HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Langzamerhand sluipen er steeds meer planten in mijn huis. 'Het mag weer' volgens de interieurdeskundigen. Niet dat ik me daar veel van aantrek, ik had altijd wel een paar planten in huis. Je ziet nu p agina's vol met mooi groen in de interieurbladen en ook het aanbod in bloemenwinkels is opeens beduidend groter. Een kale hoek in de kamer heb ik inmiddels opgefleurd met deze prachtige varen. Nu nog eraan denken om hem regelmatig water te geven want deze plant houdt van vocht.  Het kindje op moeders schoot kocht ik eind maart en nam het mee naar Frankrijk waar de plant de hele zomer buiten stond. In de schaduw op de cour wil ik toch wat groens hebben en daar doet deze plant het prima. Mijn pannenkoekenplant heb ik deze zomer een beetje verwaarloosd. Er zijn veel bladeren afgevallen doordat ik te weinig water gaf. Schande, dat gaat vanaf nu beter worden. En tenslotte heb ik in die leuke kringlooppotjes een paar nieuwe cactusjes gezet. Nu wil ik nog een paar mooie takken

Vanuit ons overnachtingsadres bij Ermelo gingen we gisteren weer op pad. 's Nachts was het onstuimig geweest en in de loop van de morgen heeft de lucht allerlei tinten gehad, af en toe bijna zwart. Maar op het moment dat we met deze mooie brug de A28 overstaken was er geen vuiltje aan de lucht. We hebben goede regenkleding aan, hoezen over de rugzakken en ik heb zelfs een hoes over mijn fototas. We liepen een voetpad langs het Veluwemeer waar het druk was met watersporter die profiteerden van de harde wind. Toen de lucht weer eens een keer dicht trok zagen we een regenboog. Harderwijk, ik was er nog nooit geweest maar deze stad heeft een prachtig oud centrum waar ik nog weleens naar terug wil om het meer op mijn gemak te bekijken. Veel mooie oude gebouwen zijn hier bewaard gebleven zoals het Burger Weeshuis. Bij de Vischafslag lagen nog twee oude botters in het water. Via Landgoed Hulshorst waar ik van de week nog wat over zal vertellen liepen we weer naar

We eindigden eind maart het Zuiderzeepad bij het stoomgemaal 'Hertog Reijnout' en daar pakten we het gistermorgen dus ook weer op. Na de Zeedijk kwamen we bij de Arkersluis. Daar nam ik een foto van het verwaarloosde Sluishuis wat heeft dienstgedaan als tolhuis en als sluiswachterswoning. Er zaten veel vissers langs de Arkervaart, de vangst was matig werd er verteld.   In Nijkerk zagen we een voorsteven van een boot waar heel leuk een zitbank van was gemaakt. En dit wagentje deed me natuurlijk aan Italië denken. We dronken er koffie want verder op de route zouden we geen koffietent meer tegenkomen. In dit prachtige gebouw, de 'Eierhal van Nijkerk' huisde verrassend genoeg C&A. Er was wel een glazen voorpui in gekomen. Landgoederen genoeg daar in de Gelderse vallei. Jammer dat kasteel Oldenaller was ingepakt maar eigenlijk vonden wij de bijgebouwen veel mooier. Ja, en dan nog even over het weer. Een groot deel van de dag hielden we het droog m

Vlak na ons vertrek in april naar Frankrijk werd onze nieuwe supermarkt in Stolwijk geopend. Er is een heel stuk bijgebouwd op de plek waar eerst de groepspraktijk stond. Dit is de buitenkant van de nieuwe aanbouw. Echt leuk, die namaak geveltjes tegen de zijwand van het gebouw. Op een simpele manier heeft deze grijze blokkendoos een speelse uitstraling gekregen. Je moet er maar opkomen. Binnen een zee van ruimte. Iedereen roemt die brede paden, dat is echt fijn. De oude supermarkt was klein met nauw paden, je moest altijd aan iemand vragen of je mocht passeren. De lichte vloer geeft ook nog eens een ruimtelijk effect. Ik had van de kinderen deze zomer al gehoord dat het zo mooi was geworden, maar je kan je er dan nog geen voorstelling van maken. Toen ik verleden week voor de eerste keer naar binnen stapte was ik helemaal verrast. Natuurlijk is het assortiment ook veel groter geworden, een prettige bijkomstigheid. Wij en ook onze kinderen doen al onze boodschappen in deze supermarkt

