HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Hoe dom kan een mens zijn? Nou, daar weet ik over mee te praten want zonder schaamte kan ik zeggen dat ik zo nu en dan echt iets stoms doe. Er vallen geen doden bij, maar toch... Neem dit nu. Vandaag is mijn jongere zus jarig en ook een goede vriendin. En dan morgen nog een van onze schoondochters. Dus had ik keurig uit Nederland drie leuke zelfgemaakte enveloppen mee genomen en drie kaarten die van eigen foto's zijn gemaakt. Afgelopen donderochtend zitten schrijven en voor elven op de bus gedaan want postbode Natacha komt altijd rond elf uur. Goed gedaan vond ik zelf, een kaartje voor de drie jarigen vanuit Frankrijk.  Mart leegt zondagmorgen onze brievenbus, hij dacht dat hij er wat in zag liggen en komt met bovenstaande oogst naar binnen. De drie enveloppen met een kattebelletje van Natacha: Er zitten geen postzegels op de post!? We hebben er samen maar om gelachen maar zorgwekkend is het wel, of niet? In ieder geval, vanmorgen postzegels op de enveloppen geplakt, gelukkig had i

Het is bekend dat je in beekbeddingen fossielen kan vinden maar ik keek ik er niet echt naar uit. Hier moest ik, voor de zoveelste keer, omhoogstappen toen ik dit onder mijn voeten zag dus ik stapte weer terug om het goed te bekijken en een foto te nemen. Prachtig, zeker 20 cm breed, zo'n groot fossiel heb ik nog nooit gezien. Hoe oud zal dit zijn, waar is het een afdruk van? Ik zal het nooit weten maar fascinerend is het. Soms konden we heel diep kijken in het heldere water. Maar dit deel wat in de schaduw lag was één grote ijsbaan wat inhield dat wij weer omhoog moesten om het te ontwijken. De kloof werd nauwer, de wanden aan weerszijden hoger. Prachtig gezicht maar wij moesten er wel door heen. Het reliëf,  het water (vaak ijs) en de begroeiing dwongen ons tot soms acrobatische toeren. Twee keer moesten we omhoog omdat we door overhangende rotsen niet verder konden. Bijna aan het eind van de canyon, de laatste hoge pieken. We klommen omhoog uit de kloof en volgden een pad naar e

Na de winter is het gras op het bovenste terras net een knollenveld, het ziet er niet uit. Er ligt ook veel blad van de twee grote bomen die erop staan. Mart pakte gisterenochtend als eerste de maaimachine met dit als resultaat, wat knapt dat op zeg. Het blad heeft hij gewoon mee gemaaid en na het maaien heeft hij alles stevig aangeharkt. Alles al klaargelegd voor het snoeien van de eerste boom. En die is ondertussen helemaal kaal. Tussen het snoeien door werd het snoeihout van verleden jaar in de oude oliedrum verbrand. We hadden twee grote hopen liggen op het terras onder het kerkhofje en eentje ervan is inmiddels in rook op gegaan, de tweede hoop gaat dezelfde weg.  En ondertussen ontdekte ik dat de artisjok die ik verleden najaar helemaal afgeschreven had toch weer uitgelopen is, wat een oerkracht heeft die plant. Hij staat als sier in de moestuin en als ik hem kwijt was geweest had ik meteen weer een nieuwe plant gekocht, zo mooi vind ik het staan. Ja, en verder kan ik melden dat

Het weerberich gaf voor gisteren de hele dag zon op en wij vonden dat we daar meteen al van moesten profiteren, al die karweitjes wachten wel. Dus wandelkleding- en schoenen aan, boterhammen in de rugzak mee en op pad.  Net na de Col de la Fayolle heb je een prachtig vergezicht, je kan in de verte Aubenas zien liggen en daarvoor en achter bergen en een van die bergen was zeer herkenbaar aan zijn vorm. De Mont Ventoux, die punt met die lange klim er naar toe, bekend bij iedere sportfietser. Omdat het prachtig helder weer was kreeg ik hem goed te zien en op de foto. Onze wandeling begon voor Aubenas, ergens tussen  Saint-Privat en Lussas. Het was even zoeken naar het juiste beginpunt maar toen we dat gevonden hadden begon het grote avontuur. Het werd een wandeling aan het eind van de wereld (alhoewel Aubenas dichtbij lag) en waar we niemand tegenkwamen. Door de afdaling naar de bodem van de kloof waar de natuur steeds ruiger werd kregen we hoe verder we liepen een soort 'Indiana Jone

