HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Met buurvrouw Marie-Christine al vroeg naar de markt in Privas om haar bestelling op te halen, acht kippen en zes ganzen. Nou, met dat gevogelte wordt niet zachtzinnig omgegaan. Ze worden bij hun poten gegrepen en zo in een grote doos gegooid. Gaten in de doos, touw er om heen en klaar is Kees. Dozen door ons in de auto gezet waarna wij nog even de markt hebben gedaan en een kopje koffie gedronken.Toen we terug in de auto kwamen was de lucht niet te harden, veertien van die beesten in hun benauwde onderkomen. En toen moesten we ook nog onze boodschappen doen. Met de raampjes van de auto helemaal omlaag zijn we naar huis gereden, gelukkig was het mooi weer.

Onze wandeling van gisteren was noordelijk van Gluiras, een hoog gelegen plaatsje boven het Eyrieux dal. Daar in de buurt ligt een “voie romaine” (Romeinse weg) . We hadden er al eerder over gelopen tijdens een andere wandeling daar in de buurt. Het is niet zeker dat de Romeinse Legioenen van Julius Cesar over deze weg zijn gekomen, maar de weg is wel gebruikt door de Cavalerie van de koning. De zorg die besteed werd aan het plaveisel en zijn onderhoud getuigt ervan dat deze weg belangrijk was voor communicatie en dat het niet zo maar een simpele plattelandsweg betrof. Op sommige stukken is nog goed te zien dat de weg door middel van een streep keien in tweeën gedeeld is.

  Echt wandelweer vandaag. Niet al te warm, een windje en prachtige luchten. Tel daarbij op de natuur op zijn mooist, wat je niet alleen ziet maar ook ruikt en dan kan je dag niet meer stuk. Daarbij was de wandeling ook nog helemaal naar ons zin. Werkelijk prachtige vergezichten over de bergen van de Ardèche, niet teveel bos, leuke kleine gehuchtjes waar we doorheen wandelden en toen ontdekten we ook nog dit oude kerkhofje een stukje van het pad af onder de kastanjebomen. Op een steen konden we nog een datum lezen, 1820. Dat is bijna twee eeuwen geleden! 

Ik maakte vanmiddag een fotorondje in mijn bloementuin en bleek daarna drie verschillende opnamens te hebben van dezelfde ooievaarsbek oftewel tuingeranium. Ik kon niet beslissen welke een plaatsje op mijn blog kreeg, dus dan maar alle drie. Zoiets moois moet je ook niet voor jezelf houden.

Behalve een grote en twee kleine kelders onder het huis hebben we ook nog een garage als bergruimte. Hij staat aan het weggetje wat boven ons huis loopt en in de loop der jaren is deze schuur, want als zodanig wordt hij gebruikt, helemaal opgeknapt. Er is een nieuw dak op gekomen en de oude pannen gingen naar een buurman waarvan we als dank een paar flessen wijn kregen. De achterwand is verstevigd met een betonnen muur en er is een vloer in gekomen. Er zit zelfs nog een zoldertje in, dus we kunnen er veel in kwijt. Teveel, maar daar gaan we (een keer) wat aan doen. Het enige wat nooit vernieuwd is aan die schuur zijn de twee grote deuren. Gek, maar we hebben het er nooit over. We vinden dat oude hout prachtig en ik denk dat ze voorlopig nog wel even blijven zitten. Alleen dat oude sleutelgatplaatje is al een plaatje!

Waarvoor zijn die terrapotjes die ondersteboven op een stokje staan langs de randen, vroeg een blogvriendin. Ik beloofde haar uitleg en hier komt ie dan. Als ik in het vroege voorjaar begin op een maagdelijk stuk land ga ik eerst de bedden uitzetten. Die worden zo'n meter breed, de paden dertig. Daar gebruik ik meestal stokjes voor en ik zag deze winter een zak vol stokjes bij een zoon in de schuur liggen, precies op maat. Ik had een helder moment en ja, ik mocht ze hebben.  Nadat al die stokjes al lang stonden kwam ik in onze grote kelder bij wat opruimen die leuke kleine potjes tegen. Weggooien? Ik kreeg weer een helder moment (heb ik niet al teveel, hoor) en zette de potjes op de stokjes, gewoon voor de leukigheid. Iedere keer als ik de moestuin in loop heb ik schik in die leukigheid.  De nagenoeg door de slakken opgevreten courgetteplant liet ik staan en plaatste er een halve plastic fles over. Het heeft wel twee weken geduurd, maar zie, er vormen zich nieuwe blaadjes.