Ik moest vandaag even in Hekendorp zijn, een klein plaatsje tussen Haastrecht en Oudewater, aan de rivier de IJssel. Ik verheug me altijd op dit ritje, want het is mooi daar aan de dijk. Veel oude boerderijen, sommige nog in bedrijf. Op sommige erven lijkt het wel of de tijd heeft stil gestaan. Uit voorzorg neem ik altijd mijn fototoestel mee want ik weet van te voren dat ik een paar keer ga stoppen. Zo ook vandaag. Een uitzicht op de polder met nog groene weiden, een plezierbootje wat door de IJssel vaart en een wasje aan de lijn tussen de leilinden voor een oude boerenhoeve. Dit is Nederland en ik ben blij dat ik er woon.

Na het wandelen in Oudewater gaan we altijd gezellig nog even koffie drinken met een groepje vrouwen. We doen dat bij de bakker, een schoonzoon van een van mijn medeloopsters. Lekkere koffie met een heerlijk koekje, een geelbuikje. Nu wist ik wel dat de inwoners van Oudewater geelbuiken worden genoemd maar hoe dat zo gekomen is wist ik niet. Sinds vanmorgen dus wel want onderstaande werd me even fijntjes onder de neus geduwd toen ik er naar vroeg. Deze bakker is trouwens erg gul want bij het tweede kopje koffie ligt er weer zo'n geelbuikje op het schoteltje. We kunnen vanaf de plek waar we koffie zitten te drinken zo de bakkerij inkijken en daar was men al druk met Sinterklaas bezig. Deze winkel bestaat al bijna honderd jaar, van vader op zoon. Ik heb voor thuis bij de koffie een pak geelbuikjes gekocht, ze zijn ook zo lekker.

Ik nam afgelopen zaterdag maar weer eens een foto van deze twee, ik bouw al een aardig archief van ze op. Sebas, rechts op de foto is de oudste, wordt in januari 7 jaar. Luuk kwam negen maanden later ter wereld, in september. Twee neefjes en ze kunnen prima met elkaar overweg. Totaal verschillend, die twee, zowel uiterlijk als karakter. Luuk is rustig, kijkt de kat uit de boom en Sebas is feller, snel met zijn mond maar dat komt waarschijnlijk ook omdat hij een oudere broer heeft. Ze doen het alle twee heel goed op school, vinden het ook leuk en zitten ook op voetbal. De een in de selectie en de ander doet gewoon lekker mee met zijn vriendjes.     Ik heb me voorgenomen om regelmatig een foto van onze mannetjes, zo noemen we ze altijd, samen te nemen. Het is zo leuk om hun ontwikkeling vast te leggen en er getuige van te zijn. Wij hopen nog jaren van dit tweetal te kunnen genieten en natuurlijk van onze andere twee kleinkinderen. 

Mensen waarbij diabetes, hart- en vaatziekte of reuma geconstateerd wordt gaan vaak minder bewegen of helemaal niet meer, vertelde mijn reumatoloog gisteren. 'Gelukkig bewijst u het tegendeel' kreeg ik te horen. 'Bewegen, bewegen, bewegen' waren haar laatste woorden voordat ik de spreekkamer verliet. Die woorden indachtig vond ik vanmorgen vroeg dat ik het zwemmen dan maar weer op moest pakken. Oh, waarom ben ik zo verdraaid plichtsgetrouw, mijn bed was zo lekker en buiten was het donker en het regende ook nog eens. Getver! Maar als ik dan in het water lig en een paar baantjes gedaan heb voel ik hoe mijn lichaam dit nodig heeft. Na een half uur ben ik echt moe maar wel tevreden over mezelf. Want wil ik kunnen blijven wandelen tot mijn tachtigste, en ik doe niets liever, dan zal ik die zelfdiscipline op moeten blijven brengen. Of ik het nou altijd leuk vind is een tweede.

