denken wat voor foto ik zou nemen. Met een lange sluitertijd is een foto van water natuurlijk heel erg mooi en water hebben wij hier genoeg. Onze beek stroomt zo'n honderd meter onder ons huis met prachtige fotogenieke plekjes, alleen wel met veel bomen langs de oevers, dus donker. Ik nam vanmorgen mijn 50 mm lens mee, goed lichtsterk en lette erop dat de zon precies in de lengterichting van de vallei scheen, dus zou

Ik was een paar dagen weggeweest en dan kom je terug en dan zijn er opeens paprika's te zien en twee artisjokken in plaats van een. Die laatsten staan er alleen voor de sier, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om ze af te snijden, veel te mooi. En dan straks die prachtige bloemen nog die erin komen, laat maar lekker staan die artisjok. En ook de kool is hard gegaan, zowel de broccoli als de spitskool. Ik ga al die groenten maar heel jong eten, wat ook lekker is trouwens, want alles komt straks gelijk en we zijn tenslotte maar met zijn tweeën. Dus een beetje spreiden, zeg maar. Jonge bietjes, die gaan eind van de week in de pan, mmmm. Het loof van de aardappels begint op een paar rijen te verkleuren. Ik wacht nog een of twee weken en dan ga ik een maaltje rooien. Wat we vandaag eten is wel duidelijk, de eerste sperziebonen. Ondanks de luis die er nog op zit kon ik toch een maaltje oogsten. Ondertussen staan de brandnetels in een emmer water, dat moet gaan gisten

Ik laat vanmorgen Nederland achter met prachtig weer en tref dat ook weer aan als ik land in Lyon. Als we door de vallei naar ons huis rijden kan ik het niet laten om even uit te auto te stappen als we het riviertje kruisen en ik maak vanaf de brug een foto van een van de zwemplekken. Niet druk bevolkt, op zo'n plek in Nederland zou het met dit weer krioelen van de mensen. Als we later in de tuin zitten te lezen draait er een prachtige roofvogel rondjes boven ons. We kunnen hem heel goed zien, maar ik kan hem niet benoemen en de foto's die ik neem zijn niet veel soeps. Jammer.

De rommelmarkt die één keer per jaar in Stolwijk wordt gehouden kon zich verheugen in prachtig weer, fijn voor de organisatoren en bezoekers. Eerst met de ene schoondochter en twee kleinkinderen wat speelgoed gekocht en later op de ochtend kwam ook de andere schoondochter nog met de jongens uit Scheveningen en heb ik nog eens een rondje gedaan. Daarna werden er in de leuke kinderkledingzaak die we hebben nog wat shirtjes en broeken gekocht voor deze twee clowns waar ze zo blij mee waren dat ze een gratis showtje weggaven. Ze hadden zelf de grootste lol.

Wat fijn om weer even terug te zijn in Stolwijk waar je iedereen kent en waar, als je 's morgens even naar de bakker loopt voor een halfje volkoren je al drie leuke gesprekjes hebt gehad voor je weer binnen bent. Ik woon 'op' het dorp, zoals ze hier zeggen, d.w.z. in het kleine centrum, dus als ik daarna weer even naar buiten loop kom ik zowaar een oude tennisvriendin tegen die ik jaren niet heb gezien. Weer een leuk gesprek en een afspraak voor een kopje koffie. Dan komt er nog een lieve schoondochter aangelopen met twee kleinkinderen en ach, dan kan je dag toch eigenlijk niet meer stuk. Luuk wilde niet op de foto, zijn racewagen wel.

Vanaf Lyon vloog ik vandaag naar Schiphol. Het is vanwege een bruiloftsfeest maar het is ook heerlijk om de kleinkinderen even te kunnen knuffelen. Vlak voor de vlieghaven werden we geconfronteerd met stakende taxichauffeurs waaronder vandaag veel steden in Frankrijk moest lijden. Op de andere helft van de weg reden tientallen taxi's in colonne, politie voorop, het overige verkeer er in een lange sliert achter aan. Ook op de luchthaven zelf blokkeerden taxi's de doorgaande wegen, veel politie die de boel onder controle probeerde te houden. Ik was op tijd voor mijn vlucht maar Mart heeft er uren over gedaan om weer thuis te komen, overal rond Lyon blokkades. Leuk, zo'n staking.