De eerste brocante van dit jaar bezocht, het werd hoog tijd. Het was een grote markt met veel kooplui en terwijl wij toch vroeg waren was het al behoorlijk druk. Er was een leuk aanbod en ik heb verschillende kleine dingen gekocht, zoals een mooi karafje, een ijzeren slamandje, een oude aardewerken pot en een blikje. Ik heb een zwak voor blikjes en eigenlijk heb ik er genoeg, maar van deze was de kleur zo mooi,   blauw, dus ik bezweek. Ik hoef ze niet te kopen maar om naar te kijken vind ik die oude autootjes prachtig. De koopman op de onderste foto zat rustig af te wachten of de stoel waarin hij zat vandaag nog verkocht zou worden.

Jaren geleden namen we van het erf bij het huis van Mart zijn ouders een ijzeren pot met een hosta mee, dat is die plant met de grote bladeren die het zo goed in de schaduw doet. Hij staat bij ons op de binnenplaats prachtig groen te zijn en als het dan geregend heeft zoals vannacht blijven de druppels er nog even zo mooi op liggen. De plant is oersterk want hij staat nog steeds in dezelfde pot, krijgt ieder voorjaar een beetje grond erbij en een handje koemestkorrels en dat is alles. Vandaag de eerste jam gemaakt, nieuw recept. Er staan elf potten aardbeien-rabarberjam in de bijkeuken af te koelen.

Dit baby-vogeltje kwamen Marie-Christine en ik tegen tijdens onze wandeling naar Intre vanmiddag, het kon amper vliegen. Ik kon maar net een foto nemen en toen fladderde het, nog een beetje onzeker, weg. Hoop maar dat daar geen katten rondlopen. Als iemand me de naam van de vogel kan vertellen, graag.

Dit zijn de mooie oude staldeuren in het huis van onze vriend Jan. Zijn huis staat in het gehucht Les Peyses, schuin boven ons op 900m. Wij hadden in ons huis ook van die deuren, op de kopse kant een stel en in de lange zijmuur. Alles is vervangen door openslaande deuren met dubbelglas erin. Misschien minder mooi in zo'n oud gebouw maar wel heel comfortabel, zeker met zo'n dag als vandaag. Het regent al de hele dag, we hebben de kachel aan en gisteravond hadden we zulke rukwinden dat ik na het eten nog naar de moestuin ben gegaan om mijn tomatenplanten aan te binden. Ik was bang dat ze zouden knakken.

Iedere morgen als we de laptop aanzetten kijken Mart en ik even naar deze foto die als achtergrond op het bureaublad staat. 'Onze mannetjes' zeggen we dan vertederd. Een foto maken van deze twee donderstenen valt niet mee, want ze gaan echt niet op verzoek zomaar zitten. Opeens ging Sebas, de donkere en acht maanden ouder dan zijn neef Luuk, toch even zitten en sloeg zijn armen over elkaar. Luuk doet alles na, zijn vader noemt hem niet voor niets Pietje Kopietje, en hij gaat dan ook zitten, kijkt naar zijn 'grote neef' en slaat ook zijn armen over elkaar. Ik roep en ik klik. Hier had ik een half uur op gewacht en ik was dan ook meer dan tevreden met deze foto, die begin maart werd genomen. Hieronder nog eentje uit de serie, waarop Luuk net als Sebas zijn capuchon over zijn hoofd trekt.

Wat is het toch mooi om ons heen. De kastanjebomen staan nu vol in blad, overal zie je verschillende tinten groen, de hellingen kleuren geel van de brem en in de bermen bloeit ook van alles. We hebben geluk gehad dat we hier terecht zijn gekomen. Ja, we zochten een huis in het zuiden van Frankrijk wat in een dag aan te rijden was en ongeveer een uur rijden van de snelweg. Het moest er 's zomers niet iedere dag bloedheet zijn en graag ook nog in een mooi wandel- en fietsgebied. Nou, dat is volledig gelukt, je hoort ons niet klagen.