Tijdens of na, dat weet ik niet meer precies, onze vakantie in Italië vroeg Wieneke zich af hoe ik dat toch deed om tijdens zo'n vakantie iedere dag een blogbericht eruit te persen. Nou, ik moet zeggen dat het deze keer ook niet mee viel. Toen wij in het vroege voorjaar van 2015 een maand door Marokko toerden was het internet vaak beter. Ik kocht daar bij Maroc Telecom een dongle die me door de moeilijke momenten heen hielp en het lukte me om iedere avond een blog te publiceren. Vaak maakte ik die op de passagiersstoel van de Volkswagenbus, het was 's avond behoorlijk koud in de bergen van Marokko. In Italië ging het aardig al moest ik soms op de vreemdste plekken gaan zitten om wat signaal op te pikken. Alleen op de laatste camping waar we een houten huisje huurden voor vijf dagen kreeg ik geen internet op de laptop. Net aan op het tablet, maar daar kan ik geen blogbericht mee maken, lukt me gewoon niet. Dus ging onze vriendelijke campingbaas even naar het dorp, smoesde da

'Genesis is het levenswerk van de wereldberoemde Braziliaanse fotograaf Sebastião Salgado. Voor zijn ode aan onze kwetsbare planeet reisde hij naar afgelegen oorden als de Galapagoseilanden, Madagaskar en Antarctica: plekken waar mensen en dieren nog altijd in evenwicht met elkaar en de natuur leven. Met deze foto's toont Salgado ons de schoonheid van de ongerepte natuur en laat hij ons beseffen dat wij onze planeet moeten beschermen. Na succesvolle presentaties in New York, Londen en Parijs is Genesis nu ook te zien in het Nederlands Fotomuseum. Er zijn meer dan tweehonderd spectaculaire zwart-wit foto's te zien van onder meer walvissen tot schildpadden, van gletsjers tot woestijnen en diverse inheemse volken.' Bovenstaande haalde ik van de site van het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam wat wij vandaag bezochten. De tentoonstelling duurde van 15 juni tot 17 september maar werd wegens grote belangstelling verlengd tot en met 22 oktober en dat is vandaag. Hadden wij

  Morgen wordt Saar vier jaar en het werd vandaag gevierd. Maandag gaat zij voor het eerst naar de basisschool en zo kan ze morgen nog even bijkomen van alle drukte. Zij is ons jongste kleinkind en ook de laatste. Toen onze jongste, dochter Floor met twee broers boven zich voor het eerst naar de kleuterschool ging heb ik toen ik weer thuis was een paar traantjes gelaten. Ik vond dat ik als moeder een tijdperk afsloot en had daar moeite mee. Nooit meer zo'n kleintje in huis waar je de hele dag samen mee was, wat je verzorgde, wat afhankelijk van jou was. Maar goed, Saar heeft nergens moeite mee, die staat te trappelen om de 'grote school' te gaan ontdekken. Ze kreeg van haar tante Floor een cadeau wat ze dolgraag wilde hebben maar wat eigenlijk voor kleinere kinderen is bedoeld. Iedere keer als ze met haar moeder in de plaatselijk speelgoedwinkel was liep ze meteen naar deze piano, dat was het helemaal. Nou, ze heeft hem en het was het top cadeau van de dag.

Heel geconcentreerd waren we met zijn vieren aan het werk, Saar, Luuk, schoondochter Christianne en ikzelf. Ik had ze uitgenodigd om stenen te komen schilderen, het was tenslotte herfstvakantie dus alle tijd. Saar wilde een hartje schilderen maar het moest wel roze worden dus dat werd gemengd voor haar. Luuk wilde wel drie stenen tegelijk schilderen en Chris en ik schilderden een fantasiebeestje. Ziezo, we hebben in ieder geval al een paar voorbeelden voor de kinderen die mee gaan doen aan de workshop. Ik kreeg van de week een mailtje van de school of er in plaats van acht leerlingen zestien mee kunnen doen. Ik krijg er dan een leerkracht bij om te helpen. Hopelijk heb ik stenen genoeg, stap denk ik van de week maar eens op de fiets en rij naar het loonwerkersbedrijf in de buurt. Die hebben hopen grind liggen en tussen de grove soort zal ik nog wel iets van mijn gading kunnen vinden.