Ik dacht dat het helemaal niets zou worden met die kruisbessen, te laat en te grondig gesnoeid. Verkeerd gedacht, want dit is de oogst, ruim zeven kilo. En dan gaat het hier over maar twee struiken. De takken bogen naar de grond, zo zwaar van het fruit waren ze. Ik kan jullie verzekeren dat je hier wel even zoet mee bent, maar het werden uiteindelijk zesendertig potten jam. Bij de rode kruisbessen heb ik wat stukjes banaan gedaan en bij de groene stukjes sinaasappelschil en sap. We hebben al geproefd, echt heerlijk. Ik heb een mengsel van geleisuiker en kristalsuiker gebruikt, want in kruisbessen zit veel pectine, nog meer als je ze niet te rijp plukt. En dan die etiketten. Ik was al lang bezig om daar eens wat anders voor te verzinnen, want de etiketten die ik gebruikte en met de hand beschreef kreeg je met veel moeite van het glas en waren nou ook niet echt spannend. Toen zag ik bij een collega blogster  een ontzettend leuk etiket wat hier  vandaan kwam. Zij had het ronde, grat

Dit is een van de plekken waarvan ik al jarenlang denk, daar moet ik eens een foto van nemen. We vinden dit zo mooi dat als we er langs rijden Mart altijd even vaart mindert zodat we het op ons gemak kunnen bewonderen. Het is hoog hier, bijna duizend meter en het is net boven St Julien du Gua, richting St Pierreville. Net aan de andere kant van de weg, boven een diepe vallei, zien we vaak vale gieren zweven, een machtig gezicht.

Om maar met het meest linkse bed in de groentetuin te beginnen, de courgettes doen het prima, een lust voor het oog met die prachtige gele bloemen. Klein zijn ze op zijn lekkerst, dus ik probeer ze zo jong mogelijk te plukken want voordat je het weet zijn het van die grote knoeperds waarvan je alleen nog maar soep kunt maken. De klein komkommers die op augurken lijken staan in hetzelfde bed en smaken heerlijk. Mijn tien tomatenplanten zijn goed bezig, de eerste tomaten zijn al gevormd. Hieronder de trostomaatjes. Ik geloof dat ik voor het eerst worteltjes kan oogsten dit jaar. Voorgaande jaren stonden ze veel te veel op elkaar, ik dunde niet uit, dacht dat het zo wel ging met als resultaat sprietjes van wortels. Laat ik nog niet te vroeg juichen, maar ik vind ze er goed uitzien. Met de prei er naast is voorlopig ook niets mis. Zo op de foto te zien doen de bonenplanten het goed, maar helaas, ze hebben luis en veel ook. Ik ben verdorie al ruim een week aan het spuiten met een

Ik had het al veel te lang uitgesteld omdat ik twijfelde of ik het dit jaar wel moest doen, een deel van mijn borderplanten tot de grond toe afknippen. Het stond er allemaal zo mooi bij, een border op zijn hoogtepunt, daar ga je als weldenkend mens toch niet in knippen. Vanmorgen kreeg ik het op mijn heupen. Ik was alleen, Mart was weg om te fietsen en opeens dacht ik, nu of nooit. Het is vandaag de 21ste juni en eigenlijk moet je dit knippen voor de langste dag doen. De valeriaan, alle vaste geraniums waarvan ik er verschillende soorten heb staan, de vrouwenmantel en de korenbloemen, allemaal weggeknipt. Op al die plekken heb ik tegen de avond wat koemestkorrels gestrooid en strak gaat de sproeier aan. Over twee weken verschijnt het eerste, jonge blad weer aan de planten en de meeste zullen ook weer gaan bloeien, waarschijnlijk alleen de vrouwenmantel niet, maar het voordeel is dat het blad dan voorlopig weer fris is. Verder heb ik verschillende planten voor een kwart afgeknipt, o.a

Net kleine zonnetjes, deze bloempjes van een vetplant waarvan ik de naam niet ken. Het groeit overvloedig bij een huisje hier in het dorp waar bijna nooit iemand komt. Ik heb er in het voorjaar een paar stekjes weggehaald en in een bak gezet en ze zijn goed aangeslagen. Zo zonnig als dit plantje er uit ziet is het hier ook. Het laatste beddengoed wat ik gewassen heb ligt inmiddels in de kast en we genieten van de rust die weer terug is in de vallei.