Ziet er toch professioneel uit! Dit net zat bij het tunnelkasje  wat ik begin april bij de Lidl kocht. Verleden jaar had ik ook kool geplant en ik zag er binnen enkele weken schattige kleine witte vlindertjes boven fladderen. De naam wist ik zelfs, koolwitje, maar het drong niet tot me door dat die lieve vlindertjes eitjes leggen en dat uit die eitjes van die veelvretende rupsen komen. Mijn kool groeide goed en die rupsen hadden er een heerlijk maal aan. Geen blaadje kool kunnen oogsten! Dat gaat dit jaar niet gebeuren, mijn broccoli, spitskool en Chinese kool staan goed beschermd onder hun netje. Nu maar hopen dat er zich geen andere rampen voordoen. Over de aardbeien heb ik niets te klagen. Al diverse maaltjes geoogst en ze smaken heerlijk. Voor de tuin zou het wat warmer mogen zijn. Afgelopen weekend was het prachtig weer, maar vandaag miezerde het, wel lekker voor de planten natuurlijk, maar de temperatuur is te laag. Wij zitten hier 600 m. hoog, dus 's avonds koelt het o

In het plaatsje Les-Saintes-Maries-de-la-Mer in de Camargue vindt op 24 en 25 mei, het feest van Maria Jacobi, elk jaar een bijzondere bedevaart plaats waar zeker tienduizend zigeuners uit alle delen van Europa naar toe trekken om hun beschermvrouwe, de H. Sara te vereren. We waren daar vandaag en de toestroom van de zigeuners was al op gang gekomen, alle parkeerplaatsen en campings stonden vol met de meest mooie caravans en bestelbussen met hier en daar een oudje ertussen. Prachtige wandeling gemaakt op de zeedijk tussen de Middellandse zee en het natuurpark waar de roze flamingo's op hoge poten balanceerden in het water.  

Alleen al om het feit dat ze zo fotogeniek zijn zou je alliums in je tuin moeten zetten. Het is een wonder van de natuur, deze bloem. En nu zijn nog niet eens alle kleine sterretjes uitgekomen, in de loop van de week ga ik nog wat foto's nemen. Wat fijn dat ik nu meer tijd heb om aandacht te besteden aan het  foto's nemen, verleden jaar om deze tijd zaten we nog midden in de hectiek van een verbouwing. En we hebben ook wat meer tijd om leuke dingen te doen. Vanmiddag rijden we naar mijn broer en schoonzus in Ruoms waarvandaan we morgen een uitstapje naar het zuiden gaan maken. We overnachten in onze daktent.

Wij wonen in een piepkleine gemeenschap en iedereen helpt elkaar. Terwijl Mart en ik vanmorgen een stukje dorpsgroen toonbaar maakten, we hebben hier geen plantsoenendienst, zagen we dat monsieur Veysan Robert meenam voor een wandeling. Robert heeft verleden jaar een nieuwe knie gekregen, maar echt goed gaat het niet. Eigenlijk moet hij veel meer lopen en zijn buurman helpt hem daar nu bij. Vanmiddag ben ik een kopje thee gaan drinken bij Jan in Les Peyses en onderweg kwam ik Etienne tegen die wat hout ging hakken. Toen ik terug ons dorpje inliep waren Marie-Christine en madame Chalabreysse een grote heg aan het knippen in de tuin van Robert. In het oosten van Nederland heet dit naoberschap, hoe het hier heet weet ik niet, maar we doen het wel.

Ondertussen ligt er een nieuwe balkenlaag in onze badkamer en zijn er stukken muur opgebouwd. Al twee keer heb ik mijn hoofd tegen een balk gestoten, want de doorgang naar de tuin waarboven de badkamer ligt is een stuk lager geworden. De oude vloer liep scheef, daar moest echt iets aan gedaan worden, maar verhogen ging niet, de badkamer is al niet hoog. Dan maar de laagte in wat weer inhoudt dat in de betonvloer van de doorgang een paar treden gehakt gaan worden. Ja, zo blijft er werk aan de winkel.