Om jullie een indruk te geven van de mist tijdens onze reis naar de Ardèche nam ik deze foto gisterochtend vanuit onze hotelkamer. Een prachtige oude boerderij, gehuld in nevelen. Het had ruig gevroren, de natuur was met een wit laagje bedekt. We zeiden het vroeger al tegen elkaar en de kinderen als we in een zomer met slecht weer naar het zuiden reden om daar te gaan kamperen: 'Onder Lyon schijnt de zon' en verdraaid, het was zo. We deden boodschappen in Privas en dan gaan we stijgen en slaan rechtsaf de bergen in. Vanaf een hoog gelegen weg kunnen we op een bepaald punt ons dorpje zien liggen in de verte.   Ik draai aan mijn lens en haal het dorpje dichter bij. Al een paar honderd jaar ligt het daar zo tegen de helling maar toch ben ik iedere keer weer blij dat het daar op ons wacht, onveranderd, zo mooi.

Voorspoedige reis naar het zuiden gisteren alleen jammer dat we bijna de hele dag mist hadden. De auto's  op de snelweg konden we gelukkig onderscheiden maar verder was er weinig te zien. Heel soms brak de zon door die dan een paar minuten het Franse landschap bescheen maar dan trok het weer snel dicht. Halverwege de middag kwamen we in het stadje Cluny aan wat ligt in de Zuid-Bourgogne. Onderweg er naar toe vanaf de snelweg zag ik toen de zon een keer door kwam volop hellingen met wijnvelden liggen, een mooi gezicht. Voordat we ons hotel opzochten hebben we eerst nog wat door het stadje gewandeld. Veel mooie oude huizen en winkelpanden maar van die winkelpanden stonder er veel leeg. Voor dit huis veel bloembakken, dat moet er hier 's zomers vrolijk uit zien. Er viel genoeg te fotograferen maar we hielden het niet lang uit. Door het vochtige weer en de lage temperatuur was het vies koud, we voelden ons versteend. Eenmaal in het hotel zijn we even in bed gekropen om warm te word

Voordat ze opgeruimd werden maakte ik nog een foto van de uitgebloeide tulpen, eigenlijk vind ik ze zo op zijn mooist. Mart niet, die wilden zo voor het weekend al weg doen maar dat kon ik nog net voorkomen. Behalve het huis wat opruimen na het weekend hebben we gisteren ook gepakt, we rijden vandaag namelijk richting Ardèche. Richting hè, want we gaan eerst een overnachting maken in de Zuid-Bourgogne. Vrienden van ons die ook in de Ardèche wonen deden dat deze winter ook en het is ze goed bevallen. Je komt dan halverwege de tweede dag aan, niet in het donker wat al prettig is en je hebt nog uren de tijd om het huis op te warmen voor dat je gaat zitten. Dus er is al een hotelletje geboekt en natuurlijk ook een restaurant. Vooral dat laatste gaat genieten worden.

Het was druk aan het strand van Noordwijk gisteren. Wij hadden met wat familie afgesproken om een strandwandeling te maken en dat deden veel meer mensen. Wat meteen opviel was dat de vloedlijn bezaaid was met zeesterren en scheermessen. Zelden zoveel gezien. Hoe komt het nou dat er opeens zoveel zeesterren gestrand zijn? Heb ik even opgezocht voor jullie. Zeesterren houden zich vast aan harde voorwerpen zoals mosselbanken, dijkstenen en scheepswrakken. Vaak in grote aantallen bij elkaar. Tijdens stormen moeten ze door het natuurgeweld hun ondergrond soms loslaten. Ook speelt de kou in de wintermaanden daarbij een rol. De dieren raken verlamd van de kou, waardoor ze zich niet meer goed kunnen vasthouden. Eenmaal losgelaten zweven de zeesterren hulpeloos rond boven de bodem. Als de windrichting aflandig is, dus met oostenwind, ontstaat er een onderstroom richting land. De zeesterren zitten dan precies in die stroom die ze naar het strand duwt. Zo kunnen er grote aantallen tegelijk aanspo