Mijn moes van rabarber en aardbeien was weer een succes. Zelfs vanmorgen bij het uitzwaaien van onze gasten werd er nog even verteld hoe lekker ze het vonden. Blogvriendin Heidi  vroeg om het recept, hier komt ie. Ingrediënten 250 gr aardbeien 250 gr rabarber 2 el gembersiroop of limonadesiroop (aardbeien of sinaasappel) 1 el suiker of meer 3 el water dotje ijskoude crème fraiche of slagroom en garneren met een aardbei Maak de rabarber schoon en snijd de stengels in stukjes. Bewaar 4 aardbeien als garnering, maak de rest schoon en snijd deze in stukjes. Breng in een kleine pan de rabarber met de limonadesiroop, het water en de suiker aan de kook. Voeg de aardbeien toe en kook ze in 10 minuten zachtjes tot moes. Mocht het te vochtig zijn, binden met wat custard, maar niet teveel want de moes dikt bij het afkoelen nog aardig in. Laat afkoelen, schep de moes in 4 coupes en garneer met een toef crème fraiche en een aa

Ze waren laat deze mannen en de meesten kwamen aan het eind van hun latijn boven. Er waren dan ook wat mannen bij met behoorlijk wat kilootjes teveel en dat moet allemaal mee naar boven. Maar na een biertje en een lekkere douche waren ze weer wat opgeknapt en hadden honger. Het is maar goed dat ik altijd grote porties klaar maak want de schalen gingen leeg zodra ik me omgekeerd had.

Als je vandaag honderdvijftig kilometer gefietst hebt en je moet morgen weer zo'n afstand wil je wel goed kunnen eten. Dat gaat hier wel lukken vanavond. De hartige taart met tomaten en geitenkaas heb ik alvast een kwartiertje voorgebakken, die krijgt straks nog een zetje in de oven. Ook het hoofgerecht, kip in een heerlijke saus, hoeft alleen nog maar opgewarmd te worden. De sla is schoongemaakt en de moes van aardbeien en rabarber staat al in leuke kopjes in de koelkast. Ik heb ook nog een brood gebakken, want het zijn wel Fransen hè, die willen overal brood bij. Over dat brood kreeg ik trouwens verleden jaar wel heel veel complimenten, want ze weten drommels goed wat lekker is, die Fransen.

We zaten te ontbijten gistermorgen en zagen Christophe, onze klusjesman, op de weg onder ons in de vallei voorbij rijden. Zullen we nog wat van hem horen , vroegen we ons af. Vijf minuten later ging de telefoon, of het morgen uit kwam om te tegelen.  Graag, zeiden wij en hij kwam inderdaad vanmorgen. Ja, en dan gaat het snel. Mart slijpen, smeren en klaar leggen, Christophe smeren en pas leggen. De vloer ligt erin, eindelijk na twaalf jaar. Nu nog voegen en de plinten er tegen aan, maar dat doet die bricoleur van mij zelf wel.

Na ons bezoek van vandaag uitgezwaaid te hebben, broer en zus met hun partners die op een camping in de zuidelijke Ardèche verblijven, zijn wij nog laat in de middag naar Privas gereden. De laatste boodschappen gehaald om twee keer acht uitgehongerde fietsers te eten te geven. Woensdag gaat de Ardéchoise weer beginnen, een vierdaags fietsevenement waarbij de renners kunnen kiezen uit routes van één tot vier dagen. Wij zitten met ons dorpje aan de route en krijgen twee dagen achter elkaar acht mensen te eten en te slapen. De bedden zijn opgemaakt, het menu zit in mijn hoofd en alle boodschappen zijn in huis. Ook de gele pijlen op de wegen van ons departement zijn weer bijgewerkt, dus we zijn er klaar voor.

We maakten deze wandeling bij St. Pierreville verleden najaar al eens een keer maar ik wilde hem nog een keer lopen. Ten eerste omdat het een wandeling is met mooie vergezichten en daar houden wij van en ten tweede omdat ik twijfelde aan een paar aantekeningen die ik toen had gemaakt over de gelopen route. Die aantekeningen ga ik straks direct uitwerken, want het zit nu nog vers in mijn geheugen. Dan heb ik alweer een mooie wandeling voor onze gasten. Het wordt ontzettend gewaardeerd, die map met wandelingen in de Nederlandse taal. We waren deze week nog bij het 'Office de tourisme' in Privas om wat brochures te halen voor in de gîte. Er is geen een wandelboekje of mapje in een buitenlandse taal te krijgen.

Ik heb vandaag de druiven gesnoeid. De ranken werden veel te lang en bij harde wind gaat dat problemen geven. Verder hoop ik zo op een goede druivenoogst want dan kan ik er weer sap   van maken net zoals ik verleden jaar deed. Voorlopig zit het er goed uit daar tussen die bladeren met die kleine trosjes in wording, dus duimen maar dat het goed blijft gaan. Verder trakteer ik jullie nog op een foto van een van mij favorieten in de border, de allium. Zelfs uitgebloeid, al verdrogend, is het een schoonheid.