Zo, we hebben weer voor ruim een week voorraden in huis. Vanmorgen de hele riedel afgewerkt, we begonnen met de markt in Privas. Wat kruidenplanten, groenten en fruit en bij de Marokkaanse koopman kaneelstokjes (voor in de rabarber), amandelmeel en wat gedroogde kruiden. Bij de Gamm Vert een zak grond voor buurvrouw Marie-Christine, drie potjes van een bepaalde maat en bindtouw. In een zaak die tuinmachines verkoopt een ketting van de motorzaag laten slijpen en nog een nieuwe gekocht, de andere kon niet meer geslepen worden. Vervolgens Mr. Bricolage voor wat elektriciteitsspullen en dan waren daarna de Lidl en de HyperU nog aan de beurt voor de dagelijkse boodschappen. Met een goed gevulde auto reden we naar huis, blij dat we dat voorlopig weer achter de rug hadden.

De aandacht nu weer eens verschoven naar het bovenste terras. Er moest nodig gewied worden in de border waar behalve mijn planten ook het onkruid welig tiert. De planten groeien zo hard dat ik hier en daar wat van een plant afscheur of wat blad wegknip anders komen andere planten in het gedrang. Aan het eind van de border, onder de vijg, staat deze beauty. Ik heb even op de site  van Esveld gekeken en ik ben er bijna zeker van dat het de geranium 'Johnson's Blue' is.

Alle plantjes die ik uit Nederland had meegenomen staan nu in de grond. Vooraan staan de aardbeien waar ik vandaag de eerste twee van heb geplukt,  om te proeven. Ik heb er een net over gespannen want ik merkte dat er van werd gesnoept, niet door de vogels maar door een grote groene hagedis. Iemand vertelde me dat die beesten wel van een aardbeitje houden. Verder hebben er slakken aan mijn net opkomende dahliaplanten zitten eten, een courgette plant vernield en ook de kleine bonenplantjes waren niet meer veilig voor deze veelvraten. Zoveel mogelijk halve plastic flessen over de teerste plantjes gezet, kunnen ze er niet meer bij. Op de onderste foto rechts kun je nog een deel van de kleinfruittuin zien. Daar staan frambozen, braam, Japanse wijnbes, rode- en zwarte bessen en kruisbessen. Tegen de muur een perzik en twee perenleiboompjes. Verderop ligt nog een boomgaard. Op de foto is goed te zien dat onze grond verdeeld is over terrassen, de muren zijn zo'n anderhalf tot twee

Gisteravond uit eten geweest met vrienden in een restaurantje hier vlakbij, lekker en gezellig. Aan de overkant van het restaurant heeft men dit uitzicht met op de voorgrond drie reusachtige seringenstruiken. Toen we hier weggingen konden we in de verte de lichtjes van Aubenas zien. Mart heeft vandaag nog zestig km. weggetrapt maar ik heb de hele dag geluierd met een fijn boek.

Meestal wordt dit pad naar de hoger gelegen huizen door de oude monsieur Vallet gedaan, maar tegenwoordig behoeft zijn vrouw veel zorg en de man is ver in de tachtig dus doet Mart het. Ondertussen heeft hij met zijn grote motorheggenschaar de klimop op het pad wat langs ons huis naar beneden loopt een kopje kleiner gemaakt en toen Marie-Christine hem lief aankeek ook haar klimopheg gefatsoeneert. Die man van mij wordt in ons dorpje erg gewaardeerd en dat is niet zo gek als je bedenkt dat hij altijd voor iedereen klaar staat.

Deze mooie amaryllis zat bij het pakket dahlia's wat ik bij Bakker bestelde. Kadootje van de firma waar ik jaren geleden een vakantie lang bollen inpakte. Samen met mijn jongere zusje en een stel buurmeisjes gingen we 's morgensvroeg op de fiets van Noordwijk naar Hillegom waar we aan grote houten tafels waarop de bollen gestort werden deze in zakjes verpakten en dichtnietten. De hele dag de radio aan, we hadden lol en het verdiende leuk.

Tijdens de veertien dagen dat wij in Nederland waren zou Christophe, een klusjesman hier uit de buurt, de vloerbalken en daarop de vloer leggen. Niet dus. Een beetje pissig belde ik hem om uitleg en ik kreeg een doorzichtige smoes. Tsja, dat heb je maar te accepteren, het is hier niet dikgezaaid met deskundige werklui. Ik kan ook niet echt kwaad worden, de mentaliteit is hier anders. Maar goed, vanmorgen kwam hij met een mannetje extra en zijn de gaten voor de balken gemaakt. Dit moet drogen, volgende week komen ze terug. Hij blijft beloven dat voor half juni alles klaar is. Wij blijven hopen.

