HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Er staan prachtige oude huizen in Vals-les-Bains, een oud kuuroord met veel vergane glorie. Teruglopend naar de auto gisteren kwamen we langs dit prachtige oude hek waar meteen mijn oog op viel. Ik hou van dit soort mooie hekken, zo maken ze ze niet meer tegenwoordig. Toen ik door het hek keek zag ik door het dichte gebladerte een schitterend huis, de muren bepleisterd in een oud roze kleur. De stenen trap achter het hek was was bijna helemaal begroeid met onkruid. Oh, wat jammer dat het hek afgesloten was met een ketting, ik had graag een kijkje genomen dichter bij het huis, misschien wel erin.... Over zo'n huis ga je fantaseren, zou je een boek kunnen schrijven in de stijl van 'De schaduw van de wind' en 'Het spel van de engel' van de schrijver Carlos Ruiz Zafón. Maar helaas, dat talent heb ik niet, het blijft bij een beetje fantaseren.

"Is er nog plek bij jullie voor een paar dagen", vroeg Martine, zus van schoondochter Wietske een paar weken geleden. Zij komt de laatse jaren met regelmaat met haar dochters bij ons logeren en natuurlijk zijn zij welkom, altijd. Dus zo kwam het dat ik vanmorgen me twee tienermeiden naar de markt in Vals-les-Bains ging terwijl hun moeder samen met Mart op de fiets vertrok om wat colletjes te pakken. We waren vroeg dus we konden nog volop genieten van de kleuren en geuren die zo'n markt met zich meedraagt. We gingen wel met een missie. De meisjes wilden bandjes die je om een pols of enkel draagt en ik wilde een paar leuke oorbellen. Alle drie zijn we geslaagd. Zo'n dromenvanger wilde ik ook wel maar ik vond de prijs te hoog. Toen ik de linker goed bekeek kwam het in me op dat ik die zelf ook wel kon maken. Ik heb bijvoorbeeld een hele stapel van die oude gehaakte kleedjes. Ik ga ereens over denken. Hoeden passen hoort ook bij een marktbezoek e

Wat hebben we de afgelopen weken al een plezier gehad van ons tweede terras wat nu helemaal klaar is. Het zwembad wat er al die dagen heeft gestaan heeft Mart vanmorgen opgeruimd, de laatste kleinkinderen zijn met hun ouders gaan kamperen. De twee meisjes die straks komen zijn al zo groot, die gaan liever in de rivier zwemmen. We hebben lang gedacht om op dit terras grind te gebruiken maar uiteindelijk is het gravier geworden, net zoals op de jeu de boulesbaan die eronder ligt. Gravier is een mengsel van split en leem en als die leem nat wordt verbindt het zich met de split en wordt het een harde laag. In grind krijg je op den duur onkruid, ook als je worteldoek gebruikt wat hier ook onder ligt. We zullen waarschijnlijk wat onkruid aan de kanten krijgen maar dat is makkelijk weg te halen. We hadden ontzettend veel grote stenen, allemaal uit de schapenschuur gekomen waarin later ons vakantiehuis is gebouwd. Met die stenen heeft Mart paden, trappen en nog wat muurtjes gebouw

Eindelijk, tomaten uit eigen tuin.Ik ben er niet vroeg mee want ik begon pas begin april met zaaien en voordat je dan een beetje plant hebt duurt het wel even. Daarna is het wachten op de tomaatjes die gaan groeien en dan moeten ze gaan kleuren. Dus al met al ben je vier maanden die planten aan het vertroetelen. Water geven, opbinden, dieven en dat week in week uit. Maar dan krijg je er ook wat voor. Zongerijpte tomaten, de smaak is onovertroffen. Bij het zaad van deze tomaat, de 'Pendulina Yellow', kreeg ik het advies om ze in pot te zetten, een raad die ik natuurlijk netjes opvolgde. Dit struiktype hoef niet te worden gediefd en te worden opgebonden maar werd de afgelopen week zo zwaar dat ze wat over begon te hellen dus toch maar even een stok bijgezet. De struik staat dichtbij het huis op een oude schoolbank en zowel Mart als ik liepen er vaak even heen om te kijken of er al tomaatjes in kwamen. Het is gek maar zo'n tomatenplant vol met tomaatjes geeft ons net z