Op 1 oktober schreef Bertie een blogbericht over de film 'Maudie' en ik wist meteen dat ik die wilde zien. We waren nog in Frankrijk maar ik heb gauw in de agenda van filmhuis Gouda gekeken en het kon nog net, woensdagavond 18 oktober werd de film daar voor het laatst vertoond en de 14e reden wij naar Nederland. Ik reserveerde via internet twee plaatsen en gisteravond zagen we de film. Ik kan het niet meer dan helemaal eens zijn met Bertie, een prachtfilm. Het is het waar gebeurde verhaal van een vrouw met zware reuma maar een sterke wil die onafhankelijk wil zijn. Ze wordt huishoudster bij een stugge man en gaat bij hem wonen in zijn kleine huisje vlak bij zee. Uiteindelijk trouwt ze met hem. Ze kan prachtig schilderen en doet dat op alles wat los en vast zit, de muren en ramen, stukjes papier, planken en zelfs de buitenkant van het huis. De zaal van het filmhuis zat stampvol en ik had sterk het gevoel dat iedereen het een mooie film vond, wij zeker.

Hij moest verschrikkelijk lachen om een collega die hard wegholde toen ik vroeg of de mannen op de foto wilde. 'Geen wonder dat ie nooit geen verkering krijgt' grapten ze. Ze hadden net onze oprit opengebroken, er zat een verzakking en er was een deksel gebroken. Ze vroegen bezorgd of ik nog met de auto weg moest want er moest namelijk eerst een nieuwe deksel komen. 'Gooi maar een beetje dicht en morgenochtend als ik eruit moet draai ik de bus er wel omheen' zei ik. Prima, maar ze gingen de grond toch nog even aanstampen anders kwam er teveel water naar boven. Aardige mannen en ze werken hard om onze straat weer in orde te krijgen. Het ligt hier ligt al weken open maar het meeste werk, wat onder de grond zit, is gedaan. De rijbaan wordt een meter smaller, die was erg breed en dat zal er hopelijk voor zorgen dat er wat minder hard gereden wordt. Nog een week of drie wordt er geschat.

Mijn buurvrouw Corrie had een paar weken geleden bij een tuincentrum hier in de buurt een grote plantenbak gekocht voor een klein prijsje en eigenlijk wilde ze er nog wel zo een. Ik wilde daar ook weleens rondneuzen, was er nog nooit geweest en we besloten samen te gaan met onze auto, daar kan je tenslotte veel in laden. Het tuincentrum had een enorme voorraad planten en ander tuinspul. Goede sfeer, behulpzame mensen en heel veel leuke aanbiedingen. Bepaalde plantenbakken waren in de opruiming en gingen voor een appel en een ei weg. Ik kon deze meenemen voor vijf euro en zag hem al staan op ons nieuwe Franse terras met daarin de mooie blauwe salvia die te groot is voor mijn border. Een aardige jongeman bracht onze aankopen met een kar naar de auto en laadde alles in. De bak was niet echt zwaar, hij is namelijk gemaakt van polyester maar ziet er bedrieglijk echt uit. Voor ons ideaal, kunnen we met z'n tweeën makkelijk van de auto naar beneden krijgen en hij kan 's winters buit

Ik las dit boek uit onderweg in de auto van Frankrijk naar Nederland. Als ik dat doe, lezen in de auto, dan moet zo'n boek niet al te moeilijk zijn en daar voldeed dit boek aan. Het is geen literair hoogstandje maar wel een boek dat er voor zorgde dat ik een paar keer tranen in mijn ogen kreeg. Het is met humor geschreven terwijl het toch over de oorlog gaat, namelijk de bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog van het eiland Guernsey. De Kanaaleilanden werden door de Duitsers bezet op weg naar Engeland, waar ze niet kwamen. De eilanden waren helemaal afgesloten van de buitenwereld en de mensen daar wisten dus niet wat er in de rest van de wereld gebeurde. Het verhaal van de eilandbewoners wordt verteld aan de hand van brieven waarbij de Londense schrijfster Juliet kennismaakt met een leeskring op het eiland met de onwaarschijnlijke naam 'Het literaire aardappelschilgenootschap van het eiland Guernsey'. De leden van de leeskring vertellen over hun leven tijdens de oorlog