Na de laatste spullen van de Stolwijkse zolder mee te hebben genomen naar het Franse huis begint die zolder nu eindelijk leeg te raken. Helemaal achteraan in een doos vond ik er dit rek, jaren geleden gekocht, op zolder gezet en in de vergetelheid geraakt. Om het goed te maken heb ik drie prachtige Vlijtige Liesjes gekocht, het rek vanmorgen in elkaar gezet en het een mooi plekje gegeven. Wie wat bewaard heeft nog eens wat!

Ook verleden jaar heeft onze grote oude kersenboom prachtig in bloei gestaan, dus dat beloofde een goede oogst. Maar helaas, we kregen toen weer een regenperiode waarbij de temperatuur ook nog eens flink daalde en je zag de bloesem verschrompelen, er bleef niets van over. Dit jaar ziet het er veelbelovend uit, een boom vol met mooi gevormde kleine kersjes. Zou het te voorbarig zijn om op zoek te gaan naar wat je allemaal met kersen kan doen?

Collega blogster Helena geeft op haar blog 'Hollandse Klei' iedere maandag verslag van de belevenissen in haar moestuin en verschillende bloggers volgen haar daarin. Vanaf vandaag ik dus ook. De foto is nog in Stolwijk gemaakt waar ik vrijdagmiddag bij onze plaatselijke kweker me even helemaal te buiten ben gegaan. De man heeft een geweldige kwaliteit groenteplanten, uit de wijde omtrek komen de mensen naar hem toe. Ik heb in Frankrijk wel wat gezaaid maar dat staat nu al twee weken zonder enig toezicht dus is plantjes kopen voor mij de beste optie. Ieder soort, en er is van alles, kan je per stuk kopen voor zeer redelijke prijzen. Mijn handen jeuken om morgen hiermee aan de slag te gaan.

  Broer Joop was deze winter zestig jaar geworden en gaf een feest. Ik had een bijzonder cadeau voor hem. Een paar jaar geleden heb ik alle zwart-wit foto's van mijn broers en zussen opgevraagd en ingescand, wat een hele klus was. Afgelopen winter heb ik de laatste foto's van mezelf gescand  en ben aan een fotoboek begonnen. Het eindresultaat sta ik hier met mijn broer te bekijken, hij werd behoorlijk emotioneel. Toen wij verleden week langs de Grebbeberg liepen hebben we een bezoek gebracht aan het   militair ereveld Grebbeberg  en daar werd ik emotioneel. Als je ter plekke leest hoeveel jonge mannen er toen omgekomen zijn en je ziet al die graven weet je een ding zeker, we moeten blijven herdenken.  

Vanmorgen hadden we met een aantal leden van onze fotoclub een workshop natuurfotografie in het Loetbos , gegeven door Vincent Nederpel .  Deze bevlogen jonge ecoloog en fotograaf heeft een paar maanden geleden ook al een lezing gegeven bij ons op de club waar we allemaal razend enthousiast over waren en nu konden we met hem op stap. Ik heb weer wat geleerd , een paar mooie foto's gemaakt, waaronder deze van een orchidee en verder een geweldige ochtend gehad. Voor herhaling vatbaar!

Een half jaar is ze nu, onze kleindochter Saar en ze doet het geweldig. Hier kijkt ze wat verbaasd naar dat fototoestel voor mijn neus, maar verder lacht ze alleen maar. Ze is lief, huilt heel weinig, kortom een tevreden mensje. Lekker mollig, zo eentje waar je heerlijk mee kan knuffelen. Net zoals haar broer Luuk lijkt ze sprekend op haar vader, maar die mooie ogen hebben ze van mama geërfd. Jullie horen het wel, hier spreekt een trotse oma.

Gezicht op de Drecht, genomen van de Tolbrug in Leimuiden. Honderd meter vanaf de andere kant van de brug is Mart geboren en getogen. We waren hier even om een partij koper aan te bieden bij de schroothandel. De badkamer in Frankrijk had nog heel wat koper in de muren zitten en zoon Bas had ook wat bij elkaar gespaard van diverse klussen. Ik stond er verbaasd van wat dat spul nog opleverde, geen wonder dat die bovenleidingen van de spoorwegen zo in trek zijn.