Vanaf nu staan citroenen iedere week op mijn boodschappenlijstje want er wordt hier al aardig wat jam ingemaakt. In citroenen zit pectine en daar stijft de jam mooi van op, want niet in iedere vrucht zit evenveel pectine. Ik had wat aalbessen gerist voor een paar cakes maar toen Mart alle aalbessen struiken in een keer kaal had geplukt was het echt geen doen om dat te gaan rissen. Dus werden de bessen gewassen, met steeltjes eraan in een grote pan met een bodempje water tot pulp gekookt, de hele handel door de passe-vite gedraaid en het sap opnieuw aan de kook gebracht met geleisuiker. Ik had dertien potten prachtige bessen gelei, goed voor op de boterham, in de yoghurt of vla of met een bolletje vanille ijs.

Veel bezoekers hier vragen waar ik die mooie oude potten vandaan heb, sommigen denken zelfs dat ze antiek zijn. Ik help ze gauw uit de droom, want er is niets ouds of antiekerigs aan. Het zijn doodgewone, niet eens zo dure, betonnen potten. Ik heb ze jaren geleden ingesmeerd met yoghurt, karnemelk kan ook. Na een paar keer herhalen begonnen zich mossen te vormen op de potten en kregen ze dat mooie verweerde uiterlijk. Wat natuurlijk ook hielp was het reliëf in de potten, het mos nestelt zich lekker tegen die randjes. Er staan vetplantjes in, zomer en winter staan ze buiten en ik doe er nooit wat aan.

De meeste huizen in dit deel van de Ardèche zijn 'en pierres' (van natuursteen) en behoorlijk oud. Er staan juweeltjes tussen, volledig gerestaureerd en dan ook nog de buitenmuren opnieuw gevoegd, wat bij ons nog moet gebeuren trouwens. En wat staat er bij al die huizen in de tuin..... wit plastic!!! De Fransen zijn er gek op en wij vinden het afschuwelijk. Prachtige grote huizen, mét zwembad en dan staat er zo'n onbenullig wit plastic tuinsetje bij, onbegrijpelijk. Van de vijftien huizen in dit kleine dorp zijn wij samen met buurvrouw Jacqueline de enige zonder plastic in de tuin of op het terras. Ik hoop niet dat ik hiermee iemand op zijn tenen trap, maar ik moest het even kwijt.   

Vlak voor we de provinciale weg bereiken op weg naar Privas staat een boerderij en voor die boerderij staat heel vaak wat te koop. Niet iets kleins zoals een paar potjes jam of een zakje walnoten, nee, het grotere werk. Tractoren, landbouwmachines en ook vaak een auto. Maar alles oud,  heel oud. Alhoewel, deze tractor ziet er nog redelijk uit in vergelijking met wat er meestal staat. En denk nou niet dat het een kwestie is van de laatste maanden want dit zien we al jarenlang. Het is een grote boerenhoeve en waarschijnlijk staat er in de oude schuren zo'n voorraad rollend materieel wat nog van vader, grootvader en overgrootvader is geweest dat we dit bord nog jaren tegen zullen komen. Ik moet er wel bij zeggen dat het bord pas weer vernieuwd is want het vorige was van het altijd buiten staan helemaal vergaan en de letters waren niet meer te lezen.  

Eigenlijk heb ik niet zoveel te vertellen over mijn moestuin, want het gaat daar goed, beneden op het tweede terras. De eerste courgetteplant laat zijn prachtige bloemen zien, wat is dat toch mooi, dat felgeel tussen al dat groen. Ik heb een komkommer en een soort augurk geplant. Die laatste eten wij als komkommer, tenminste, als het dezelfde is als verleden jaar. Er zit in ieder geval al een behoorlijke vrucht in, we wachten de smaak maar af. We eten al volop sla en onder aan de foto staan de nieuwe zaailingen al te wachten om uitgepoot te worden. De tomaten gaan als een tierelier, in sommige planten vormen zich de eerste vruchtjes al. Ik heb tien stokken staan met drie verschillende soorten tomaten. Als we morgen boodschappen gaan doen in Privas hoop ik nog een 'Coeur de boeuf' te scoren, die plant met die grote, mooi gevormde tomaten.   Helemaal aan het andere eind van de tuin staan de uien het goed te doen, daarvoor aardappels en linksachter rode biet, waarvan ik