De leuke B&B die we in Antwerpen hadden is van een goede vriend van onze oudste zoon en een echte aanrader. Heel rustig gelegen aan een mooi pleintje, op vijf minuten loopafstand van het centrum en de Schelde. Vlakbij is er een parkeergarage.  Kamer was super schoon, lekker uitgebreid ontbijtje en de vintage inrichting sprak ons wel aan. We zijn nog lang niet uitgekeken in Antwerpen dus aankomend najaar boeken wij vast en zeker weer hier .

De foto's van deze twee muurschilderingen zijn in Gent genomen toen we daar begin oktober waren en waar opeens bleek dat ik een niersteen had. Nou, dit gezicht drukt aardig uit met welke pijn dat begon. Zulke zware pijn heb ik nu gelukkig niet meer, de niersteen nog wel. Tenminste, dat neem ik aan maar het zou ook zo maar kunnen dat het verfoeide ding mijn lichaam inmiddels al verlaten heeft.  Afgelopen week is er weer een CT scan gemaakt, de zoveelste, ik ben de tel kwijtgeraakt. En dan spreek ik volgende week  mijn uroloog weer om te horen wat zij wel of niet gezien heeft. Ondertussen probeer ik, nu al bijna vier maanden lang, er het beste er van te maken. Dat gaat met de stent in mijn lijf gelukkig wat beter dan met de uitwendige drain. Ik moet wel heel vaak plassen dus lang leve de plasgoot, die zorgt voor mijn vrijheid.

Deze mooie oude foto van de Marktbrug in Oudewater vond ik op de site van Monumenten.nl . Ik was op zoek naar het bouwjaar van de brug maar kon dat jammer genoeg niet vinden.  Bovenop de brug is het nu een grote bouwput, dat ontdekte ik gisteren toen ik even in Oudewater was.  In  2018 ontdekte men tijdens inspecties dat er sprake is van achterstallig onderhoud en het  metselwerk van de Marktbrug en de aanliggende kademuren wordt nu gerestaureerd.  Het metselwerk en voegwerk aan de onderzijde van de brugtoog wordt vanaf het water onder de brug gerestaureerd. Om het metselwerk aan de bovenzijde van de brugtoog te restaureren worden eerst de bestrating en de onderliggende grond verwijderd en wordt de brug vrijgegraven. Vervolgens wordt het metselwerk gereinigd en waar nodig hersteld. Als dit klaar is wordt er een waterdichte laag aangebracht zodat er geen vocht meer kan indringen. Daarna wordt de brugtoog weer aangevuld met zand waarna  de bestrating weer wordt aangebracht. Op het moment

Ik had opeens verschillende gebeurtenissen in mijn agenda staan die ik de laatste tijd gemist had. Ik bracht een bezoekje aan de kapper, tot volle tevredenheid en ik mocht vanmorgen in Oudewater weer gaan lopen met mijn wandelcluppie. Na afloop met een groepje koffie gaan drinken was jammer genoeg nog niet mogelijk maar ik liep toch even de stad in om een boodschapje te doen. Ze hebben al meer op mijn blog gestaan, deze waternimfen in brons maar toen vond ik de foto niet zo goed, nu lukte hij beter. Het weer, het licht en een beetje geluk. Vanaf de brug waar ik deze foto nam zie je de oude panden die aan de Markt liggen. Het water is de Lange Linschoten dat van Linschoten naar Oudewater loopt. Het begint in Linschoten vlak bij de A12 vanuit de Korte Linschoten, en komt in Oudewater uit in de Hollandse IJssel. Oudewater is een historisch stadje en dat is aan de huizen te zien. In een van de huizen met trapgeveltjes heeft jarenlang mijn vriendin Ineke met haar gezin gewoond. Deze huizen