Als je pas vijf jaar bent en net aardig kan zwemmen is dat diepe zwarte water best eng om in te gaan en daarbij, het is ook nog erg koud. Maar kleinzoon Luuk was heel dapper en ging er toch in om wat rondjes te zwemmen. Hij vindt het spannend allemaal daar, met de waterval en die grote stenen. Wat hij nog niet ziet is hoe bijzonder mooi deze plek is. Dat komt misschien nog maar ondertussen zien wij het natuurlijk wel op de weinige keren dat we hier zijn en we genieten er van. Toch komen we alleen als de kleinkinderen hier zijn naar deze put op tien minuten rijden, als we met zijn tweeën zijn en afkoeling nodig hebben is er een plek dichter bij huis.

Iedere namiddag houden we hier een jeu de boules wedstrijdje, de jongens tegen de meiden, zegt Luuk dan. In de totaalscore gaan de jongens aan kop maar daar gaan de meiden straks verandering in brengen. En echt waar, Luuk kan bijna net zo goed boulen als zijn opa. We doen geen spannende dingen, met een uurtje dammetjes bouwen in een stroompje water zijn ze al helemaak gelukkig. En daarna nog even een duik in het zwembad op het terras bij opa en oma. Op deze leeftijd zijn ze gauw tevreden.   Wij trouwens ook, meer dan tevreden want wat is dit genieten.

Erg mooi, die velden vol met zonnenbloemen die je nu bijna overal in Frankrijk tegenkomt. Maar bij ons in het bergachtige gebied zijn er geen aangelegde velden te vinden, alleen maar wilde natuur. Maar dat kan minstens net zo mooi zijn als je alleen al kijkt naar deze stukken grond die vol staan met wilgeroosjes. Ik sprong er met plezier even voor uit de auto om er een paar foto's van te nemen.

Schoondochter Wietske vertrok gisterenmorgen al vroeg met de jongens naar Nederland en 's middags kwam de nieuwe lichting aan, zoon Bas met zijn gezin. Hadden we verleden jaar alle kinderen en kleinkinderen tegelijkertijd, nu krijgen we ze een voor een vlak achter elkaar. Ook leuk. Omdat vanmorgen het weer wat somber was werd het vandaag een doe-dag. We bezochten de Cascades du Ray-Pic. Christianne en Bas waren hier twintig jaar geleden al eens geweest en wilden het graag de kinderen laten zien. Wij bezochten de grote watervallen verleden jaar september nog met mijn broer Joop. Het is zeker een half uur dalen en daarna weer stijgen maar Luuk en Saar deden het geweldig, vooral Saar met haar korte driejarige beentje weerde zich dapper. We hebben aardig wat onweersbuien met regen de laatste tijd gehad dus er stroomde heel wat water naar beneden, indrukwekkend. Ik vond het leuk om te zien dat de kinderen het ook mooi vonden.

Met schalen,  gevulde bakvormen, flessen en koeltassen kwamen gisteren tegen twaalven onze buren stuk voor stuk aanzetten. Iedereen in een opperbest humeur en van plan om er een leuke middag van te maken. Als aperitief werd er kir gedronken, maar ook voor de zelfgestookte pastis en notenwijn van Michel was veel belangstelling. Florence en Jean-Pierre die in Zwiserland wonen nemen altijd heerlijke kaas en vleeswaren mee en er kwamen ook al erg lekkere vleesballetjes uit de oven. Een lange rij tafels stond keurig gedekt klaar op het terras onder de broodoven. Mart had de dag ervoor het hele terrein gemaaid dus het zag er prima uit. Na een uurtje of wat gingen we aan tafel en wat er dan aan gerechten voorbij komt is ieder jaar weer anders maar altijd even lekker, want geloof me, er zitten vrouwen bij die geweldig kunnen koken. Lili en Michel waren er en dan is er natuurlijk zwijnenvlees  met een heerlijke mayonaise met kappertjes. Michel heeft altijd gejaagd, ik weet n